αμάν Βαγγελίστα μου!

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον Εξώστη, ο οποίος κυκλοφορεί κάθε Πέμπτη σε 500 σημεία της Θεσσαλονίκης, στο φύλλο της 10ης Νοεμβρίου 2011. Ήταν η πρώτη φορά μάλιστα που έπιασα την εφημερίδα στα χέρια μου, μιας και ήμουν στη Θεσσαλονίκη και δεν σας κρύβω ότι...μου άρεσε! Αφήστε που το πήγα και στη μαμά μου! Δυο φορές το μήνα, θα διαβάζετε τις "ανταποκρίσεις" του Αγγελή στο φύλλο της εφημερίδας, οι οποίες εκ των υστέρων θα δημοσιεύονται και στο μπλογκ.

Κάθε φορά που περπατώ στα στενοσόκακα της Παλιάς Πόλης μου 'ρχεται στο μυαλό η Λίντα. Ποια Λίντα, θα μου πείτε. Μα η Λίντα Ευαγγελίστα. Και γιατί σου 'ρχεται στο μυαλό η Λίντα Ευαγγελίστα, θα μου πείτε. Να σας θυμίσω την υπερφίαλη ατάκα που ξεστόμισε, τη δεκαετία του '90, το πανέμορφο τοπ μόντελ και έχει μείνει στην ιστορία με γκλίτερ γράμματα; Το Λιντάκι λοιπόν, αφού πρώτα λίγδωσε το εντεράκι του με παχυλές αμοιβές για το θεάρεστο λειτούργημα να σουλατσάρει ημίγυμνη στις διεθνείς πασαρέλες και να φωτογραφίζεται εντελώς τσιτσίδι με διαμάντια στα απόκρυφα, δήλωσε όλο μαγκιά: “δεν σηκώνομαι από το κρεβάτι μου, για λιγότερα από 10.000 δολάρια!”. Όλοι έχουμε θα μου πείτε την ταρίφα μας, αλλά το θέμα είναι ότι ποιος μας την πληρώνει..

Εεε λοιπόν, στα στενά του Εντιρνεκαπί και του Μπαλάτ, ο κόσμος όχι μόνο δεν σου ζητά 10.000 τουρκικές λίρες για να δεχθεί να τον φωτογραφίσεις, αλλά μαλώνουν και μεταξύ τους ποιος θα σου γεμίσει την κάρτα μνήμης με τα πορτραίτα του. Άμα σε δουν να περιδιαβαίνεις σαν την κοκκινοσκουφίτσα με την Canon περασμένη στον βραχίονα, σε εκλιπαρούν για μια: foto! foto! Αν πέσεις δε και σε καμιά υπερήφανη μάνα ή (ακόμα πιο) υπερήφανη γιαγιά, για το μια ή δυο φορές παιδί τους, την έβαψες κακομοίρη μου! Άμα δεν αλληθωρίσει το μούλικο από χιλιάδες φλας δεν θα σ' αφήσουν να πας παρακάτω.

Μια από τις τελευταίες φωτο-παρα-κρούσεις που μου έλαχε, απεικονίζεται στη φωτό. Αμέριμνος κι αθώος (λέμε τώρα) κατηφόριζα από τα Θεοδοσιανά Τείχη, όταν τράκαρα την Οζλέμ νινέ που έβγαζε τσάρκα το εγγόνι της με το μαλλί γεγέ! “Μέρχαμπα τζανίμ, χος γκελντίν”, με καλωσορίζει και συνεχίζει πάραυτα: “Καλέ τράβα μια φωτογραφία το αγγελούδι μου. Δεν είναι κουκλί ζωγραφιστό;” Εεε τι να πω κι εγώ, “Καλαααααά θείτσα, αυτό δεν είναι μωρό! Είναι φοντανάκι από σοκολάτα Βαλρονά!”. Δεν καταλαβαίνει, αλλά έχει καταφέρει ήδη τον σκοπό της. Με το πρώτο κλικ, ενεργοποιείται μια σειρήνα – ήταν η φωνή της τελικά – και ένα άλλο εγγόνι εμφανίζεται από το πουθενά και το καρέ συμπληρώνεται με τον παππού. Κάποιον μου θυμίζει, κάποιον μου θυμίζει, δεν μπορώ να προσδιορίσω, έχετε καμιά ιδέα; Και δώστου πάρτου να μου ποζάρουν ναζιάρικα οικογενειακώς!

Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις που οι παρακλήσεις για φωτογράφιση γίνονται και υστερόβουλα, αλλά ο γενικός κανόνας είναι ότι οι Τούρκοι διασκεδάζουν με τους ξένους που θέλουν να τους απαθανατίσουν, αισθάνονται σπουδαίοι. Όπως άλλωστε έλεγε και το άλλο ποπ είδωλο, ο Γουόρχολ, όλοι δικαιούνται δεκαπέντε λεπτά διασημότητας. Κάποιες φορές τζάμπα, κάποιες επί πληρωμή. Μία όμως είναι η ουσία...Κλικ!