αν δεις στ' όνειρο σου μνήματα...

Χτες ψιλοκλάταρα. Η μέρα δεν ξεκινήσε καθόλου άσχημα, ίσα ίσα δηλαδή, κάναμε με φίλους μια μεγάλη βόλτα σε περιοχές της Ασιατικής πλευράς, ανακαλύπτοντας άγνωστες γωνιές. Γυρίζοντας όμως σπίτι, κουρασμένος αλλά "χορτάτος", η τεχνολογία που τυφλά εμπιστεύομαι και αγαπώ, με δύο ακαριαίες κινήσεις καράτε με σώριασε στο πάτωμα. Πρώτα ένα τηλεφώνημα μου ζουλάει την καρδιά, μαθαίνοντας ότι αγαπημένος άνθρωπος περνάει ζόρια που τον πνίγουν και δεν μπορώ κι εγώ παρά να πνιχτώ μαζί, δεύτερον ένα email από συνεργάτη, σκάει σαν βόμβα χωρίς καμιά προειδοποίηση και αιτιολογία και μου τραβά το χαλί που άραζα σαν τη Σοράγια.. Τί έγινε ρε παιδιά;...μονολόγησα σαστισμένος.  Το μυαλό μου δεν περίμενε στιγμή για να τα διογκώσει. Αρετές έχω αρκετές δε λέω, κωλοχούγια όμως πιο πολλά, με μεγαλύτερο όλων ότι μου λείπει η ψυχραιμία. Φέρνω την καταστροφή ακόμα και τον θάνατο, όταν φοβάμαι ότι διακυβεύονται τα σημαντικά μου. Είμαι, μην ξεχνάτε, κι από τη Δράμα, και το δράμα το 'χω στο τσεπάκι. Τα 'βαψα μαύρα, η ψυχή άρχισε τον θρήνο,  και νοερά άρχισα να περπατώ ανάμεσα σε μνήματα. Μπρρρρρρ....

Σ' ένα νεκροταφείο ήμουν λέει, όχι όμως του χωριού μου δίπλα στην αλάνα, αλλά σ' ένα άλλο, στην καρδιά μιας μεγαλούπολης. Με τα γλυπτά των τάφων να παραβγαίνουν σε ύψος κι αρχοντιά τους state of the art ουρανοξύστες.

Με την ταφόπλακα των δύο φιληνάδων Κυργιακίτσας και Σμαρώς, να υπενθυμίζει πόσο αχώριστες ήτανε περνώντας την ώρα τους πότε με κουμ καν, πότε με βεγγέρες σε επαύλεις με βαλς και φοντάν γεμάτα λικέρ πικραμύγδαλο, ή πότε μόνο με κουτσομπολιό.

Με τη Μαριωρίτσα, με το μαργιόλικο το όνομα, που έφυγε μόλις στα 19 της, αφήνοντας πίσω τον Κωνσταντή, χήρο από νεοτάτη ηλικία να μαράζει.

Τη διάθεση μου ανέβασε το Σοφάκι, που έκανε υπομονή να επαληθεύσει το πατρικό της όνομα κοντά έναν αιώνα, αλλά ευτυχώς άντεξε και πήγε ευτυχισμένη, προλαβαίνοντας να μπουκάρει καναδυό φορές στη σελίδα του FBI.

Κι αισθάνθηκα παρηγοριά με τον φίλτατο Σουλτάνη, εύκολο το 'χεις να σχοινοβατείς ανάμεσα στην πίστη και την απιστία; Να βρίσκεται σε δίλημμα για παραπάνω από 70 χρόνια; Όλοι μας άλλωστε υποκύψαμε σε πειρασμούς. Πόσο ανθρώπινο όμως, μα πόσο;

Τσακκκκ, και μια πόλαροϊντ στιγμής, να μας θυμίσει τους φαλλοκρατικούς πυλώνες της κοινωνίας μας. Ο πατέρας ετοιμάζει τις βαλίτσες του για το ταξίδι χωρίς επιστροφή, η σύζυγος σφαδάζει με το μόλις ορφανό στην αγκάλη. Ωιμεεεέ!

 Μέχρι ένα κορίτσι-άγγελος, να 'ρθει να μ' αρπάξει απ' τις φαρδιές πυζάμες,

 

 

Και να μ' εναποθέσει στο κρεβάτι. Όνειρο ήταν τελικά; Κι η τελευταία εικόνα του, για κοιτάξτε! Χρωματιστή και αισιόδοξη, μάλλον δεν ήταν εφιάλτης. Εεεεε;

Άνοιξα τα μάτια μου. Τώρα τα τηλέφωνα και τα gmail επιτέλους φέρνουν λυτρωτικά χαμπέρια. Όλα επιστρέφουν στη ρουτίνα τους. Τί κατάλαβα που χολόσκασα και πάλι τζάμπα; Μακάρι τέτοια προβλήματα να έχω μια ζωή, προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου. Που από μια βόλτα ανάμεσα σε λυτρωμένους μακαρίτες να παίρνω αισιοδοξία. Ουφφφφφ πια με τον τρελοχαρακτήρα μου, δε με αντέχω πια!

Παρατηρήσεις:

1) Πρώτα απ' όλα θέλω να διαβεβαιώσω όλους τους αναγνώστες ότι σε καμία περίπτωση δεν έχω σκοπό να βεβηλώσω τη μνήμη κανενός από τους ας-αναπαύσει-ο-Θεός-την-ψυχούλα-τους "εικονιζόμενους" εκλειπόντες. Μακάρι 50 χρόνια αφού θα έχω ήδη πεθάνει, ένα ζαβό να ασχοληθεί με την επίγειά μου παρουσία.

  2) Η χθεσινή μέρα ήταν όντως δύσκολη, ο συσχετισμός με το νεκροταφείο έγινε όντως στο όνειρό μου, γράφοντας σήμερα για όλα αυτά, αισθάνομαι καλύτερα. Ευχαριστώ.

3) Οι φωτογραφίες είναι μπαγιάτικες, τραβήχτηκαν πριν μήνες κατά την επίσκεψη του Ρωμαίικου Νεκροταφείου στο Σισλί με τη Μαρίκα.

4) Για πιο ενδιαφέρουσες και πρακτικές πληροφορίες για το νεκροταφείο, διαβάστε τις δύο αναρτήσεις του Στέλιου στο αγαπημένο Εις την Πόλιν. Εδώ κι εδώ.