ο κύκλος των χαμένων..λουκουμιών


Το παρόν ποστ εγκαινιάζει τη νέα κατηγορία αναρτήσεων του μπλογκ "Ζήσε την Πόλη μ' ένα smartphone". Σας είχα υποσχεθεί ότι θα το αποκάλυπτα τη Δευτέρα και ιδού λοιπόν! Απώτερος σκοπός είναι καθώς τα συγκεκριμένα ποστ πληθαίνουν, να μπορεί κάποιος να "περιηγηθεί" στην Πόλη από σημείο σε σημείο π.χ. από ένα κεμπαπτσίδικο, σε ένα ναργιλετζίδικο και μετά σε ένα χαμάμ (θα καταστρώσω και έναν χάρτη με όλα αυτά τα σημεία) στα οποία θα βρίσκει το κατάλληλο QR code (πέστε το και bar-code) εκτυπωμένο και κολλημένο σε εμφανές σημείο. Σκανάροντας το με το smartphone του, θα διαβάζει το αντίστοιχο ποστ και πιθανότατα επιπλέον πληροφορίες για το συγκεκριμένο χώρο (π.χ. σπεσιαλιτέ ενός εστιατορίου κτλ). Για παράδειγμα, στο λοκουμτζίδικο που ακολουθεί, υπάρχει ένα αυτοκόλλητο που σκανάροντάς το διαβάζεις το παρόν ποστ και αντλείς τις απαραίτητες πληροφορίες για τα διαφορετικά είδη λουκουμιών και ζαχαρωτών.

Τα λουκούμια, η γενιά μου δεν τα είχε και σε μεγάλη υπόληψη. Μεγαλώσαμε λιμπιζόμενοι περισσότερο τα "μοντέρνα" γλυκάκια, όπως π.χ. τις σοκο-ράβδους Kinder, με το κάπως τρομακτικό παιδάκι με το παγωμένο χαμόγελο στην χάρτινη κασετίνα.

http://360east.com/blogfileupload/kinder_schokolade.jpg

Η μόνη περίπτωση να βάλω στο στόμα μου λουκούμι, ήταν αν είχε αδειάσει το μυστικό ντουλάπι με τις σοκοφρέτες κι οι νουαζέτες από την φοντανιέρα του "καλού" μας σαλονιού. Πολλοί φαντάζομαι συμμερίζεστε την αδιαφορία μου προς το μαστιχωτό λουκούμι, το οποίο φάνταζε τοοοοόσο ντεμοντέ! Όπως έγραψε κι η φιλενάδα μου η Ελένη σε ένα παλαιότερο κόμεντ "μεγάλωσα σε ένα μικρούτσικο χωριό που το λουκούμι είχε μια πικρή ιστορία..ήταν από τα λίγα διαθέσιμα έτοιμα γλυκά που μας τρατάρανε γιαγιές χιλίων ετών από τα σκονισμένα σεντούκια τους και δυστυχώς τα λουκούμια είχαν μεγαλύτερη ηλικία από αυτές..για να μη μιλήσω για τη σκληρότητά τους που μπορούσαν να σου σπάσουν και το δόντι..". Η ίδια όμως συνεχίζει "αλλά όλα αυτά, πριν με πας στην ονειροχώρα των λουκουμιών, που πριν περιφρονούσα, αλλά τώρα θα είμαι αιώνια εθισμένη!" αναφερόμενη στην επίσκεψή μας στο Altan Sekerleme. Για να πάμε και μαζί!


Από το 1865 φτιάχνουν και πωλούν λουκούμια / λοκούμ στα Τουρκικά, ενώ αυτός που τα φτιάχνει λέγεται λοκουμτζού. Από την ημέρα των εγκαινίων, δεν έχουν αλλάξει και πολλά στο κατάστημα, ούτε στη διακόσμηση, ούτε και στις μεθόδους παρασκευής.


