Afiyet olsun! (Καλή όρεξη!)

Επειδή από τη μία άργησα να προσγειωθώ στο αεροδρόμιο Ataturk, και από την άλλη ο καημένος ο Cem για πρωτη φορά στη ζωή του έφτασε 1 ώρα νωρίτερα από το αρχικό μας ραντεβού: μας κάνουν σύνολο 2 ώρες στις οποίες ο καημένος κοιμήθηκε στο Getz-άκι του (ναι, έχουμε το ίδιο αμάξι με τον κουμπάρο μου!).


Πώς τα καταφέρνω πάντα, όλο αργοπορημένος φτάνω στα δείπνα που μας προσκαλούν οι γονείς του Cem. Θυμάμαι μια φορά στο Ραμαζάν, οι καημένοι οι άνθρωποι ξεροστάλιαζαν πάνω από τα αχνιστά πεντανόστιμα φαγητούλια τους, μέχρι να φτάσουμε εμείς για το Iftar (το πρώτο γεύμα με τη δύση του Ηλίου).










Σήμερα, το μενού είχε για πρώτο πιάτο mercimek corbasi (ναι, πρόκειται για φακές, αλλά περασμένες στο μπλέντερ), και για κυρίως μπιφτεκάκια με ντομάτα και πατάτες στο φούρνο, πιλάφι εξαιρετικό με σπασμενο μακαρόνι και ρεβύθια, γιαλαντζί σαρμαδάκια με αμπελόφυλλο (προσθέτουν και πελτέ στη γέμιση), τηγανητό κουνουπίδι με κουρκούτι από αυγά και αλεύρι, τουρσί λάχανο και εκεί που άρχιζα να φωνάζω doydum!! (έσκασα πια!!), να ‘σου και η κρεμούλα σοκολά!

Η συζήτηση έγινε σε άπταιστα Turklish μιας και χρειάζομαι κάποιες μέρες για να επανέλθω στο επίπεδο που είχα όταν έμενα στην Πόλη.

Η μαμά και ο μπαμπάς του Cem, άνετα θα μπορούσαν να είναι και δικοί μου (πολλών επίσης από σας), ανοιχτοί και πρόσχαροι, αν και έχουν ανεπτυγμένο το θρησκευτικό τους φρόνημα. Κάθε φορά με ρωτάνε για τους δικούς μου (με απόλυτη ειλικρίνια και ενδιαφέρον), αλλά αυτήν τη φορά με συγκίνησαν, μιας και μου είπαν, "να ξέρεις ότι έχεις γονείς και στην Ιστανμπούλ"!

Δε συζητάω για το πόσο hacker είναι ο Mustafa bey (επεξεργάζεται περίφημα φώτος στο Photoshop, σερφάρει με δεινότητα στο internet, ενώ μιλάει με άνεση με τους φίλους του στο skype!!), ή για την νοικοκυροσύνη της Nazmiye hanim.