Μαραθώνιος Φαγοποσίας / Αττάλεια (2ο μέρος)

Μετά την πανδαισία των πρωινών γευμάτων που τσιμπολογήσαμε στην προηγούμενη ανάρτηση, ήρθε η ώρα των κυρίως. Όπως και σας ξαναείπα, τι κι αν φίλοι και γνωστοί με ξενέρωναν ότι στην Αττάλεια δεν πρέπει να περιμένω σούπερ φαγητό. Εμένα μ' έπιασε το γινάτι μιας και πιστεύω πως όποιος γυρίζει μυρίζει. Μπορεί συχνά να τρως τις μπακατέλες σου, ειδικά σε έναν τόπο που δε γνωρίζεις, εμείς όμως φανήκαμε τυχεροί. Ξεκινήσαμε με το στανταράκι, το μοναδικό ενδημικό έδεσμα της Αττάλειας, που ίσως να σου προτείνει κάποιος: Κιοφτέ και φασόλια πιαζ. Σε ποιόν όμως κιοφτετζί θα μπορούσες να ποντάρεις όλες σου τις μάρκες, όταν ο χρόνος είναι πιεστικός και δεν έχεις ευκαιρία να μείνεις ρέστος; Ένα είναι το όνομα: Şişçi Ramazan!

 

Μάλλον εντοπίσατε την πρώτη διαφορά από τις άλλες ψησταριές της κατηγορίας, δεν αυτοαποκαλούνται "Κιοφτετζί", αλλά "Σιστσί", δηλαδή οι κιοφτέδες περνιούνται σε σις (καλαμάκι / σουβλάκι) πριν αρχίσουν τα αναστενάρια στα κάρβουνα. Ο κιμάς φτιάχνεται στην κουζίνα του μαγαζιού από αρνίσιο σε συνδυασμό με λίγο τραγίσιο κρέας και είναι λίγο μακρουλότεροι από τους συνηθισμένους. 

 

Συνοδεύονται με ένα ολόκληρο κρεμμύδι κομμένο στη μέση, δυο πιπεριές, ελαφρώς περασμένα από τη σχάρα και μπόλικο μαϊντανό. Ωραίοι, αφράτοι και ελάχιστα ελαστικοί, αναδύουν ένα ευχάριστο άρωμα, χωρίς βαρύ μακιγιάζ μιας και πέρα από αλάτι δεν έχουν κανένα άλλο μπαχαρικό.

Όσο κι αν το βασικό ατού του Ραμαζάν είναι οι κρεάτινες ρουκέτες, το συνοδευτικό πιαζ κάνει ακόμα μεγαλύτερο κρότο! Βραστά φασόλια μικρούτσικα και γλυκούλια, ανάκατα με κρεμμύδι, ντομάτα, φετούλες βρασμένου αυγού, λαδάκι και...ταχίνι!!!! Ναι, το ταχίνι είναι η κηροζίνη που στέλνει το πιάτο στην στρατόσφαιρα! Μην φοβηθείς ότι γλυκίζει, άλλωστε αν δεν προσθέσεις πεκμέζ ή μέλι ο πολτός του σουσαμιού εχει μια βαθιά γήινη επίγευση. Πάρε την κουτάλα, όρμα και να δεις που θα φωνάξεις Μπιρ Αλλάχ! Μιαμμμμ, μιαμμμμ, μιαμμμμ!!

Κι εκεί που κάποιος νορμάλ άνθρωπος θα έλεγε πάμε για κανένα ποτάκι να ξεπλυθεί ο οισοφάγος από τα γρέζια, ένας διπλωματούχος λιγούρης δεν καταθέτει το πιρούνι πριν του βγει το φαΐ απ' το ρουθούνι, θέλει και επιδόρπιο! Γλυκιά κολοκύθα λουσμένη σε σιρόπι μαντέψτε από τι. Μα φυσικά και πάλι από ταχίνι! Αυτήν τη φορά όμως ντοπαρισμένο με ζαχαρόνερο για σε στείλει αδιάβαστο. Στα περισσότερα εστιατόρια, μετά το χαμάμ (βλ. βράσιμο), η πορτοκαλιά Σπεράντζα Βρανά κάνει κι ένα ελαφρύ σολάριουμ (βλ. φούρνο), στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως, προτιμά μόνο την πρώτη περιποίηση. Λιγάκι έξτρα πίλινγκ μόνο, με χοντροκομμένο φουντούκι για να είναι κρατσανιστή. Παιδιά να σας πω κάτι; Από την πρώτη κουταλιά, άρχισα να ρωτάω αν το συγκεκριμένο γλυκό σερβίρεται και σε μέγεθος μαξιλαριού. Το τι γλυκά όνειρα θα βλέπω σαν ακουμπώ απάνω του, αφήστε! Άσε που τα περισσότερα θα είναι και σίγουρα πονηρά! Αχχ, μη με ξυπνάτε πάνω στο καλό...

Την επόμενη μέρα έβρεχε καταρρακτωδώς, αλλά εγώ συνέχισα να τρέχω με την ομπρέλα μου σαν την γκαστρωμένη που της μυρίζουν συνεχώς φαγητά. Στα όρια της παλιάς πόλης βρίσκεται το τσαρσί (αγορά) των ντονερτζήδων (γυράδων). Μέσα έξω, πάνω κάτω, να μου φαίνονται όλα ωραία, αλλά και ίδια μεταξύ τους. Να με τραβούν οι κράχτες, να μου γυρίζει ο αγέρας το παρασόλι, μια εικόνα όμως ήταν αρκετή να στρώσω την κωλάρα μου (λέμε τώρα) στο συγκεκριμένο κεμπαμπτσίδικο.

