Μαραθώνιος Φαγοποσίας / Αττάλεια (1ο μέρος)

Επειδή οι υποσχέσεις δίνονται για να κρατούνται, ακονίστε μάγκες τις μασέλες σας, αρπάχτε ιντερνετικό πιρούνι και εμπρός μαρς στο Μαραθώνιο Φαγοποσίας - Αττάλεια, Πρωτοχρονιά 2012! Ξεκινάμε με πρωινά για να πάρουμε δυνάμεις και συνεχίζουμε με τα κυρίως πιάτα στην επόμενη ανάρτηση. Αν και όταν ρωτούσα φίλους για σπέσιαλ γεύσεις της πόλης του Νότου, με προσγείωναν απότομα με ένα αφοριστικό ΤΙΠΟΤΑ, δεν πτοήθηκα. Πήρα τα πράματα στα χέρια μου και ύστερα από πολυήμερη αναζήτηση στο διαδίκτυο, ξετρύπωσα διευθύνσεις που υπόσχονταν ιδιαίτερες ντόπιες νοστιμιές. Έμενε να επαληθεύσω αν επρόκειτο για μύθο ή πραγματικότητα. Όπως σας συμβουλεύω συνεχώς, μην σκέφτεστε οικονομίστικα και καλύπτεστε με το (κατά 98% των περιπτώσεων ανέμπνευστο) πρωινό του ξενοδοχείου. Η Τουρκία έχει παράδοση στο πρώτο γεύμα της ημέρας, την οποία συντηρεί (δυστυχώς όχι και η Ελλαδίτσα) μέχρι και σήμερα, πόσες φορές να σας το πω ακόμα πια! Έτσι κι εγώ, άφησα την κυρά Παλόμα σύξυλη και έψαξα το μπορεκτσίδικο του Τεβφίκ. Χάθηκα, ρώτησα, το βρήκα τελικά!

Μόνο την κρυμμένη θέση του, μέσα σε μια στοά, να βλέπατε θα καταλαβαίνατε ότι πρόκειται για κάτι πολλά υποσχόμενο. Τρία ναβοπάν τραπεζάκια με σκαμπό έξω, άλλα τρία μέσα από τη τζαμαρία. Ο βετεράνος γκαρσόν να παίρνει παραγγελίες, η Αυτού Μεγαλειότης Τεβφίκ Ουστά να ανοίγει με τα χέρια του το φύλλο του μπορέκ. Τόσο απλά και απέριττα.

Όλα κι όλα, δυο τα είδη: κιιμαλί μπορέκ και πεϊνιρλί, τουτέστιν με κιμά και με τυρί. Τί; Δε σας γεμίζει το μάτι; Καλά, φάτε πρώτα και μετά μου λέτε. Καταρχάς, η πρώτη διαφορά με τα μπορεκτσίδικα της Πόλης (αλλά και της υπόλοιπης Τουρκίας) είναι ότι όλα φτιάχνονται και ψήνονται κατόπιν της παραγγελίας. Δεν είναι τίποτα ετοιματζίδικο. Περιμένεις κανά 20λεπτο τουλάχιστον να έρθει η σειρά σου. Η διαδικασία γίνεται μπροστά στα μάτια σου, με συνταγή και μαστοριά άνω του μισού αιώνα. Το μπορέκι με τον κιμά, είναι φουλ στο κρεμμύδι, τον μαϊντανό και το πιπέρι. Εκρηκτική γεύση!

Για το τυρένιο, ο Τεβφίκ χρησιμοποιεί λόρ πεϊνιρί, που του δίνει μια ντελικάτη γεύση που σε υπνωτίζει. Το μισό το πήραμε ατόφιο, το άλλο μισό ζητήσαμε πασπαλισμένο με ζάχαρη άχνη.

Πώς να σας μεταφέρω την παραδείσια μυρωδιά των μπορεκιών; Το φύλλο τραγανό και μυρωδάτο, κερδίζει Όσκαρ στα σίγουρα. Άστε δε, την καλοσυνάτη φυσιογνωμία του μάστορα που χωρίς να μας σνομπάρει ή να βαρεθεί, μας περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια όλα τα στάδια της παρασκευής. Στην παρότρυνση της Σταυριανής "μήπως να το περιλούζατε αντί για άχνη με μέλι;", ταπεινά και καταδεχτικά, όπως μόνο ένας πραγματικός Εργάτης της Γεύσης θα μπορούσε να κάνει, υποσχέθηκε ότι θα το δοκιμάσει!

