κουλούρα ή ασταδγιάλα

Με χάσατε πουλάκια μου ε; Έχω όμως καλή δικαιολογία που εγκατέλειψα τη συζυγική μας στέγη, βλ. Πόλη. Ήρθα στην Ελλάδα να παντρέψω! Έγινα κουμπάρος στο γάμο του κολλητού μου του Παναγιώτη, που του έφεξε του τυχεράκια να τον αποκαταστήσει επιτέλους η γλυκιά Καβαλιώτισσα η Τζένη. Ο γάμος έγινε σε κτήμα με πετρόκτιστο εκκλησάκι και το γλέντι στο γρασίδι με λευκές ροτόντες, πίστα για χορούς και μουσικές από Το δικό μου πάπλωμα και το Ράμπι Ράμπι, μέχρι το Αμαντέους Αμαντέους και το Μακαρένα. Γκεστ Σταρ: ο περιβόητος Μπουζούκας! Νύφη και γαμπρός μανεκέν κανονικά, λες και ξεπετάχτηκαν από φιγουρίνια άλλων εποχών. Φυσικά κι εμείς οι δυο κουμπάροι δεν πηγαίναμε πίσω. Ο Τένσι ειδικά που ήρθε από Ντουμπάι σαν αμμοθύελλα σάρωσε τα πάντα. Έκανε ντύσιμο βλέπεις! Τζενάκι & Παναγιωτάκη μας, να μας ζήσετε και να είστε πάντοτε τόσο πολύ ερωτευμένοι! Σας το λέω ανέκαθεν πως αποτελείτε πρότυπο σχέσης για με τον καψερό.

Όπως όμως περιμένατε από έναν κοιλιόδουλο του δικού μου εκτοπίσματος (εδώ γελάμε), δεν διένυσα αυτά τα 600 χιλιόμετρα με την μπάκα (εδώ ξαναγελάμε) αδειανή. Ένα από τα γαστρονομικά χάι λάιτς του ταξιδιού ήταν η μοσχαρίσια γλώσσα στο μεζεδοπωλείο Τοίχο Τοίχο, που έτοιμος ήμουν να της αρχίσω τα γαλλικά φιλιά! Ό,τι βγήκε απ' την κουζίνα ήταν νόστιμο (πράσινη φάβα, μελιτζανοσαλάτα με καρύδι και φέτα, παστουρμάς θαλάσσης), με τις περισσότερες συνταγές οικίες αλλά με εκτέλεση βαθιά νόστιμη. Ευχαριστώ πολύ τη Δήμητρα που μας εξυπηρέτησε αγόγγυστα και ακόμα απορώ πως δε μου 'φερε το δίσκο στην κεφάλα για τον καταιγισμό ερωτήσεων τύπου: και πώς το λένε, και πώς το ψήνετε, και από πού το παίρνετε και πάει λέγοντας.

Ένα άλλο εστιατόριο που μας άφησε κάλλιστες εντυπώσεις και σκασμένα στομάχια ήταν το Έργον, στη Μητρόπολη της Θεσσαλονίκης. Όχι γιατί η κουζίνα του ήτανε βαριά, αλλά επειδή φάγαμε σχεδόν τα 3/4 του καταλόγου (μαζί και τις δυο γωνίες του). Τα ονόματα των πιάτων τα οποία παρεμπιπτόντως επιμελήθηκε ο γνωστός σεφ Δ. Σκαρμούτσος, δίνουν πληροφορίες προέλευσης των υλικών, τεχνικών μαγειρέματος και σε παρασύρουν να τα δοκιμάσεις όλα! Το εστιατόριο είναι μεσοτοιχία με το ομώνυμο μπακάλικο, για να φεύγεις όχι μόνο με γεμάτο στομάχι, αλλά και με γεμάτες τσάντες με τις πρώτες ύλες για πειράματα στο σπίτι. Εκείνο το βράδυ, πέτυχα τον άλλον Δημήτρη της ομάδας, που προέκυψε γνωστός από τα παλιά. Μου μίλησε για το πώς ξεκίνησαν όλα και στο τέλος μας κέρασε το γλυκό που εμπνεύστηκε από τη γιαγιά του: κρέμα ελληνικού καφέ με τσουρέκι, μέλι και λουκούμι. Σκέτο λουκούμι ήταν και τα σκιουφιχτά λαζανάκια με μελωμένα μοσχαρίσια μάγουλα:

Ανεξάντλητη πηγή πληροφοριών για την ιστορία των γεύσεων της Θεσσαλονίκης, αλλά και το τι παίζει στον εστιατορικό χάρτη της πόλης, αποδείχθηκε η ομάδα Eat & Walk, με τις γεμάτες γνώσεις και μεράκι Σωτηρία & Σμαράγδα που οργανώνουν γαστρονομικά τουρς. Ποιός να μου λεγε ότι θα μάθαινα τόσα πολλά για τις αγορές, τα παραδοσιακά προϊόντα και τις κουζίνες της πόλης, όπου έζησα 7 ολόκληρα χρόνια, μέσα σε κάτι λιγότερο από 4 ώρες. Ευχαριστώ πολύ ωραίες μου κυρίες!

Μετά όμως από τις βόλτες, τις μάσες, τις βουτιές και τα παντρολογήματα, επέστρεψα στην Πόλη πιο κουρασμένος από πριν. Σωματικά δηλαδή, γιατί η διάθεσή μου αντιθέτως πήρε τα πάνω της. Το μόνο κακό είναι πως μου καρφώθηκε ότι καλές είναι οι ρομαντζάδες στο Βόσπορο και τα γκουρμέ πικνίκ με το πρόσωπο, αλλά άμα δεν μπει το στεφάνι, ποιός σου εγγυάται ότι δεν θα σε παρατήσει για άλλες αγκαλιές; Θέλω κι εγώ να παντρευτώ γαμώτο μου, θέλω να δέσω το γάιδαρό μου, πώς το λένε δηλαδή! Ακούς εσύ; Καιρός να αναλάβεις τις ευθύνες σου: κουλούρα ή ασταδγιάλα!