Αν είμαι τυχερός και τους πετύχω επί τω έργω, ανεβαίνω από τη στενή σκάλα στον όροφο και χάνομαι στις μυρουδιές της ζάχαρης και των αρωματικών, παραληρώντας μπρος στις μπακιρένιες λεκάνες, όπου κοχλάζουν τα παχύρρευστα σιρόπια. Όσον αφορά στις γεύσεις, ξεκινούν από τα απλά λουκούμια αλλά εξίσου νόστιμα, με επικάλυψη άχνης ζάχαρης ή καρύδας,


τα άλλα με υφή σαν μαρσμέλοου σε γεύσεις λεμόνι, πορτοκάλι και άλλων φρούτων,


τα λοκούμια του Πασά, που είναι σαν αφρός και έχουν για στέμμα ένα φυστίκι Αντέπ,  


ή, αυτά με το κακάο που είναι γεμιστά με φουντούκι.

 

Όλα είναι νόστιμα, αυτά όμως που ξεχωρίζω είναι τρία. Πάντοτε ξεκινώ με ένα λουκούμι τριαντάφυλλο. Αν και το τριαντάφυλλο δε μου αρέσει σαν άρωμα, το λουκούμι του Αλτάν αποτελεί εξαίρεση. Αρωματίζεται παρακαλώ, όχι με ψεύτικες εσάνς αλλά με τα ίδια τα ροδοπέταλα!


Συνεχίζω με ένα μικρούτσικο και κάπως "τραγανό" με πιο ελαστική υφή, γεμιστό με διπλοκαβουρντισμένο φυστίκι,


Και τελειώνω το ντεγκουστασιόν με μικρές μπουκιές λουκουμιού μαστίχας, άαααλλο πράμα!


Κι όλα αυτά προσφέρονται με ένα χαμόγελο στα χείλη από τον Χακάν, 4ης γενιάς λοκουμτζή, που γεννήθηκε μέσα σ' αυτό το μαγαζάκι, που άνοιξε ο προ-πάππους του!


Όσο ο μπαμπάς του ο Αμπντουλάχ Μπέης, λιάζεται έξω απ' το μαγαζί απολαμβάνοντας λίγη ξεκούραση μετά από 88 χρόνια σκονισμένα με άχνη,


καλαμπουρίζουμε με τον Χακάν, δοκιμάζοντας ακιντέδες: αυθεντικές Οθωμανικές καραμέλες κανέλας, λεμονιού, σουσαμιού, μέντας και περγαμόντου, χώνοντας το χέρι σαν μικρά παιδιά στα γυάλινα βάζα με το μεταλλικό καπάκι.


Δεν είναι λίγες οι φορές επίσης, που μασουλάω χρωματιστά ζαχαρωτά


ή σιγολιώνω ένα βραχάκι ζάχαρης 


Φεύγοντας, παίρνω πάντοτε ένα καλούπι για κανελάδα, 


Χαλβά από ταχίνι, γεμιστό με πράσινο φυστίκι,


Κι ένα γλειφιτζούρι, με γεύση σαν τα παλιά τα κοκοράκια - τα θυμάστε; - αλλά σε πιο ρομαντικό σχήμα:)


Όπως καταλαβαίνεται, αν και τα λοκούμια τα γνώρισα και τ' αγάπησα (τώρα στα γεράματα κι) αφού μετοίκησα στην Πόλη, πλέον τα α γ α π ώ ! Όπου και να μου προσφερθεί ένα, όχι δεν θα πω, θα το χλαπακιάσω στην στιγμή! Αλλά όταν θέλω να 'μαι σίγουρος για την ποιότητα, χωρίς να την πληρώσω όμως χρυσάφι όπως σε κάποιες διάσημες αλυσίδες, πηγαίνω στο Αλτάν. Χωρίς να το παίζω  ιεραπόστολος, χαίρομαι επίσης να βάζω ένα χεράκι να συντηρηθεί αυτό το ζωντανό μουσείο της Πολίτικης γεύσης. Και μετά την καλή πράξη, μου αξίζει νομίζω ένα τριανταφυλλένιο λουκουμάκι ακόμα, τι λέτε;

Διεύθυνση:
Kiblecesme Cad. No: 96, στη γειτονιά Kantarcilar (Kucuk Pazari) / Eminonu. Μόλις 400 μέτρα στα δυτικά της Αιγυπτιακής Αγοράς και της Γέφυρας του Γαλατά.


