αν δεις στ' όνειρο σου μνήματα...


Χτες ψιλοκλάταρα. Η μέρα δεν ξεκινήσε καθόλου άσχημα, ίσα ίσα δηλαδή, κάναμε με φίλους μια μεγάλη βόλτα σε περιοχές της Ασιατικής πλευράς, ανακαλύπτοντας άγνωστες γωνιές. Γυρίζοντας όμως σπίτι, κουρασμένος αλλά "χορτάτος", η τεχνολογία που τυφλά εμπιστεύομαι και αγαπώ, με δύο ακαριαίες κινήσεις καράτε με σώριασε στο πάτωμα. Πρώτα ένα τηλεφώνημα μου ζουλάει την καρδιά, μαθαίνοντας ότι αγαπημένος άνθρωπος περνάει ζόρια που τον πνίγουν και δεν μπορώ κι εγώ παρά να πνιχτώ μαζί, δεύτερον ένα email από συνεργάτη, σκάει σαν βόμβα χωρίς καμιά προειδοποίηση και αιτιολογία και μου τραβά το χαλί που άραζα σαν τη Σοράγια.. Τί έγινε ρε παιδιά;...μονολόγησα σαστισμένος.  Το μυαλό μου δεν περίμενε στιγμή για να τα διογκώσει. Αρετές έχω αρκετές δε λέω, κωλοχούγια όμως πιο πολλά, με μεγαλύτερο όλων ότι μου λείπει η ψυχραιμία. Φέρνω την καταστροφή ακόμα και τον θάνατο, όταν φοβάμαι ότι διακυβεύονται τα σημαντικά μου. Είμαι, μην ξεχνάτε, κι από τη Δράμα, και το δράμα το 'χω στο τσεπάκι. Τα 'βαψα μαύρα, η ψυχή άρχισε τον θρήνο,  και νοερά άρχισα να περπατώ ανάμεσα σε μνήματα. Μπρρρρρρ....


Σ' ένα νεκροταφείο ήμουν λέει, όχι όμως του χωριού μου δίπλα στην αλάνα, αλλά σ' ένα άλλο, στην καρδιά μιας μεγαλούπολης. Με τα γλυπτά των τάφων να παραβγαίνουν σε ύψος κι αρχοντιά τους state of the art ουρανοξύστες.


Με την ταφόπλακα των δύο φιληνάδων Κυργιακίτσας και Σμαρώς, να υπενθυμίζει πόσο αχώριστες ήτανε περνώντας την ώρα τους πότε με κουμ καν, πότε με βεγγέρες σε επαύλεις με βαλς και φοντάν γεμάτα λικέρ πικραμύγδαλο, ή πότε μόνο με κουτσομπολιό.


Με τη Μαριωρίτσα, με το μαργιόλικο το όνομα, που έφυγε μόλις στα 19 της, αφήνοντας πίσω τον Κωνσταντή, χήρο από νεοτάτη ηλικία να μαράζει.


Τη διάθεση μου ανέβασε το Σοφάκι, που έκανε υπομονή να επαληθεύσει το πατρικό της όνομα κοντά έναν αιώνα, αλλά ευτυχώς άντεξε και πήγε ευτυχισμένη, προλαβαίνοντας να μπουκάρει καναδυό φορές στη σελίδα του FBI.


Κι αισθάνθηκα παρηγοριά με τον φίλτατο Σουλτάνη, εύκολο το 'χεις να σχοινοβατείς ανάμεσα στην πίστη και την απιστία; Να βρίσκεται σε δίλημμα για παραπάνω από 70 χρόνια; Όλοι μας άλλωστε υποκύψαμε σε πειρασμούς. Πόσο ανθρώπινο όμως, μα πόσο;


Τσακκκκ, και μια πόλαροϊντ στιγμής, να μας θυμίσει τους φαλλοκρατικούς πυλώνες της κοινωνίας μας. Ο πατέρας ετοιμάζει τις βαλίτσες του για το ταξίδι χωρίς επιστροφή, η σύζυγος σφαδάζει με το μόλις ορφανό στην αγκάλη. Ωιμεεεέ!


 Μέχρι ένα κορίτσι-άγγελος, να 'ρθει να μ' αρπάξει απ' τις φαρδιές πυζάμες,

 
 
Και να μ' εναποθέσει στο κρεβάτι. Όνειρο ήταν τελικά; Κι η τελευταία εικόνα του, για κοιτάξτε! Χρωματιστή και αισιόδοξη, μάλλον δεν ήταν εφιάλτης. Εεεεε;


Άνοιξα τα μάτια μου. Τώρα τα τηλέφωνα και τα gmail επιτέλους φέρνουν λυτρωτικά χαμπέρια. Όλα επιστρέφουν στη ρουτίνα τους. Τί κατάλαβα που χολόσκασα και πάλι τζάμπα; Μακάρι τέτοια προβλήματα να έχω μια ζωή, προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου. Που από μια βόλτα ανάμεσα σε λυτρωμένους μακαρίτες να παίρνω αισιοδοξία. Ουφφφφφ πια με τον τρελοχαρακτήρα μου, δε με αντέχω πια!

