Το κείμενο και οι φωτό αποτελούν ευγενέστατη προσφορά μιας από τις πιο φανατικές αναγνώστριες του μπλογκ, της Αννέτας Σ., την οποία θερμοευχαριστώ που με σώζει από βέβαιο λιντσάρισμα για την μακρά απουσία μου από την πιάτσα (κάποιοι βιάστηκαν να με βγάλουν τεμπέλη, αχχχχ και να 'ξεραν τι περνάω ο καψερός και απέχω από το γράψιμο). Η Αννέτα απόλαυσε το βιβλίο του Παμούκ και έφτασε με δύο πήδους στην είσοδο του μουσείου που βασίζεται σ' αυτό, όταν την ενημέρωσα πως μόλις εγκαινιάστηκε. Για να δούμε πώς της φάνηκε...
Κωνσταντινούπολη, 06/07/2012
Φτάνουμε επιτέλους στην Κωνσταντινούπολη με το λεωφορείο και, φτάνοντας στο ξενοδοχείο, επικοινωνώ με τον Αγγελή. Δε θα ήθελα να χάσω ένα καφεδάκι μαζί του, πάντα έχω κάτι να κερδίσω. Θυσιάζοντας την ελάχιστη ξεκούραση που θα μπορούσα να εκμεταλλευτώ, αλλάζω ρούχα και τρέχω να τον συναντήσω. Πέφτω κυριολεκτικά επάνω του πατώντας τον. Και από το Yenikapι μετατοπιζόμαστε με μια γκαζιά του ταξιτζή στην καρδιά του Cihangir. Κόσμος πάει κι έρχεται ενώ εγώ τρώω στην καθισιά δύο lahmacun και κάτι ακόμα που δε θυμάμαι όνομα. Έχω χωριστεί από το group που ανήκω και κουβέντα στην κουβέντα με τον Αγγελή, πέφτει Η ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ που έκανε πέρα την κούρασή μου και θα δικαίωνε 100% την απόφασή μου να μην κοιμηθώ στο ξενοδοχείο.
Άνοιξε το μουσείο που περίμενα τόσο καιρό. Το Μουσείο της Αθωότητας, του Ορχάν Παμούκ.
Φτάνουμε επιτέλους στην Κωνσταντινούπολη με το λεωφορείο και, φτάνοντας στο ξενοδοχείο, επικοινωνώ με τον Αγγελή. Δε θα ήθελα να χάσω ένα καφεδάκι μαζί του, πάντα έχω κάτι να κερδίσω. Θυσιάζοντας την ελάχιστη ξεκούραση που θα μπορούσα να εκμεταλλευτώ, αλλάζω ρούχα και τρέχω να τον συναντήσω. Πέφτω κυριολεκτικά επάνω του πατώντας τον. Και από το Yenikapι μετατοπιζόμαστε με μια γκαζιά του ταξιτζή στην καρδιά του Cihangir. Κόσμος πάει κι έρχεται ενώ εγώ τρώω στην καθισιά δύο lahmacun και κάτι ακόμα που δε θυμάμαι όνομα. Έχω χωριστεί από το group που ανήκω και κουβέντα στην κουβέντα με τον Αγγελή, πέφτει Η ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ που έκανε πέρα την κούρασή μου και θα δικαίωνε 100% την απόφασή μου να μην κοιμηθώ στο ξενοδοχείο.
Άνοιξε το μουσείο που περίμενα τόσο καιρό. Το Μουσείο της Αθωότητας, του Ορχάν Παμούκ.
Απολαμβάνω το παρεάκι του Αγγελή και αφού φιλιόμαστε σταυρωτά, κινώ με αγωνία προς το Cucurcuma να βρω το μουσείο μου.
Έχουμε όλοι επισκεφθεί πολλών ειδών μουσεία, αλλά ένα Μουσείο της Αθωότητας.. δεν θα σας κινούσε την περιέργεια;
Διάβασα το βιβλίο πριν δυο χρόνια. Τελειώνοντάς το, ήταν σίγουρα μέσα στα καλύτερα που’χα διαβάσει. Θες λίγο η τάση μου στο αυτοκαταστροφικό, το χαμένο, το ανεκπλήρωτο, ένα συν επιπλέον γιατί διαδραματιζόταν στην Πόλη κι άλλο ένα για το υπερπεριγραφικό και επαναλαμβανόμενο του Παμούκ, κάτι που διακρίνει κι εμένα και κουράζει συνήθως τους άλλους.
