Κας Τε Λόριζο

Αυτό το καλοκαίρι είναι καυτό. Μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό, για τον υδράργυρο μιλάω που έχει κολλήσει ο ρημαδιασμένος στους 34°C. Μπορεί εκεί στην καιόμενη-βάτο-Ελλαδίτσα να μην σας πέφτουνε πολλοί, αλλά η υγρασία της Πόλης και το γεγονός ότι καθημερινώς βολοδέρνω (αναγκαστικά) στο λιοπύρι, τους κάνει αφόρητους. Δεν άντεξα λοιπόν και αποφάσισα να κάνω ένα μικρό δωράκι στον εαυτό μου: ταξιδάκι αναψυχής στη θάλαττα θάλαττα. Έκλεισα αεροπορικά για Νταλαμάν με σκοπό να συνεχίσω για το - όπως μου έλεγαν όλοι και διάβαζα παντού - ήσυχο Κας.

Ορίστε;;; Ήθελα να ξέρω πού την είδαν τη βραδύτητα και το ριλάξ. Η ομορφιά του τοπίου είναι αδιαμφισβήτητη, με την μακριά χερσόνησο να δημιουργεί δυο καταπράσινους κόλπους εκατέρωθεν. Βέβαια τώρα η πρασινάδα μας ψόφησε και το μάτι σου πονάει από το πολύ σκυρόδεμα σε μορφή τριώροφων κουράδων.

Για να λέμε και του στραβού το δίκιο όμως, ο Λυκιακός τάφος στο ξέφωτο του πιο τουριστικού δρόμου της κωμόπολης είναι εντυπωσιακός.

Το ίδιο πανέμορφη είναι και η παραλία Καπουτάς, κανένα μισάωρο με ντολμούς που ξεκινούν από τον κεντρικό σταθμό των λεωφορείων.

Το αρχαίο θέατρο δε, έχει ανακαινισθεί με τρομερή επιτυχία. Ακόμα και η Ντίσνεϊλαντ θα ζήλευε τόση αφύσικη τελειότητα μέχρι και στην τελευταία κερκίδα. Να 'ναι καλά τα τσιμέντα Τιτάνογλου. Η θέα εντούτοις στη Μεσόγειο είναι σκάσε-να-παραπονιέσαι-και-απόλαυσε. Τόση ομορφιά που μ' έπιασε κόψιμο και έτρεχα στις χημικές τουαλέτες του μνημείου. Δεν κάνω πλάκα.

Η μόνη ελπίδα να ξεφύγεις απ' αυτό το παρατράγουδο της τουριστικής προόδου, είναι να πάρεις το καραβάκι για απέναντι (50 λίρες πάνε-έλα). Για την ανατολικότερη πινέζα της Ελληνικής επικράτειας. Το Καστελόριζο. Επιτρέψτε μου να συνεχίσω μόνο με εικόνες.