ούτε ο βούβαλος δε βουλιάζει

Από σήμερα 22 Σεπτεμβρίου, εγκαινιάζεται η συνεργασία μου με τον Εξώστη, το πρώτο free press της Ελλάδας, που πρωτοεκδόθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1987. Εύχομαι ό,τι καλύτερο στην προσπάθεια της ομάδας που αναβιώνει το ιστορικό έντυπο. Πλέον ο Εξώστης, κυκλοφορεί και πάλι κάθε Πέμπτη σε 500 σημεία της Θεσσαλονίκης. Δυο φορές το μήνα, θα διαβάζετε τις "ανταποκρίσεις" του Αγγελή στο φύλλο της εφημερίδας, οι οποίες θα δημοσιεύονται εκ των υστέρων (μια εβδομάδα αργότερα) και στο μπλογκ. Τι χαρά, θα τα λέμε και από εκεί!

Όλοι οι επισκέπτες της Πόλης, από όποια γωνιά του πλανήτη κι αν έρχονται, χωρίς να ξέρουν πολλά για την Τουρκική κουλτούρα, σίγουρα έχουν ακούσει για τον Τουρκικό καφέ. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην τον δοκιμάσουν με την πρώτη ευκαιρία. Έχει πλάκα δε, που νομίζουν ότι αν προσθέσουν μπόλικη ζάχαρη, θα τον κάνουν κι ελαφρύ. Αμ, δε! Βέβαια, οι Έλληνες είναι πλήρως εξοικειωμένοι με το μέλανα ζωμό και δεν τρέφουν light αυταπάτες. Για εμάς βλέπεις, ανακαλεί θύμησες από τα παιδικά μας χρόνια, που ένας τουρκικός - ελληνοποιημένος φυσικά την τελευταία δεκαετία - αποτελούσε πάντοτε το απαραίτητο καλωσόρισμα στα σπίτια συγγενών και φίλων.

Για να μην απαντώ στον καθένα ξεχωριστά, πού μπορείτε να πιείτε έναν εξαιρετικό καφέ στην Πόλη, πάρτε μπλοκάκι & χάρτη και σημειώστε: Κατεβαίνοντας την Ιστικλάλ από την πλατεία Τάξιμ, προσπερνάς το ανοίχτωμα του Γκαλατάσαραϊ Λισεσί, και σε λιγότερα από 100 βήματα συναντάς  αριστερά την Καθολική εκκλησία του Σαν Αντουάν. Γυρίζεις το κεφάλι σου απέναντι και βλέπεις στη γωνία ένα μοντερνέ ζαχαροπλαστείο / εστιατόριο, το Barcelona.

Μπαίνεις στο στενό προσπερνώντας επιδεικτικά το Ιβηρικό έκτρωμα και αμέσως παρακάτω σε προϋπαντά μια ωοειδής πινακίδα με ένα από τα πιο ιδιότροπα λογότυπα που έχω δει ποτέ. Ένα βουβάλι να περπατά στην επιφάνεια ενός φλιτζανιού καφέ. Σε κάποιους μάλιστα, θα θυμίσει και θαύμα ενός φίλου από τα παλιά. Καλωσήλθατε στο Mandabatmaz!

Εδώ δεν θα σας περιμένει η Νεραντζούλα (η φίλη της μάνας μου) να σας ψήσει τον καφέ. Αντίθετα, πίσω από τους μπακιρένιους τσεσβέδες κρύβεται ο χαμογελαστός Τζεμίλ μπέης, ένας από τους πιο γλυκούς ανθρώπους του Μπέιογλου.

Από τα χεράκια του πίνουν τον καφέ τους όλοι όσοι δίνουν βαρύτητα στο συγκεκριμένο σπορ και δεν αρκούνται στα νεροπλύματα που σερβίρονται στα "καλά" ευρωπαϊκά μπιστρό. Είναι η εμπειρία των 44 χρόνων βλέπετε, που ακόμα και ατζαμής να είχε ξεκινήσει, έχει τελειοποιήσει την τέχνη του. Η αυτοπεποίθηση του δε, χωρίς ποτέ να το παίζει αυθεντία, είναι τέτοια που χωρίς δισταγμό αποκαλύπτει την προέλευση της πρώτης ύλης του - αγοράζει τον καφέ από το Basak Kuruyemis του Μπαλίκ Παζαρί - όπως και όλα τα βήματα της διαδικασίας παρασκευής.

Βάζει από την αρχή καφέ και ζάχαρη στο μπρίκι (κάποια από αυτά τα χρησιμοποιεί από το 1967!), προσθέτει ζεστό νερό (και όχι κρύο από τη βρύση) και ανακατεύοντάς το, το εναποθέτει σε χαμηλή φωτιά για να μην καεί. Δεν περνούν πάνω από 3-4 λεπτά και ο καφεδάκος είναι έτοιμος για σερβίρισμα!

Δεν ξέρω αν ο Τζεμίλ μπέη μου εμπιστεύεται τα μυστικά του μιας και είμαστε γείτονες - τα σπίτια μας απέχουν μόλις 2 τετράγωνα - αλλά δε νομίζω να θυμώσει κιόλας που σας τα βγάζω στη φόρα. Σιγά μην του κάνει κόπο άλλωστε να σας ψήσει κι εσάς έναν πηχτό-πηχτό καφέ, δίνοντας και στην ταμπέλα του καφενέ την ερμηνεία της. 

Εντωμεταξύ, υπάρχει το ενδεχόμενο να σας πέσει λίγο βαρύς, αλλά δεν έχετε να χάσετε και μια ολόκληρη περιουσία όπως στο Τσιραγάν, όπου κοστίζει 18 ολόκληρες λίρες (αν έχουν τον Αλλάχ τους!), παρά μόνο 3. Βέβαια, μην προσπαθήσετε να περπατήσετε πάνω στο καϊμάκι. Δε γίνονται θαύματα κάθε μέρα, ακόμα και ο έμπειρος ο βούβαλος, που και που κάνει τη βουτιά του!