Παρατηρήσεις:

1) Πρώτα απ' όλα θέλω να διαβεβαιώσω όλους τους αναγνώστες ότι σε καμία περίπτωση δεν έχω σκοπό να βεβηλώσω τη μνήμη κανενός από τους ας-αναπαύσει-ο-Θεός-την-ψυχούλα-τους "εικονιζόμενους" εκλειπόντες. Μακάρι 50 χρόνια αφού θα έχω ήδη πεθάνει, ένα ζαβό να ασχοληθεί με την επίγειά μου παρουσία.
  2) Η χθεσινή μέρα ήταν όντως δύσκολη, ο συσχετισμός με το νεκροταφείο έγινε όντως στο όνειρό μου, γράφοντας σήμερα για όλα αυτά, αισθάνομαι καλύτερα. Ευχαριστώ.
3) Οι φωτογραφίες είναι μπαγιάτικες, τραβήχτηκαν πριν μήνες κατά την επίσκεψη του Ρωμαίικου Νεκροταφείου στο Σισλί με τη Μαρίκα.
4) Για πιο ενδιαφέρουσες και πρακτικές πληροφορίες για το νεκροταφείο, διαβάστε τις δύο αναρτήσεις του Στέλιου στο αγαπημένο Εις την Πόλιν. Εδώ κι εδώ.

7 comments:

Μαρικα said...

Αγγελακο μου αγαπημένε
Οπως πάντα υπέροχο το κειμενο του οδοιπορικού στα μνηματα και βέβαια η...δεοντολογια να αναφερεις το ονομα μου στη βολτα στο Σισλι με σκλαβωσε. Σε περιμενουμε εδω κατω....πριν να βγουνε τιποτα βρυκολακακια και μαζεψουνε καποιον απο μας .Αντε γρηγορα...

Angelis said...

Μαρικάκι γεια σου!!!!

Καλέ; Περίμενες με το iPad στο χέρι; Ακόμα δεν το ανέβασα το ποστ το μυρίστηκες; Ατσίδα μου εσύ!

Θα κατέβω μωρέ στη λεβεντομάνα Κρήτη, αλλά δεν ξέρω πότε ακριβώς. Και άσε καταμέρους τα ζόμπι, δε μασάμε εμείς φιληνάδα!

Πολύ σας αγαπώ όλους εσάς εκεί, όλο το παρεάκι του Ρεθύμνου!

Anonymous said...

καλε σκιάχτηκα αρχικά αλλά τελικά herseyi guzel:)) 'κορι'

Angelis said...

'κορι' μου,

ναι, ναι μη σκιάζεσαι! όλα τελικά είναι yolunda:))

Παντελή,

Σ' άρεσε ε; Πολύ χαίρομαι!
Στέλνω τα φιλιά της Πόλης στο Βερολίνο:)

Panteliw Valassopoulos said...

Nai exo paei kai ego.Fetos pigame kai sto Baloukli...Antapodido.

FairyNeraida Hyacinthie said...

Καλησπέρα, Αγγελή!
Καταρχήν, συγχαρητήρια! Έχω ανακαλύψει εδώ και καιρό το όμορφο blog σου και παρακολουθώ εκτοτε με πολύ ενδιαφέρον τις αναρτήσεις σου για την λατρεμένη Πόλη. Ήρθε η ώρα να κάνω και το πρώτο μου σχόλιο! ;) Ωραία αυτή η ανάρτηση! Προσωπικά μου έβγαλε "μυστήριο" και με γύρισε σε άλλες εποχές λόγω των ημερομηνιών αφενος και του στυλ του ναού και των λοιπών "κτισμάτων" αφετέρου..
Αν και δυστυχώς έχω επισκεφθεί την Πόλη μόνο μία φορά πριν 2,5 χρόνια (το ταξίδι ήταν το δώρο μου για τις πανελλήνιες..ειλικρινά ήταν το καλύτερο δώρο που έχω δεχθεί!), ομολογώ ότι από την πρώτη στιγμή που βρέθηκα στους δρόμους της με "σημάδεψε" με ένα μοναδικό τρόπο.. Ίσως ακουστεί "καπως" ή υπερβολικό, αλλά αισθάνθηκα "σαν στο σπίτι μου" και ταυτόχρονα σαν να βρέθηκα σε ένα "μαγικό" μέρος γεμάτο εκπλήξεις που με καλούσε σε κάθε μου βήμα να το γνωρίσω και να το βιώσω. Έτσι αφέθηκα ολοκληρωτικά στην αύρα της τη μία βδομάδα που έμεινα εκεί... Είναι πραγματικά μια πόλη που αγαπάει και αγαπιέται.. Δυστυχώς μετά από εκείνο το ταξίδι μου σχεδιάζω κάθε χρόνο να επιστρέψω και να ξαναπερπατήσω στα μέρη της, αλλά όλο κάτι συμβαίνει και μένω πίσω. Είμαι όμως σίγουρη πως δεν θα της "ξεφύγω" για πολύ ακόμα.. Και ποιος ξέρει, ίσως κάποτε καταφέρω να εκπληρώσω το όνειρο μου και ζήσω κανονικά μέσα στην αγκαλιά της.. Σου εύχομαι να είσαι πάντα καλά και να περνάς υπέροχα στην Πόλη. Και φυσικά να "παρηγορείς" με τις αναρτήσεις σου όσους δεν είμαστε εκεί!
Φιλικα, Μαρία
ΧΧ

Angelis said...

Καλωσόρισες στην παρέα μας Καλή μας Νεράιδα!

Ευχαριστώ πολύ που αποτόλμησες το πρώτο σου κόμεντ, δεν ξέρεις πόσο πολύ σημαντικό είναι για αυτόν που γράφει, να λαμβάνει σχόλια από τους "άγνωστους" αναγνώστες του. Με πολλούς έτσι ξεκινήσμε και καταλήξαμε κολλητοί!

Απ' όσα μου λες, καταλαβαίνω ότι κι εσύ είσαι τρελαμένη με την Πόλη και μάλλον είναι ζήτημα μηνών να μας έρθεις για μόνιμα!

Με το καλό!

Related Posts with Thumbnails