Χόλιγουντ, για 90 τουρκικές λίρες

Για όσους δε διάβασαν την προηγούμενη ανάρτηση, η παρούσα δεν θα βγάλει και πολύ νόημα. Για τους διαβαστερούς δε, μαντεύω το συναίσθημα που θα σας κυριεύσει συνεχίζοντας στις ακόλουθες παραγράφους. Απογοήτευση. Όσο για το τι αισθάνομαι εγώ, ντροπή. Σας κορόιδεψα. Όλα όσα έγραψα για την Χολιγουντιανή ταινία ήταν ένα ψέμα. Μάλλον όχι και όλα. Αν και όντως τα περισσότερα ήταν μούσια...το μουστάκι ήταν πέρα για πέρα αληθινό.

Όπως αληθινή ήταν και η ίδια η ταινία, και με τη σειρά της και η δική μου συμμετοχή, την οποία μπορώ να  σας αποδείξω. Όλα ξεκίνησαν τον περασμένο Αύγουστο όταν η Βιολέτα με πληροφόρησε ότι για τα γυρίσματα μιας ταινίας χρειάζονται ερασιτέχνες ηθοποιούς που να μιλούν Ελληνικά. Πήγα στα γραφεία της παραγωγής στο Λεβέντ, όπου μου δώσανε τα λόγια από κάποια ρολάκια, τα οποία πρόβαρα και μαγνητοσκοπήσαμε κιόλας. Το ένα ήταν ένας τελωνειακός υπάλληλος, το άλλο εμποράκος σε παζάρι, το τρίτο ταβερνιάρης κ.ο.κ.

 

Μεσολάβησαν οι διακοπές και το θέμα ξεχάστηκε. Μέχρι τον καιρό που βρέθηκα στη Νέα Υόρκη (για άσχετο φυσικά για την ταινία λόγο), με ειδοποίησαν ότι τελικά επιλέχθηκα να παίξω. Λα λα λαα, είπα! Λες να αποκτήσω το δικό μου αστέρι στο Walk of Fame;

 

Με το που επέστρεψα στην Πόλη, πήγα στο βεστιάριο της ταινίας για την επιλογή των ρούχων. Δώστου ξεβρακώματα και βάλε τσόχινα σακάκια, βγάλε μάλλινα πανταλόνια, ασφάλισε χρυσά μανικετόκουμπα. Θαύμα, που δε γέμισα κοριούς με τα χιλιοφορεμένα αμπιγιέ. Τουλάχιστον είχε γούστο η εποχή που εκτυλίσσεται το στόρι της ταινίας. Οι πρωταγωνιστές αλωνίζουν μεταξύ Αθηνών, Κρήτης και Κωνσταντινουπόλεως στις αρχές της δεκαετίας του '60.

Εκεί που μιλούσα με τους νεαρούς βοηθούς σκηνοθέτη, τους ρώτησα αν χρειάζονται και άλλους ελληνόφωνους και μου είπαν βεβαίως. Δεν έχασα καιρό, πήρα τελέφωνο τη Σταυριανή να ρωτήσω αν ενδιαφέρεται και τι νομίζετε πως μου απάντησε; Ιδού.

Το γύρισμα ήταν προγραμματισμένο για την Κυριακή. Έπρεπε πρώτα να πάμε στο Χάρμπιγιε για κοστούμι και μαλλιά. Από το Σάββατο εγώ εντωμεταξύ, είχα ζητήσει από τον δικό μου τον μπαρμπέρη να με ξουρίσει. Μου ζήτησαν να αφήσω μουστακάκι λεπτό, ήτανε το στυλ της εποχής, σου λέει. Ο Γιουσούφ στα καμαρίνια, επιμελήθηκε της κόμης μου. Η κυματιστή φράντζα αποδείχτηκε πιο δύσκολη αποστολή απ' ό,τι φαίνεται.

Τάταααα!

Ορίστε και το Βιολετάκι!

Με τα πολλά φτάσαμε στο Πανεπιστήμιο της Πόλης, όσοι από εσάς βρεθήκατε στα μέρη μας, είμαι σίγουρος ότι έχετε δει τον Πύργο του να πετάγεται σαν τσουτσού στον ορίζοντα. Αμάν, τι συμβαίνει εδώ πέρα; Ουρές  κομπάρσων να μπλέκονται μεταξύ τους, δεκάδες τεχνικοί να μπαινοβγαίνουν από/σε βαν και να μιλούν σε ασυρμάτους, κάτι μου 'λεγε ότι δεν θα έχουμε καλά ξεμπερδέματα. Η κυρά-σόουμπιζ άρχισε να αποκαλύπτει τα δόντια της. Το σκοτάδι έπεφτε πυκνό, το δε κρύο τσιμπητερό. Θέλαμε σταριλίκια γιααααα!

Το σκηνικό όμως εντυπωσιακό. Το ιστορικό κτίριο του πανεπιστημίου είχε μετατραπεί για τις ανάγκες της ταινίας σε Αθηναϊκό ξενοδοχείο.

 

Στο απέναντι πεζοδρόμιο στήσανε μέχρι και περίπτερο με ελληνικές εφημερίδες, σοκολάτες και Παπαγάλο Λουμίδη!