Για να εκτιμήσει κανείς το Μουσείο της Αθωότητας, πρέπει σαφώς πρώτα να διαβάσει το βιβλίο. Να το «ακολουθήσει» με υπομονή, να αφεθεί στην ιστορία, να νιώσει τη μελαγχολία που αναδύεται, την προσμονή, τον μαζοχισμό, τη βαθιά αγάπη, την υπομονή χωρίς αντίκρισμα, πρέπει τελικά να αγαπήσει την ιστορία του Κεμάλ και της Φισούν. Κι ενώ συνήθως, όταν περάσει ο καιρός, δυσκολεύομαι να θυμηθώ τις ιστορίες των βιβλίων που διαβάζω, το οδοιπορικό που σε βάζει να ακολουθήσεις ο Παμούκ στο μουσείο, σου θυμίζει με πολύ γλυκό τρόπο, με σεβασμό και λακωνικότητα, την ιδιαίτερη αυτή αληθινή ιστορία.
Στην είσοδο υπήρχε μια επιγραφή που δεν επέτρεπε τις φωτογραφίες και ζητούσε τη σιωπή και τη σίγαση των τηλεφώνων των επισκεπτών. Αυτή η απαγόρευση υπαγόρευε ένα είδος σεβασμού απ’την πλευρά του κόσμου που περιδιάβαινε τους ορόφους, και βοηθούσε ώστε ο καθένας μας να ξαναζήσει βήμα-βήμα την ιστορία που σε πρότερο χρόνο είχε διαβάσει. Ίσως και να δάκρυσα σε κάποιες στιγμές.
Φτάνοντας στον τελευταίο όροφο αντίκρισα το δωμάτιο, ατόφιο, όπου ο πρωταγωνιστής του βιβλίου διηγούνταν την ιστορία του στον συγγραφέα επί 7 χρόνια. Ήταν η πιο δυνατή στιγμή, αυτή που έσβησε μεμιάς την μόνιμη αμφιβολία μου ως το τέλος του βιβλίου «Μα δεν μπορεί να’ναι αλήθεια αυτή η ιστορία!»
Αγάπησα το Μουσείο της Αθωότητας όσο αγάπησα και το βιβλίο. Και ίσως να περνάω μια βόλτα σε κάθε μου επίσκεψη στην Πόλη.
Και όχι, δε με ξενέρωσε που πλήρωσα εισιτήριο –κατά 10 βέβαια λίρες λιγότερο λόγω εθνικότητας (!)- γιατί παρέλειψα να φέρω το βιβλίο που μου εξασφάλιζε στις σελίδες του ένα δωρεάν εισιτήριο στο μουσείο. Όχι, δε με ξενέρωσε που, ενώ έφτασα 20 λεπτά νωρίτερα στο ραντεβού μου με το group στο Eminonu, έχασα τελικά την «Βοσποράδα», που ποτέ δεν κατάφερα να κάνω ως τώρα.
Γιατί μετά από ατέλειωτες ώρες περπάτημα, έφτασα σε ένα είδος κάθαρσης, στο Mikla, να πίνω vodka πορτοκάλι με θέα το ΠΑΝ της Πόλης, και γράφοντας πάνω σε μια χάρτινη σακούλα για το Μουσείο μου, αυτό της Αθωότητας…
Στην είσοδο υπήρχε μια επιγραφή που δεν επέτρεπε τις φωτογραφίες και ζητούσε τη σιωπή και τη σίγαση των τηλεφώνων των επισκεπτών. Αυτή η απαγόρευση υπαγόρευε ένα είδος σεβασμού απ’την πλευρά του κόσμου που περιδιάβαινε τους ορόφους, και βοηθούσε ώστε ο καθένας μας να ξαναζήσει βήμα-βήμα την ιστορία που σε πρότερο χρόνο είχε διαβάσει. Ίσως και να δάκρυσα σε κάποιες στιγμές.
Φτάνοντας στον τελευταίο όροφο αντίκρισα το δωμάτιο, ατόφιο, όπου ο πρωταγωνιστής του βιβλίου διηγούνταν την ιστορία του στον συγγραφέα επί 7 χρόνια. Ήταν η πιο δυνατή στιγμή, αυτή που έσβησε μεμιάς την μόνιμη αμφιβολία μου ως το τέλος του βιβλίου «Μα δεν μπορεί να’ναι αλήθεια αυτή η ιστορία!»
Αγάπησα το Μουσείο της Αθωότητας όσο αγάπησα και το βιβλίο. Και ίσως να περνάω μια βόλτα σε κάθε μου επίσκεψη στην Πόλη.
