Εεεε, ναι λοιπόν. Μιας και γνωρίζετε πλέον ότι τα λέω όλα με το όνομα τους, ο λόγος που μισώ το χιόνι δεν είναι τόσο το κρύο, όσο η λαϊκή ρήση του τίτλου. Είναι αυτή η φοβία μου, πράγματι μου την διέγνωσε τρελογιατρός, μη γλιστρήσω στους πάγους, πέσω και σπάσω τα παΐδια μου! Δυστυχώς, αν και τρώω συνεχώς ξίγκια, βουτύρατα και ψωμούγκες δεν έχω ούτε τόσο δα λιπάκι πάνω μου να με προστατεύσει από μια ολέθρια πτώση στα καλντερίμια της Πόλης. Για να καταπολεμήσω τη συγκεκριμένη μου φοβία λοιπόν, αλλά κυρίως γιατί έπρεπε να βγω αναγκαστικά στην χιονοθύελλα, ντύθηκα όσο πιο χοντρά μπορούσα - ίσα με 30 κιλά ρουχισμού σε πολλαπλές στρώσεις - έκανα τον σταυρό μου (ναι, καλά!) και ξετσουτσούνισα στις παγοπίστες.
Όσο κι αν δεν το πιστεύετε, κάτω από το παντελόνι φοράω ένα ολόσωμο βαμβακερό κορμάκι της Σταυριανής (ντρέπομαι να σας δείξω τη φωτό, μοιάζω με το Νουρέγιεφ!) & την χαχόλικη πυτζάμα μου, ενώ μέσα από τις πλαστικές μπότες του ψαρά, 3 ζευγάρια κάλτσες, Στο πάνω μέρος τώρα, ξεκίνησα με ένα αμάνικο (κασκορσέ το λέμε στα Κουδούνια) φανελάκι, ένα Μινέρβα με μανίκια, 2 μάλλινα πουλόβερ με ένα τρίτο ζιβάγκο. Με μπουφάν, κασκόλ και κοτλέ καπέλο ταμπούρωσα όλες τις πιθανές θερμοδιαφυγές. Όπως βλέπετε φευ στην φωτό, όσο κι αν ρουχοπαστωθώ, άδικος ο κόπος, η σιλουέτα μου παραμένει σαν της ζαργάνας.
Οι χιονοκαθαριστές του Δήμου, ντυμένοι με συνολάκια πράσινων νάνων, φτυάριζαν σιχτιρίζοντας τις ακαταστασίες της απαίσιας Χιονάτης.
Πόσο θα 'θελαν να την τσαλαπατήσουν με τη μίνι μπουλντόζα τους και να την περιφέρουν χαιρέκακα στις ανηφοριές του Μπέιογλου!
Μιας και δε μ' αρέσουν τα φονικά όμως, απέφυγα ευτυχώς τη διαπόμπευση της κοπελίτσας, αφού τελειώνοντας τις δουλειές μου, πέτυχα τη Μάριον στο δρόμο να παίζει χιονοπόλεμο με τα γειτονόπουλα και την έσυρα στο τζάκι του Λεμονόκηπου.
Οι γαλότσες βγήκαν, το ζεστό κρασί με γαρίφαλο και εσπεριδοειδή ζέστανε τα παγωμένα σωθικά και η Μάριον άρχισε εκ του ασφαλούς πλέον να μου
διηγείται το παραμύθι της Βασίλισσας του Χιονιού. Το μόνο πρόβλημα ωστόσο, ήταν όταν αποφάσισα να πάω για κατούρημα. Τότε ήταν που θυμήθηκα ένα άλλο σοφό μας άσμα, που κολλάει μια χαρά και με τον τίτλο της ανάρτησης:
Η θεία μου η Αμερσούδα
τρία βρακιά φορεί
μέχρι να βγάλει το ένα
τα δυο τα κατουρεί
τρία βρακιά φορεί
μέχρι να βγάλει το ένα
τα δυο τα κατουρεί
6 comments:
Kλαίω!!!!! :o)))))!!!!
ΧΑΧΑΧΑΧΑ!!!!Απολαυστικός όπως πάντα :)))))
Έχουμε δύο κοινά Αγγελή:δεν συμπαθώ το χιόνι-ειδικά μέσα στην πόλη,στα βουνά ας ρίξει όσο θέλει και την ζαργανοσιλουέτα!!!Δεν βάζω κιλά,μόνο χάνω...(!)
Και στην Θεσσαλονίκη κατεύθασε η Χιονάτη αλλά ευτυχώς δεν έκατσε πολύ.Ο άτιμος αγέρας όμως παγώνει τα πάντα!Άντε και περαστικά μας ;)
Πολλά ζεστά-όσο γίνεται-φιλιά!
Υ.Γ.Ο ΕΖΕL ξανάρχισε κάθε απόγευμα στον Αντ1,χαχα!
Έλενα,
που και που είναι καλό και το κλάμα. από χαρά ή στενοχώρια. καθαρίζει και τα μάτια:)
Αθηνά,
ζαργάνα μου εσύ!
Η λαϊκή ρήση ισχύει μόνο για τους γέρους και συ, γνωστόν τοις πάσι, είσαι τρυφερούδι. Άσε που δε σε κόβω και για δυσκοίλιο.
Με τις φονικές πλαστικές γαλότσες του ψαρά που φοράς, Ότι χειρότερο για τις ανηφοροκατηφόρες της Πόλης, καταβάλεις φιλότιμη προσπάθεια και μάλλον θα επιτύχεις να σαβουρντοκουτρουβαλιαστείς ή κατά το τριπολιτσιώτικο να τουρνοκολιαστείς,
Μέχρι να προμηθευθείς αλπινιστικά μποτάκια οι ευχές των πιστών του μπλόγκ θα σε συντροφεύουν για αβλαβείς εξόδους.
ΠανΚαπάκο μου,
Στη Σταυριανή να τα πεις που λέει ότι έχω γεράσει πριν την ώρα μου!
Οι γαλότσες δε, δε γλιστρούν καθόλου μιας και είναι ειδικές για τους ψαράδες. Τα μποτάκια τα φυλάω για το Σεν Μόριτζ:)
Αχ βρε Αγγελή!
Πάνω που ήμουν έτοιμη να σου πω πόσο συμπάσχω για τη -διεγνωσμένη- μας φοβία για το χιόνι, ήρθαν οι παρακάτω αράδες να μου θυμίσουν πόσο φριχτά σε ζηλεύω!
Ε ε να χαθείς Αγγελής! Με σύγχυσες πάλι! Που όλο μασαμπουκώνεις τα άπειρα και λίπος δεν κολλάει πάνω σου! :ΡΡ
Post a Comment