Το δε εσωτερικό, κάτι σαν το λόμπι του Grande Bretagne.

 

Τελικά, όπως καταλάβαμε από μόνοι μας, δε μας εξήγησε κανένας τον λόγο,δεν μας θέλανε ούτε για τα ελληνικά μας, ούτε για την ομορφιά μας, ούτε για κανέναν άλλον λόγο, παρά μόνο για το μπούγιο. Εγώ με τη Βιολέτα ήμασταν υποτίθεται ζευγάρι, κατεβαίναμε λέει (και ξανακατεβαίναμε και πάλι και ξαναπάλι) κάτι σκαλοπάτια και κατευθυνόμασταν σ' ένα τραπέζι. Ερχόταν ο γκαρσόνος -ο 19χρονος φοιτητής Ομέρ από το Κασίμπασα, 500 φορές που γυρίσαμε την σκηνή, γίναμε κολλητοί στο τέλος- να μας σερβίρει κρασί (βλ. βυσσινάδα) και λικέρ (βλ. χυμός μήλου χρώματος διαυγών ούρων). Την καημένη τη Σταυριανή, πότε την καθίζανε με έναν χοντρούλη μεσήλικα, τρομερά φλύαρο σε κάθε διάλειμμα ή αγκαζέ με μια γλυκιά κατά τα άλλα, αλλά τελείως κλαψομούνα κυριούλα, που όχι πονούσε συνεχώς η μέση της, όχι θα την ψάχναν τα παιδιά της που αργούσαμε, όχι που κρύωνε. Όχι ότι είχε κι άδικο δηλαδή. Πείνα, δίψα, κράτημα μην κατουρηθούμε πάνω μας και προπαντός...ψοφόκρυο!!! Άντε με παγωμένα δάχτυλα, χώρια από το άγχος μη μου κατασχέσουν το κινητό, να βγάλω καθαρές φωτογραφίες της Κίρστεν και του Βίγκο. 

Μπορεί από την πλάτη να μην την καταλαβαίνεις αλλά για κοιτάξτε το προφίλ.

Όπως βλέπετε, της σταρ της φορούσαν το μπουφάν-πάπλωμα μετά κάθε cut, μόνο εμείς τον δαγκώναμε για τα καλά. Μοιραζόμασταν κάτι σιέλ φλισάκια που δεν έφταναν για όλους και τριβόμασταν με κάτι χάρτινα σακουλάκια με αμυδρές θερμαντικές ιδιότητες. Ωστόσο, ο φροντιστής παινευόταν ότι αποτελούν τουρκική πατέντα, μοναδική στον κόσμο. Όσο για το Βίγκο, απέτυχα να τον φωτογραφίσω στα κρυφά, ακόμα κι αν για κανένα μισάωρο άραζε δίπλα μας. Πιο πολύ ζήλευα το σάντουιτς που έτρωγε βασικά, παρά τη δόξα του. Εκεί που έψαχνα φωτό του στο ίντερνετ, τον βρήκα στην αποκάτω, με αμφίεση της Μπεσίκτας. Για κοίτα κοτζάμ Άρχοντας μας βγήκε χούλι-χούλι-χούλιγκαν.

Και οι ώρες περνούσαν αργά και βασανιστικά, έφτασε 4 τα ξημερώματα κι εμείς εκεί, ξανά και ξανά την ίδια σχεδόν σκηνή με ανεπαίσθητες μονάχα παραλλαγές. Μετάνιωσα την ώρα και τη στιγμή που δέχθηκα να "παίξω". Κι όλα αυτά για πόσα χρήματα λέτε; Για 90 δολάρια. Όχι, όχι! Λάθος έκανα, όπως έκανε και η Γκιουλούμ που μου έθεσε το θέμα της αμοιβής:

- Αγγελή τζανίμ, εννοούσα 90 τουρκικές λίρες. Με συγχωρείς...

 

Τώρα με νιώθετε που ήθελα να βγάλω το άχτι μου σε κάποιον για την πατάτα που έφαγα; Πήγα για μαλλί και βγήκα...ξυρισμένος, κυριολεκτικά. Μην ξανακούσω άλλη φορά για Χόλιγουντ, για Μπόλιγουντ ίσως και να το σκεφτώ. Τι λέτε; Με συγχωρείτε που σας το 'παιξα ιστορία, βεντέτα και σταρ του σινεμά; Όλην αυτήν την εβδομάδα που άφησα την ψευδοείδηση στον αέρα, με κολάκεψε το ενδιαφέρον σας, η υπερηφάνεια που αισθανθήκατε για πάρτη μου, τα ζεστά σας λόγια και οι χιλιάδες "καλές επιτυχίες" και τα "εις ανώτερα", ακόμα κι από πολλούς με τους οποίους γνωριζόμαστε μόνο μέσω του μπλογκ. Μου γαργαλάει μάλιστα τον ναρκισσισμό, το ότι με έχετε ικανό για όλα. Την επόμενη φορά θα σας πλασάρω ότι με ζητάνε από τη N.A.S.A.. Βέβαια, με κασέ λίγο υψηλότερο, άσε που θα τα ζητήσω και μπροστάντζα. Ξηγημένες συμφωνίες...γαμώ το Χόλιγουντ μου μέσα!