Και όχι, δε με ξενέρωσε που πλήρωσα εισιτήριο –κατά 10 βέβαια λίρες λιγότερο λόγω εθνικότητας (!)- γιατί παρέλειψα να φέρω το βιβλίο που μου εξασφάλιζε στις σελίδες του ένα δωρεάν εισιτήριο στο μουσείο. Όχι, δε με ξενέρωσε που, ενώ έφτασα 20 λεπτά νωρίτερα στο ραντεβού μου με το group στο Eminonu, έχασα τελικά την «Βοσποράδα», που ποτέ δεν κατάφερα να κάνω ως τώρα.
Γιατί μετά από ατέλειωτες ώρες περπάτημα, έφτασα σε ένα είδος κάθαρσης, στο Mikla, να πίνω vodka πορτοκάλι με θέα το ΠΑΝ της Πόλης, και γράφοντας πάνω σε μια χάρτινη σακούλα για το Μουσείο μου, αυτό της Αθωότητας…
Το μωσαϊκό της Κωνσταντινούπολής μου όλο και μεγαλώνει. Και έχω την αίσθηση ότι αυτή η ιστορία δε θα σταματήσει ποτέ.
4 comments:
Ερώτηση...Εάν κάποιος δεν έχει διαβάσει το βιβλίο(όπως εγώ) έχει νόημα να πάει στο Μουσείο της αθωότητας?...Εάν 'ναί' τι θα δεί εκεί μέσα?....
-Γιαννης Χρ-
(η αλλιώς αυτός που λέει στον αγαπητό ότι τεμπελιάζει) :)
"...δυσκολεύομαι να θυμηθώ τις ιστορίες των βιβλίων που διαβάζω..."
Προς Γιάννη (ακριβώς ανωτέρω).
Η εφήμερη τέρψη από ένα βιβλίο... καταλαβαίνεις σχετικά με το ελαφρύ περιεχόμενό του, μην πω και τπτ βαρύτερο/χειρότερο...Μουσείο Αθωότητας(Μ.Αθ.): μάλλον ο νομπελίστας γνωρίζει πώς να διατηρεί εμμέσως το όνομά του στην επικαιρότητα, όταν η συγγραφική παραγωγή του φθίνει...
Σαφώς ούτε την touristiki βόλτα στο Βόσπορο θα ακολουθούσα, ούτε και στο Μ.Αθ. θα έτρεχα [10 λίρες είσοδος, εκτός κι αν κουβαλούσες το πόνημα μαζί σου;]...αλήθεια η Αννέτα ποια άλλα Μουσεία στην Πόλη εχει επισκεφτεί; Γιατί δεν μας γράφει και για τα άλλα μουσεία;
Προς Αγγελή,
Καλώς έπραξες.Ενημερωθήκαμε. Καλές δουλειές.
Αννετα μπορείς να απαντήσεις στον Γιαννάκη, εγώ δεν το διάβασα το βιβλίο.
Μην κανεις όμως τον κόπο να απαντήσεις στον Πετρή. Δεν χρειάζεται.
Θα απαντήσω και στους 2. Γιάννη, το μουσείο νομίζω πως παίρνει αξία μόνο αν γνωρίζεις την ιστορία. Και ήδη είπα εμμέσως πλην σαφώς ότι ο Παμούκ μακρηγορεί και κουράζει κάτι που εγώ το αντέχω ενώ άλλοι όχι. Όπως πχ και στο Ιστανμπούλ. Στο μουσείο θα δεις "βιτρίνες" με διάφορα αναμνηστικά, φωρογραφίες, αναπαραστάσεις στιγμών του βιβλίου κλπ. Είναι φτιαγμένο στο πλαίσιο των προσδοκιών μου σε σχέση με αυτό που διάβασα.
Πέτρο, δε θα κάτσω να σου πω σε ποια άλλα μουσεία έχω πάει, ούτε η δουλειά μου είναι να γράφω για μουσεία. Έπειτα η λογοτεχνία είναι θέμα προσωπικό, εγώ αρέστηκα με το Μ. Της Αθ. και απόλαυσα τα μέγιστα το χώρο και το timing. Σε προτρέπω να μας γράψεις εσύ τις εμπειρίες σου για κάποιο σημαντικότερο μουσείο. Και ας ξεφύγουμε λίγο από το κόμπλεξ του touristikou ή μη,μια βόλτα στο Βόσπορο είναι μια βόλτα στο Βόσπορο. Τώρα αν γίνεται με ferry boat γεμάτο με Κινέζους ή με ιδιωτικό σκάφος, το αποτέλεσμα δεν είναι και τόσο δα διαφορετικό.
Post a Comment