μάγια στο Καράκιοϊ

Συμφωνούμε όλοι φαντάζομαι ότι όταν επισκεπτόμαστε μια χώρα, καλό είναι να εισχωρούμε στην κουλτούρα της μέσω (και) του γαστριμαργικού της πολιτισμού. Στην Ιστάνμπουλ, μπορεί η πλειοψηφία των αυθεντικών γεύσεων να μαγειρεύεται σε μικρούλια φαγάδικα όπου συνωστίζονται ντόπιοι και είναι και φτηνά, αλλά υπάρχουν και άλλα που προσεγγίζουν την παραδοσιακή κουζίνα με μια φρέσκια ματιά, σε πιο εκλεπτυσμένο περιβάλλον, αλλά με τσιμπημένες τιμές. Δεν θα μπατάρεις βεβαίως οικονομικά, αν ξοδέψεις μια φορά λίγα παραπάνω για να φας κάτι ιδιαίτερο. Αρκεί βέβαια να το αξίζει. Ελάτε να βάλουμε στο καντάρι ποιότητας/τιμής το Maya Lokantasi στο Καράκιοϊ. Βρίσκεται πολύ κοντά στη γέφυρα του Γαλατά, καμιά πενηνταριά μέτρα από τον διάσημο μπακλαβατζή Güllüoglu.

Η Didem, η νεαρή σεφ και ιδιοκτήτρια του εστιατορίου, μετά την αποφοίτησή της από το Γαλλικό Ινστιτούτο Μαγειρικής της Νέας Υόρκης, δούλεψε σε εστιατόρια του εξωτερικού και της Πόλης, πριν ανοίξει το Maya την Άνοιξη του 2010. Από τους πρώτους μήνες κιόλας, οι κατσαρόλες, τα τηγάνια και τα κοφτερά μαχαίρια της, άρχισαν να απασχολούν τα διεθνή και εγχώρια μέσα, αφού έδειχνε ότι έχει κάτι νέο να πει.  Ακούστηκε στην πιάτσα, πως η σφριγηλότητα των πιάτων της δεν οφειλόταν σε μπότοξ, αλλά μάλλον σε ολικό λίφτινγκ...μαζί και με λιποαναρρόφηση.

Πολλές φορές ξεκίνησα να πάω, αλλά πότε με μούδιαζε η νεωτερίστικη προσέγγιση, πότε η παρέα ξινιζόταν για τις τιμές εκτός μπάτζετ, μια Δευτέρα βράδυ το πήρα απόφαση, έλα ντε που είναι η μοναδική εβδομαδιαία σταλιά ξεκούρασης της κουζίνας! Να μην τα πολυλογώ, οι συνεχείς αναβολές μου έσπασαν μεν τα νεύρα, μου βγήκαν δε σε καλό. Δυο αγαπητοί φίλοι μου έκαναν δώρο γενεθλίων ένα δείπνο για δύο. Να είναι καλά τα παιδιά! Ρομαντικό δείπνο για δύο, αλλά μόλις το προηγούμενο απόγευμα είχαν γκρεμιστεί τα πάντα στη ζωή μου, αφήνοντάς με μετέωρο και τσακισμένο... Το κενό ήρθε να καλύψει η καλή μου η Σταυριανή. Δεν τη χάλασε εδώ που τα λέμε! Ούτε που λυτρώθηκα από το δεσμό που ούτως ή άλλως δεν ενέκρινε, ούτε για το δείπνο φυσικά! Ντυθήκαμε, στολιστήκαμε και κατηφορίσαμε (με ταξί) για το Maya. Ο κατάλογος μικρός - μια σελίδα όλα μαζί: Ορεκτικά / Κυρίως / Γλυκά - μας κάνει καλή εντύπωση. Οι εποχές των δωδεκάτομων εγκυκλοπαιδιών με της Παναγιάς τα μάτια, είναι ξεπερασμένες, δε συμφωνείτε; 

• Για πρώτα, παραγγέλνουμε κολοκυθοκεφτέδες με μια σως γιαουρτιού, σαν αραιό τζατζίκι (10TL).

Μου θύμισαν στη γεύση, αυτούς της γιαγιάς μου της Χρυσάνθης. Ελαφρύ τηγάνι, κριτσανιστοί απ' έξω μελάτοι από μέσα, νόστιμοι πολύ. Κάτι παπάρες που έκανα, άλλο πράμα! 