Ένας ουστάς (μάστορας) ως σύγχρονος Ήφαιστος, αργοέψηνε το σάρκινο του ρόπαλο σε αληθινή φωτιά από κούτσουρα. Κάθε τόσο το στριφογύριζε σμιλεύοντάς το με το σπαθί του. Θα μπορούσα να το απολαύσω σε μια σκέτη μερίδα ντονέρ, αλλά μην ξεχνάτε το ποιόν μου. Είχα καιρό να φάω άλλωστε ισκεντέρ κεμπάπ και το είχα πεθυμήσει. Πρώτα το ζυγίζει στο καντάρι, για να μη τον μπατσίσει το αφεντικό αλλά και για να μην αδικήσει τον πελάτη, μετά το περιχύνει με κόκκινη σαλτσούλα και τέλος με  λιωμένο βούτυρο για να κάνει πλούσιους διαιτολόγους και αγγειοχειρουργούς. Βουαλά μεσιέ!

 

Για να ξεφύγουμε λιγάκι από τα βαριά ναρκωτικά, είπαμε τουλάχιστον να κάνουμε ένα δείπνο μεθαδόνης ή αλλιώς με κοτόπουλο, στο διάσημο Parlak Restaurant. Μια σειρά από πουλάδες περασμένες σε σούβλα να γυροβολάνε πάνω στη θράκα.

Καλό χρυσό το κοτοπουλάκι, τρυφερό κι ευγενικό, μισό ανά μερίδα συνοδευόμενο από πληγούρι, αλλά έχω φάει και καλύτερα.

 

Την κατάσταση έσωσαν ευτυχώς, τα συκωτάκια πουλερικών που αν και στην αρχή τα αντιμετώπισα με δυσπιστία, ο ενθουσιασμός της Σταυριανής για την αίσθηση αλά πατέ που σου άφηναν, με παρέσυρε κι εμένα!

Η τελευταία μέρα δεν μπορούσε να μην περιλαμβάνει κάτι τρανταχτό. Θέλαμε βρε παιδί μου να βάλουμε μια γερή στάμπα στο διαβατήριο της γεύσης μας. Δεν φανταζόμασταν καλύτερη ευκαιρία από ένα ψητό αρνίσιο κεφαλάκι. 

 

Αν και, ακόμα και ο ιατροδικαστής Φίλιππος Κουτσάφτης θα ζήλευε το διαμελισμό του μπεεεε κρανίου, το σκαλπ έφτασε λιγότερο ζεστό απ' όσο θα έπρεπε, χάνοντας πόντους νοστιμιάς.

 

Το αρνάκι στον ειδικό φούρνο ταντίρ, ήταν λίγο καλύτερο, αλλά και η δική του σφραγίδα (που λέγαμε πιο πάνω), θα ξεθωριάσει μάλλον σύντομα.

Αντίθετα, το γιανίκ ντοντουμά θα μείνει για πάντα στο πασαπόρτι του ουρανίσκου μας. Θα μπορούσε να αποδοθεί εύλογα ως καμμένο παγωτό, χωρίς να χάνεται η κυριολεξία. Πρόκειται για παγωτό που φτιάχνεται από γάλα (κάποιες εποχές κατσικίσιο, τον χειμώνα μου ομολόγησαν με κάθε ειλικρίνεια και μπράβο τους γ' αυτό, μόνο αγελαδινό) που το βράζουν ή μάλλον το παραβράζουν ανακατεύοντας συνεχώς με την κουτάλα μέχρι να αρχίζει να αρπάζει στον πάτο του τεντζερέ. Κι αν εσείς σιχτιρίζετε όποτε συμβαίνει αυτό όταν εσείς κουτσομπολεύετε στο τελέφωνο, οι μάγειρες του Akdeniz Dondurmaci το έχουν και το παινεύονται! Αφού κρυώσει, αρχίζουν τη διαδικασία της παγωτοποίησης. Φυσικά η κάπνα του γάλατος είναι πανταχού παρούσα και ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ γεμίζει κάθε κύτταρο σου.

Για την ανωτάτου επιπέδου αυτή γεύση, έρχεται να βάλει πλάτη το αληθινό σαλέπι. Ξέρετε, την σκόνη από αποξηραμένες ρίζες άγριας ορχιδέας, που πάντοτε μου θύμιζαν κεχριμπαρένιο κολιέ.

Πόσα κιλά θα βάζατε εσείς αν τρώγατε όλα τα παραπάνω (μην ξεχνάτε και τα πρωινά!) μέσα σε τρεις ημέρες; Μην αρχίσετε, ξέρω. Εγώ δυστυχώς, ούτε δράμι δεν πήρα ο καταραμένος! Τελικά μάλλον πρέπει να σκέφτομαι σοβαρά ότι έχω ταινία στο έντερο. Όπως και να 'χει πάντως, στο επόμενο ταξίδι σας στην Αττάλεια (ή όπου αλλού), μην ακούτε τους ξερόλες, συμπεριλαμβανομένου και εμού. Παντού υπάρχουν νοστιμιές πρωτόγνωρες, αυθεντικές που θα σας βάλουν πρώτα στο στομάχι και κατόπιν στην ψυχή του τόπου!