γκιουζελίκ γουικέντ στη Γιάλοβα

Στη λουτρόπολη της Γιάλοβα είχα ξαναπάει πριν 2 χρόνια κι από τότε όλο έλεγα να επιστρέψω στα θερμά ιαματικά νερά της. Πρόκειται για ένα πάρκο με διάφορες εγκαταστάσεις λουτρών, χαμάμ, υδροθεραπείας, μασάζ και άλλων περιποιήσεων, με 4 διαφορετικά καταλύματα για τους επισκέπτες που επιθυμούν να διανυκτερεύσουν εντός του Τερμάλ. Τότε είχαμε πάει οι δυο μας με τη Σταυριανή, αυτήν τη φορά η παρέα αυξήθηκε. Μια δεύτερη αλλαγή σημειώθηκε στο κόστος της διαμονής, το οποίο από 90 λίρες (το δίκλινο) στο ξενοδοχείο Τσαμλίκ τότε, σκαρφάλωσε τώρα στις 220 λίρες στο Τερμάλ Οτελί. Με το δεδομένο ωστόσο, ότι οι πελάτες των ξενοδοχείων χαίρουν ελευθέρας εισόδου σε όλα τα λουτρά, η όλη ιστορία καθίσταται κελεπούρι!

Η μετάβαση από την Πόλη στο Τερμάλ είναι γρήγορη και εύκολη. Μόλις σε 75 λεπτά και με περίπου 25 λίρες διασχίζεις τη Θάλασσα του Μαρμαρά με καταμαράν, το οποίο παίρνεις από το λιμάνι του Γενικαπί (ευπρόσιτο τόσο από Σουλτάν Αχμέτ όσο και από Τάξιμ) για Γιάλοβα. Από εκεί, επιβιβάζεσαι σε μίνι μπους  (2,5 λίρες) και σε ένα 15λεπτο είσαι στο Τερμάλ.

 

Με το που φτάσαμε κάναμε τσεκ ιν στο ξενοδοχείο, το οποίο ομολογώ πως δεν είναι κι άσχημο. Στα συν του δωματίου το (έστω) μικρό μπαλκονάκι με θέα στην κατάφυτη πλαγιά, στα μείον το στρώμα που σου 'κανε τατουάζ με τα ξεχαρβαλωμένα ελατήρια και η τουαλέτα για πυγμαίους. Ειδικά το ντουζ, σχεδιάσθηκε με σκοπό να κάνει τιραμόλες σαν εμένα να αισθάνονται τουλάχιστον Σβαρτζενέγκερ. Κρατούσα την αναπνοή μου για να χωρέσω και να σαπουνίσω την πλάτη!

Δεν αργήσαμε να πετάξουμε τα ρούχα και να φορέσουμε μαγιό, ο γυμνισμός δυστυχώς έπρεπε να περιμένει, δε μου φταίγανε σε τίποτα οι γιαγιάδες με υπέρταση. Μπουρνούζια, σαγιονάρες και βουρ για το πρώτο σεσιόν, άνοιγμα των πόρων στην χλιαρή (γύρω στους 30 βαθμούς) ανοιχτή πισίνα. Βλέπετε πόσο αχνιστή φαίνεται; Ήτανε ακόμα νωρίς και η θερμοκρασία περιβάλλοντος χαμηλή. Σωστή απόλαυση, αν σκεφτείς ότι μόλις 2 ώρες πριν, ήσουν ακόμα στην οχλοβοή της Ιστάνμπουλ και μάλωνες με τον ταξιτζή. Αίσθηση ανεκτίμητη.

Σειρά είχε το Κουρσουνλού Χαμάμ, με τους μολυβένιους τρούλους και την ιστορία του να τρέχει πίσω στους αιώνες. Είναι καταγεγραμμένο πως ο ίδιος ο Ιουστινιανός είχε διατάξει την κατασκευή των Λουτρών στην περιοχή, στα περίχωρα της παλαιότερης Ελενόπολης.

 

Η θερμοκρασία της χαβούζας εδώ ανεβαίνει αισθητά, γύρω στους 38 βαθμούς, οι οποίοι μας προκαλούν μια μικρούλα δυσφορία. Προτιμούμε τις κόχες στις γωνίες για αλληλοσαπούνισμα, τρίψιμο, απολέπιση, χτένισμα και μασάζ. Τι τα κουβαλήσαμε άλλωστε όλα τα όργανα μποτέ;

Λίγο πριν βγάλω την πέτσα μου από υπερβάλλοντα ζήλο, αισθάνομαι αφυδατωμένος και βγαίνω για νεράκι. Ο παππούς απέναντι, ήρθε και μπαΐλντισε απ' τους πολλούς ατμούς.