13 comments:

John said...

τι είναι ακριβώς το "καλούπι για κανελάδα" ?

Angelis said...

Καταρχάς John,

συγχαρητήρια που χρησιμοποίησες το smartphone σου για να διαβάσεις το ποστ.

Με το κόκκινο "σαπούνι" της φωτογραφίας κάνεις σερμπέτι με γεύση και άρωμα κανέλας. Το συγκεκριμένο είναι το παραδοσιακό κέρασμα της λεχώνας προς τους επισκέπτες που έρχονται να την συγχαρούν μετά τη γέννα και να δουν το μωρό της. Το λιώνει μέσα σε ένα κατσαρολάκι με νερό που βράζει και το προσφέρει σε ποτηράκια.

Βασικά, είναι τόσο φουλ σε θερμίδες που μάλλον είναι πολύ χρήσιμο και για την ίδια για να πάρει και πάλι τα πάνω της μετά το θαύμα που επιτέλεσε:)

John said...

thanks για την διευκρίνηση! ακούγεται τέλειο, λατρεύω την κανέλα!

Thanos Bolulu said...

Ειχα ακριβως την ιδια αποψη για τα λουκουμια, σιγα σιγα εχω αρχισει να την αναθεωρω και εγω. Ειδικα αυτα με κακαο και φουντουκι!

Angelis said...

Θάνο,

ο καθένας βρίσκει τη γεύση του και κανένας δεν μένει παραπονεμένος σίγουρα:)

Γιώργος Τσ. (Λήμνος) said...

Αγγελή σε χαιρετώ.
Αυτό που μου αρέσει στην παρούσα ανάρτηση είναι ότι προέβαλες έναν πανάξιο ανταγωνιστή των γνωστών λουκουμουτζήδων της Ιστικλάλ (όλοι οι ελλαδίτες εκεί κοσμοσυρρέουν για σουβενίρ γεύσης εκ Πόλεως, και εκεί τους κλέβουν θρασύτατα κάτω από τη μύτη τους...ας μην αναφερθώ...). Θέτω δε στο λαγωνικό σου δαιμόνιο την εξής αποστολή: Μπορούμε να μάθουμε ποιος άλλος παρασκευάζει καϋμακλίδικα λουκούμια πλην του γνωστού HaciΤαδε? Επίσης, έχω πλέον αρχίσει να προτιμώ μόνο κάποιες ευρηματικές γεύσεις λουκουμιών στο Κόσκα, τις οποίες κρίνω και ως πιο μοδέρνες...ε ναι η τεχνοτροπία-τεχνογνωσία του οθωμανικού λουκουμιού δεν όφειλε να εξελιχθεί; (λ.χ. πολύ πρόσφατα με ξετρέλλανε μια αρωματική λουκουμομπουκίτσα γύρω από ολόκληρο φυστίκι Αντέπ και φουλ επικαλυμμένη πικρή σοκολάτα by Koska...Α Π Α Ι Χ Τ Η, να με θυμηθείς!!!)
Ωραίες οι εδώ πληροφορίες σου- αμέτρητες φορές έχω περάσει έξω από τον Αλτάν, αλλά ποτέ δεν εισήλθα, παρά την πάντα εντυπωσιακή βιτρίνα του με τα (σκονισμένα) λουκουμο-/γλυκό-σπιτα {θυμάμαι κι ένα λουκουμο-τζαμί κάποτε--άραγε να το διατηρεί ακόμη;}
Εσύ συνέχισε να ξετρύπωνεις για μας κι άλλους τέτοιους usta/δες.
Φιλιά.

Anonymous said...

ΑΧ ΜΠΡΕ ΑΓΓΕΛΗ ΤΙ ΜΑΣ ΕΚΑΝΕΣ ΠΑΛΙ ! ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΓΕΡΟΣ ΝΑ ΨΑΧΝΕΙΣ ΤΑ ΟΜΟΡΦΑ ΜΑΓΑΖΙΑ ΝΑ ΤΑ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΛΙΓΟ. ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ !

Γιάννης Χρ. said...

Να μαι και εγώ :)
Αγγελή θα συμφωνήσω με τον Γιώργο Τσ.(Λύμνος) για τα επικαλυμένα με σοκολάτα :) Σε μία μου επίσκεψη στο Koska είχα πάρει κάτι μικρά τετράγωνα κουτάκια όπου είχανε λουκουμομπουκίτσες(ωραία λέξη)μικρές στρογγυλές με γεύση πορτοκάλι και επικάλυψη σοκολάτα...όλα τα λεφτά :)
Οι πλακίτσες αυτές θύμησε μου πως τις λένε...που μας είχες φέρεις και στην συνάντηση στην αθήνα και πίναμε κανελάδα....
Απ όλες τις φωτογραφίες ζήλεψα τις καραμέλες :)...και περιτό να πώ ότι παρόλο που έχω Smartphone είμαι του παραδοσιακού και περίμενα να έρθει η Δευτέρα... :)
Gorusuruz...να δούμε πότε...

Πηνελόπη said...

Αγγελή μου εκτός απ'τα καϊμάκια τώρα θα ονειρεύομαι και λουκούμια..Μάλλον δεν πρέπει να ξαναδιαβάσω το blog μέχρι να γεννήσω..Εμπνέεις σιελόρροιες, όχι μόνο σε μένα, (που έχω μια τάση) αλλά και σ'όσους το προώθησα..Μπράβο!!!!

mari beika said...

Πω πω πω πω!! τρελαίνομαι για λουκούμια!! αλλά και για την Πόλη!!
Έχω χρόνια να έλθω και πρέπει να κανονίσω ταξίδι γρήγορα.
Είναι τόσο όμορφο το πόστ που σε ταξιδεύει.
Καλώς σας βρήκα.

Vam33 said...

Αν και δεν πεθαίνω για λουκούμια, έτσι όπως τα έχεις φωτογραφήσει μου τρέχουν τα σάλια.
Μπράβο που δίνεις και διευθήνσεις για την επόμενη φορά που θα βρεθώ στην Πόλη.

Angelis said...

Γιώργο & Γιάννη,

Ωραία είναι τα σοκολατένια λοκούμια, κι εγώ όπου τα βρω τα γεύομαι με χαρά!!

Το Koska δε, νομίζω ότι θέλει να γίνει και (μάλλον) θα γίνει ο Σουλτάνος στη θέση του Σουλτάνου σιγά σιγά. Και όλοι ξέρουμε ποιος είναι ο Σουλτάνος:)

Για καϊμακλί άμα μάθω κανά καλό λουκουμτζίδικο, θα σας ενημερώσω.

Ανώνυμε

Σ' ευχαριστώ πολύ για τις ευχές! Μη διαστάσεις αν θες να μοιραστείς μαζί μας και τις δικές σου ανακαλύψεις:)

Πηνελοπάκι,

Περιμένω παραγγελίες!

Μαρί,

καλώς όρισες στην παρέα μας! Σε περιμένουμε όσο το δυνατόν πιο σύντομα:)

Vam,

Πολύ σπάνια (κακώς, το ξέρω) όπως ξέρεις καταπιάνομαι με διευθύνσεις και τηλέφωνα, αλλά τα λουκούμια είναι ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο της Πόλης:)

Πότε μας έρχεσαι;

ElenArt said...

Aγγελή...τέλειο το blog σου...μόλις το ανακάλυψα και πέρασα υπέροχα το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων με την παρέα σου. Κι εγώ τρελαίνομαι για λουκούμια....αλλά εκείνα που με ξετρέλαναν είναι του Χατζητάδε (όπως είπες) που στο κέντρο τους έχουν ένα κομματάκι καϊμάκι που λιώνει στο στόμα με γεύση θεϊκή. Εχω έλθει 2 φορές στην Πόλη...τη δεύτερη φέτος το καλοκαίρι. Μου αρέσει πάρα πολύ και εύχομαι να έλθω κι άλλες φορές (παρόλο που η ιστορική μνήμη με πληγώνει αφάνταστα......)

Related Posts with Thumbnails