Μας συμπάθησε τόσο, που αφού μας κέρασε τούρκικο καφέ, μας αποκάλυψε και το μυστικό του παμπάλαιου φούρνου του. Ο σύρτης χάλασε εδώ και 40 χρόνια και αντικαταστάθηκε με το πιρούνι της φωτογραφίας. Το ίδιο από τότε!

Οι ελπίδες για καλό φαΐ, μετά το πρώτο λαβράκι, αναπτερώθηκαν! Η επόμενη μέρα ξεκίνησε με αγκρικάλτουρ πρωινό, μετά από ιδέα της Σταυριανής, η οποία ένα μήνα πριν ήταν πάλι στην Αττάλεια και φίλοι την πήγαν για πρωινό σε ένα δασάκι στα περίχωρα. Ο καλός μας ο Αχμέτ, ανέλαβε να μας συνοδεύσει στην Kουμπάρα την Κεζμπάν (κανονικά yenge σημαίνει νύφη, η γυναίκα π.χ. του αδερφού σου).

Το σκηνικό έχει ως εξής: Παρκάρεις το αμάξι κάτω από τα πεύκα και παρακαλάς τον Αλλάχ να βρεις ελεύθερο ένα τσαντίρι για την παρέα σου.

Βγάζεις τα παπούτσια σου, ξαπλάρεις στα στρώματα και δίνεις την παραγγελία σου σαν Οθωμανή οδαλίσκη. Βασικά, σκέτο γυφταριό είναι η φάση, αλλά βαρεθήκαμε συνεχώς στα σικ και τα μινιμάλ, η τσιγγάνα ψυχή πετάρισε!

 

Αν και γινόταν της κακομοίρας, η παραγγελία δεν άργησε να σερβιριστεί. Πρώτο έφτασε το σαμοβάρι με το τσάι, που παραμένει καυτό πάνω σε τενεκέ με αναμμένα κάρβουνα.

Όπως κάθε πρωινό που σέβεται τον εαυτό του, ξεκίνησε με έναν δίσκο με καϊμάκι, μέλι, ρετσέλι σύκο, καρύδια, ατζίκα, ελιές, ντομάτα, αγγούρια και ρόκα.

Προχωρήσαμε με το αγαπημένο της Σταυριανής, μπασλαμά με κασέρι. Ένα καλοψημένο (στο σατς) μεν, αφράτο δε ζυμαροειδές, με μια τούφα βουτύρου να αργολιώνει στο κέντρο.

Και μετά ήρθε ο γκιοζλεμές! Γεμιστός με κιμά, κασέρι και πατάτα, ακόμα τον θυμάμαι! Χωρίς υπερβολή, ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΤΕΡΟΣ που είχα εδώ και πολύ πολύ καιρό!

Ευχαριστούμε πολύ Κεσμπάν Γενγκετζίμ!
 

Την τελευταία μέρα πετούσαμε αργά το απόγευμα οπότε είχαμε όλον τον καιρό για τσάρκες και μάσες! Είχα διαβάσει για έναν ξυλόφουρνο στο παλιό λιμάνι της πόλης που εδώ και 4 γενιές είναι ξακουστός για το σιμίτ του. Πόσο διαφορετικό πια να είναι, λέγαμε. Έλα ντε όμως που είναι άλλο πράμα! 

Πέρα από τον παραδοσιακό φούρνο που με περίσσεια προθυμία μου επέτρεψαν να δω, είναι και η ορίτζιναλ συνταγή που θέλει το σιμίτ να αλείβεται με πεκμέζι πριν καλυφτεί με σουσάμι και μεταμορφώνει το κουλούρι σε χρυσό βραχιόλι της αυτοκράτειρας Θεοδώρας. Βέβαια, αν σ' ένα βυζαντινό τραπέζι έφερναν βουτυράκι και μαρμελάδες σε πλαστικό, ο μάγειρας θα κατέληγε στο λάκκο με τα λιοντάρια. Αφού θα τον είχανε τυφλώσει πρώτα!

Ευτυχώς οι παπάρες σιμιτιού στο μελάτο αυγό, μας έκαναν να ξεχαστούμε.

Σας αφήνω όλο το Σαββατοκύριακο να χωνέψετε τα πρωινά κι από βδομάδα θα περάσουμε στα κυρίως γεύματα. Ως τότε να μου είστε καλά, προτείνω σουρωτές , περπάτημα και μην ντραπείτε καθόλου να ρεύεστε ελεύθερα. Αυτά τα πράματα είναι ανθρώπινα. Γκρρρρρρουυυυκκκ!