Επιστροφή στο δωμάτιο για σιέστα και άντε πάλι έξω, αυτήν την φορά για να φάμε κάτι. Από την προηγούμενη επίσκεψη μας είχε μείνει απωθημένο η πέστροφα, η οποία είχε έρθει αρχικά ωμή στο γκιουβέτς και παρέμεινε όχι απλώς άνοστη, αλλά και ιδιαιτέρως αηδιαστική, ακόμα και μετά το έξτρα μαγείρεμα που ζητήσαμε. 

 

Θα είχε κακή μέρα είπαμε ο μάγειρας, μπορεί να ήταν και στρυφνή η συγκεκριμένη ποταμίσια κυρία. Ας τη δοκιμάσουμε τώρα ψητή, μην το αδικήσουμε το ψαράκι. Αμ δε! Αν όχι χειρότερη, χωρίς υπερβολή, ούτε καν οι γάτες δεν την φάγανε!

Αυτό όμως που μας έφτιαξε το κέφι μετά την απογοήτευση της πέστροφας, ήταν το καφεδάκι μπρος στο ροζουλί πανδοχείο Τσινάρ. 

 

Τόση ενέργεια μας πλημμύρισε, που κατόπιν πήραμε τα βουνά και τα λαγκάδια, κάνοντας ένα σωρό ανακαλύψεις...

Αρχίζοντας με τα Σκαλοπάτια των Ερωτευμένων.

Μάθαμε για την σκληρή τύχη των Αγίων Μηνοδώρας, Μητροδώρας & Νυμφοδώρας που μαρτύρησαν για την πίστη τους στο Θεό (ευχαριστώ Μακούλη μου για το τιπ). Οι Τρεις Παρθένες Αδερφές βουτούσαν στα από τότε (τέλη 3ου αιώνα) πασίγνωστα Πύθια Λουτρά της Βιθυνίας τους αρρώστους και τους γιάτρευαν. Δεν ήθελαν όμως και πολύ όπως καταλαβαίνετε οι ειδωλολάτρες Ρωμαίοι να τις αφαλοκόψουν.

 

Θαυμάσαμε τις εναπομείνουσες κολώνες από ναό της βυζαντινής περιόδου, να ισορροπούν πάνω από Ρωμαϊκές κατακόμβες. Μάλιστα, το Sinema Cafe έχει τρομερή θέα στα αρχαία, την οποία απολαύσαμε προσπαθώντας να μην σκεφτόμαστε τι ξηλώσανε για να φτιαχτούν οι τουαλέτες του!

 

Τα δε ψιλογερμένα δέντρα, μας έβγαλαν την τσίτα που κρύβουμε μέσα μας, με πρώτον και καλύτερο τον Αχμέτ τον ακροβάτη!

Σειρά είχε το Βαλιντέ Χαμάμ. Η δικιά του χαβούζα, ήταν πλέον τόσο καυτή που ακόμα και μόνο τα πόδια μου που έβαλα, αισθάνθηκα να μπιμπικιάζει όλο μου το κορμί, όπως δηλαδή όταν κρυώνεις. Τα έπαιξα, δεν ήξερα τι μου συμβαίνει. Αλλά λογικό είναι θα μου πείτε, εδώ τα ρούχα πλένεις στους 40 βαθμούς και ξεβάφουν, το δερματάκι μου θα την γλίτωνε;

 

Άντε να βάλουμε κάτι της προκοπής στο στόμα μας όμως, γιατί από τη μια τα απανωτά λουτρά και από την άλλη η ρημάδα η πέστροφα, ψωμολυσσάξαμε. Για να μην τρέχουμε στο χωριό έξω από την λουτρόπολη, είπαμε να αρκεστούμε στον μπουφέ του ξενοδοχείου με κόστος 25 λίρες το άτομο. Το φαγητό με μία λέξη: ΧΑΛΙΑ! Το μόνο που τρωγότανε ήταν το ψητό στήθος κοτόπουλο. Αυτό που διασκέδασε όμως τις εντυπώσεις ήταν το ζωντανό μουσικό πρόγραμμα με την διάσημη (?) Αζιζέ. Μία τσίριζε, μία έκανε στάνταπ κόμεντι, μια χόρευε οριεντάλ, αλλά ποτέ δεν άφηνε το στράπλες φόρεμα να πέσει και να της αποκαλύψει τα βυζάκια.