 

•  Ψητό χταπόδι με κόκκινο κρεμμύδι και ελαιόλαδο (20 TL), ξαπλωμένο σε φετούλα φρυγανισμένου ψωμιού.

Η Σταυριανή λέει ότι ήταν το πιο γευστικό και καλοψημένο χταπόδι που έφαγε ποτέ στην Τουρκία. Φυσικά, δεν ήταν σαν αυτά που απολαμβάνει στις ψαροταβέρνες του Γερολιμένα, αλλά πώς να το κάνουμε τώρα;

• Αρναούτ τζιερί με τριμμένο κρεμμύδι και ξύσμα λεμονιού (15TL). Μπορείτε να μου εξηγήσετε παρακαλώ, πώς μια τόση δα κίτρινη κουτσουλίτσα, αλλάζει τη γεύση ενός πιάτου;

• Περνώντας τώρα στα κύρια, η Σταυριανή προτίμησε να κολυμπήσει, επιλέγοντας καραμελιζέ λαβράκι με φρέσκο βερίκοκο και πράσινη σαλάτα (29 TL). Μπορεί να ξενίζει κάποιους ο συνδυασμός ψάρι - φρούτο, αλλά εμάς δε μας πείραξε αυτό. Αν και ήταν νόστιμο, δεν βρήκαμε την ένταση που περιμέναμε για να συγκλονιστούμε. Όπως λέει και η ίδια, ούτε θαλασσίλα, ούτε φρουτίλα.

• Εγώ πάλι, πήγα για βοσκή, διαλέγοντας αρνάκι ψημένο για πολύ πολύ πολύ ώρα καλυμμένο στο φούρνο, συνοδεία ιτς πιλάφ (συκωτάκι, κουκουνάρι, σταφίδες, κανέλα) (33 TL) - και τα δυο  λουσμένα με κόκκινο κρασάκι. Δεδομένου ότι τρελαίνομαι για γλυκές γεύσεις, μου άρεσε πολύ. Το αρνάκι έλιωνε στο στόμα!

• Ήρθε κι η ώρα του επιδορπίου, με παγωτό βανίλια και σος φράουλας (10 TL) πάνω σε κιαΐτ χελβασί (κάτι σαν χαλβαδόπιτα Σύρου) για τη Σταυριανή. Απλώς ευχάριστο..

• Εγώ προτίμησα κάτι πιο κοντά στη Γαλλική - Δραμινή  μου καταγωγή, μια κρεμ μπριλέ (12 TL). Πριν προλάβετε να με κράξετε, μ(ουχ)αλεμπί με σπόρια κόλιανδρου ήταν, με καμένη ζάχαρη. Πραγματικά ιδιαίτερο!

Αν στην ώρα των μαθηματικών δεν κάνατε κοπάνες για να γκομενίζετε, η σούμα ως τώρα βγαίνει γύρω στις 130 λίρες. Προσθέστε και 50 - 70 ακόμα για ένα μπουκάλι κρασί και έχουμε μια ολοστρόγγυλη διακοσάρα στο λογαριασμό. Με την τρέχουσα ισοτιμία, το ποσό ισοδυναμεί με 80 ευρουλάκια. Νομίζω ότι στην Αθήνα, σε ένα αντίστοιχο εστιατόριο, το δείπνο θα κόστιζε παραπάνω, όχι;

Το πόρισμα τώρα: Το Maya Lokantasi αποτελεί ένα προσεγμένο εστιατόριο, με γεύσεις που πιο ταιριαστά περιγράφονται ως μεσογειακές παρά αμιγώς τουρκικές, αν και σε κάθε σχεδόν πιάτο αυτό επιδιώκεται. Οι μερίδες (κυρίως το λαβράκι) είναι μικρές, αλλά μάλλον έτσι προτάσσει το ύφος αυτής της κατηγορίας εστιατορίων. Χωρίς να είναι πολύ ακριβό, σου δίνει μια ευχάριστη αίσθηση διακριτικής πολυτέλειας, (ευτυχώς) με κάζουαλ αέρα. Ειδικά το μεσημεριανό μενού, είναι αρκετά πιο οικονομικό. Κάπου κάπου, δεν είναι κι άσχημο ν' απαρνιόμαστε τα λούμπεν κολήμματά μας  και να χαρίζουμε στιγμές χλιδής και κορδέλες στον εαυτό μας. Αρκεί βέβαια, να μην πρόκειται για φύκια. Αλλά στο Maya μάλλον, οι κορδέλες είναι από καθαρό μετάξι..