πάρε ό,τι θέλεις παλιατζή

Το post και τις φωτογραφίες επιμελήθηκε η Σταυριανή Ζ., που ποοοόσο πολύ θα ήθελε να είχε ζήσει στην Constantinople της Belle Epoque. Μας υπόσχεται μια σειρά από ρεπορτάζ αγορών στην Πόλη, σαν να μας λέει: "Πάνε οι οικονομίες σας!" 

Περίπου τέτοια εποχή, σαν πέρυσι, αποφάσισα να μετακομίσω από τα Ταταύλα, και να εγκατασταθώ στο Ταρλάμπασι. Εκεί θα έβρισκα ένα παλιό μεν, αλλά όμορφο σπίτι, και θα το έφτιαχνα όπως ακριβώς το είχα φανταστεί. Κάτι μεταξύ μπουάτ και καμπαρέ, αλλά κανένα απ’τα δύο δεν θα κυριαρχούσε. Ευχάριστα μελαγχολικό, ισορροπημένα ρομαντικό, και άπληστα ζεστό για τους φίλους.

Το πάθος για χρόνους παρελθοντικούς δεν είναι χόμπι. Είναι τρόπος ζωής, και αυτό ήθελα να δημιουργήσω. Ένα χώρο, που εκτός από σπίτι, θα ήταν περισσότερο ένα τούνελ διαφυγής, σαν εκείνα τα αναπόδεικτα που λέγεται ότι χρησιμοποιούσαν οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες, όταν τα έβρισκαν σκούρα.

Το πρώτο επίσημο βράδυ, με συντροφιά φίλων, πορσελάνινες πιατέλες με τεράστιες γαρίδες θα έπιαναν χώρο πάνω στο λιονταροπόδαρο, λευκό τραπέζι, που είχα αγοράσει απ’το παλιατζίδικο του Χουσείν μπέη στο Τσουκούρτζουμα. Ο πίνακας με την ημίγυμνη γυναίκα πάνω απ’τις οινοπνευματί, βελούδινες, ναι βελούδινες, λουδοβίκειες πολυθρόνες θα λιγουρεύονταν το σολομό πάνω σε πουρέ κολοκύθας, κι εγώ απέραντα ευτυχισμένη, θα τέντωνα το χέρι για να αρπάξω ένα ακόμα μπουκάλι κρασί από την πολυκαιρισμένη, με ζωγραφισμένα λουλούδια στους γοφούς της, πράσινη κρασοθήκη.

Στο τέλος της βραδιάς, καθώς θα είχα σηκωθεί με προορισμό το κρεβάτι, θα παρατηρούσα τον διάφανα χρυσαφί, κρυστάλλινο πολυέλαιο να αποχωρίζεται το φως του, και θα ξάπλωνα κάτω από την φθαρμένη λευκή κουνουπιέρα, που θα ομόρφαινε τον ύπνο μου για ελάχιστες φορές ακόμα.

Σύντομα, θα άνοιγα διάπλατα την ετοιμόρροπη ντουλάπα με τους οβάλ καθρέφτες, για να στριμώξω θυμωμένα τα ρούχα μου στις άκαρδες βαλίτσες του γυρισμού. Οι εκστασιασμένες τσιγγάνες του Ταρλάμπασι θα μάζευαν μέσα σε σακούλες απορριμάτων τα θαμπωμένα απ’το χρόνο μαχαιροπήρουνα κάποιου αρμένικου νοικοκυριού, και σε λίγες ώρες το σπίτι που δεν πρόλαβα ν’αγαπήσω, θα έστεκε πιο απορημένο ακόμα κι απ’τον Χουσείν μπέη, που του επέστρεφα τα παλιακά του έπιπλα δυο βδομάδες μετά την αγορά τους.

Τώρα, ένα χρόνο μετά, πάλι στο Ταρλάμπασι και με φόντο ένα αύριο που δεν έχει προσανατολισμό, το μαγαζί του καλόκαρδου εσκιτζή, θα γεμίσει ξανά το νέο μου τούνελ.

Κι αν χρειαστεί να φύγω ξανά, αυτή τη φορά, θα το πάρω μαζί μου...

Ο μακαρίτης Στράτος Διονυσίου ("ο Παλιατζής" του ήταν η αρχική επιλογή μου) φυσικά και ωχριά μπρος στον αεράτο Λάκη Τζορντανέλι, που μου αντιπροτείνει η φίλη και γειτόνισσα Μαρία Σ. Άαααααγοράζω παλιααααά!