Ο ύπνος μας πήρε πάραυτα με το επιστρέψαμε στο δωμάτιο, ούτε που το καταλάβαμε. Ξυπνώντας, ευθύς κατεβήκαμε για μια βουτιά στην εσωτερική πισίνα του ξενοδοχείου. Πριν καταφτάσει το μπουλούκι της φωτό, πρόλαβα και πέταξα επιτέλους και λίγο το μαγιό μου! Γεςςςςςςς!! Αυτά είναι!

Το πρωινό δυστυχώς δεν χάλασε το σερί της κακοφαγίας. Τέρμα ανέμπνευστο! Γιατί ρε παιδιά; Οι μαρμελάδες στο πλαστικό, όπως διαβεβαίωνε και η μάρκα τους, ίσως να ήταν η πιο γκουρμέ στιγμή του όλου γεύματος.

Δεν πτοηθήκαμε όμως καθόλου. Κάναμε το τσεκ άουτ γύρω στις 12 και πήγαμε για την τελευταία βουτιά και ηλιοθεραπεία στην εξωτερική πισίνα. Ο ήλιος θερμότατος σχεδόν σαν καλοκαιρινός!

Κάπως έτσι τέλειωσε το γκιουζελίκ Σουκού μας. Που και που είναι ωραίο να ξεφεύγεις από την ρουτίνα αγαπητοί μου! Ένα διημεράκι στη Γιάλοβα σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Ειδικά για όσους έχετε έρθει επανειλημμένως στην Πόλη, θα ήταν μια ιδανική εκδρομή. Θα ξεφύγετε για λίγο από την τρέλα της Πόλης, θα μουλιάσετε στα από την αρχαιότητα κιόλας διάσημα ιαματικά νερά, θα κάνετε βόλτες στο δάσος ανάμεσα σε σπάνια είδη φυτών και δέντρων. Κι όταν γυρίσετε πίσω 10 χρόνια νεότεροι, με το μάγουλο φράπα και γλουτούς Ζιζέλ...θα με θυμηθείτε.

ΥΓ1: Στο μαγαζί με τα σουβενίρ του Τερμάλ πουλούσαν μέλι του τοπικού μελισσοκομικού συνεταιρισμού. Τι από πεύκο, τι από άνθη πορτοκαλιάς, μέχρι και από μαϊντανό! Μου μπήκε λοιπόν η ιδέα να επισκεφτώ το κεντρικό κατάστημα του συνεταιρισμού στο κέντρο της Γιάλοβα. Τι το 'θελα; Αφού χαθήκαμε για τα καλά ακολουθώντας τον λάθος χάρτη της μπροσούρας, βρήκαμε τελικά το κατάστημα αλλά ήτανε κλειστό. Γαμώ το κέρατό μου! Κι εκεί που απογοητεύτηκα, ρωτάω έναν μπακάλη / ο οποίος τυχαίνει μέλος του συνεταιρισμού / αφήνει το πόστο του και μου λέει ακολούθα / μπρος αυτός πίσω εγώ / έλα ντε που έχει μόνο το κάτω το κλειδί αλλά όχι και το πάνω / παίρνει τελέφωνο σε άλλον παραγωγό και κλειδοκράτορα / ο οποίος κατά τύχη βόσκει κάπου τριγύρω / δώστου αναμονή / δώστου άγχος μη χάσω το καράβι / έρχεται επιτέλους ο φορμάτος μελισσοκόμος / ξεκλειδώνει / αγοράζω το μέλι από πορτοκαλιές / μυρωδάτο δε λέω / αλλά αραιό για τα γούστα μου.

ΥΓ2: Κι εκεί που τρέχουμε να προλάβουμε το καράβι, βλέπουμε αυτό εδώ το διαστημόπλοιο και λέμε να το προτιμήσουμε. Στο πιτς φιτίλι ήμασταν πίσω στην Ιστάνμπουλ. Μπράβο τη Γιάλοβα, είναι πολύ μπροστά σε όλα τελικά!