κάνε ένα χεντιγιέ* στον εαυτό σου

Το ποστ πρωτοδημοσιεύτηκε στις 23/06/2010, αλλά το ξαναθυμήθηκα μετά την απολαυστική συναυλία της Χεντιγιέ την περασμένη Παρασκευή στο Hayal Kahvesi (Beyoglu). Το αηδόνι της Πόλης με την ατίθαση φωνή, τραγούδησε από Amy Winehouse μέχρι τουρκική τζαζ και μας μάγεψε, παρόλο που ψηνόταν στον πυρετό:)

Μου πήρε καιρό να ακούσω τις μουσικές της Χεντιγιέ (Χεντί Κεντί το καλλιτεχνικό της), από το βράδυ που την πρωτογνώρισα. Ένα ξημέρωμα δε μ' έπιανε ύπνος και τη θυμήθηκα, ελπίζοντας πως η μουσική της θα είναι ιδιότροπα ωραία, όπως μου φάνηκε και η ίδια. Το YouTube με επαλήθευσε:

Την επόμενη κιόλας μέρα έψαξα τα τραγούδια της, ξέθαψα φωτογραφίες και περασμένες συναυλίες σε στέκια της Πόλης, διάβασα συνεντεύξεις της σε περιοδικά. Με τζαζ μοιάζει πιο πολύ η μουσική της, αγγλικοί ή τουρκικοί οι στίχοι που γράφει, μόλις μπήκε στο στούντιο για τον πρώτο δίσκο της. Με κάθε τι που διάβαζα, ήθελα να τη γνωρίσω ακόμα πιο πολύ, ακόμα πιο καλά, ήθελα να την ρωτήσω ακόμα πιο πολλά. Κλείσαμε συνέντευξη-ραντεβού για "αύριο το απόγευμα". 

Όχι σε γραφείο με τζαμένιο τραπέζι, στο παρκάκι του Τζιχάνγκιρ, πάνω σε ασπρόμαυρη ποπ-κουρελού και αντί για δημοσιογραφικό κασετοφωνάκι, ένα πορτοκαλί ράδιο FM/AM. Σαν να ήξερα, πως η συνέντευξη θα ήταν μόνον η πρόφαση.

 
Τα παιδικά της χρόνια στη Μελβούρνη τις δεκαετίες του '70 και 80', ως η μεγαλύτερη κόρη οικογένειας Τούρκων μεταναστών από τη Σαμσούν (-ντα για εμάς), τη σημάδεψαν καλλιτεχνικά. Ο μπαμπάς, τραγουδιστής στη γνωστότερη Τουρκική μπάντα, ξεσήκωνε σε γάμους και μπαϊράμια  Μελβούρνης και περιχώρων, φύλακας του ομφάλιου λώρου του μετανάστη, με τη μήτρα της μάνας-πατρίδας. Όλο και μέχρι το Σίδνεϋ θα είχε φτάσει η φήμη του, είμαι σίγουρος! Κι η Χεντιγιέ εκεί. Στο τραπέζι της κομπανίας να ρουφάει σα σφουγγάρι, παρέα με τη μάνα, να περιμένουν τον μπαμπά να στείλει ακόμα και τους πιο επίμονους χορευταράδες για ύπνο. Ή πρώτα για ξαλάφρωμα και μετά για ύπνο.

Δεν έμεινε όμως, μόνο στην εμπειρική μουσικολογία, το μεράκι της στη μουσική έπρεπε απλωθεί για να ξασπρίσει, πάνω στο πεντάγραμμο. Τα μουσικά σχολεία της Αυστραλίας, ανέλαβαν αυτόν τον ρόλο - τα καλά του να είσαι μετανάστης. Κι από κει και πέρα, σιγά-σιγά την οδηγεί μεθοδικά το Ποντιακό τσαγανό της, άλλωστε μου θυμίζει ότι και οι Αμαζόνες, κατοικούσαν σ' εκείνες τις όχθες.

 

 Το τέταρτο εζάν μας βρήκε ακόμα αραγμένους στην κουρελού να πίνουμε μπύρες και να τρώμε εκλέρ,  πρώτα τραγουδώντας μου και μετά αναλύοντας στίχο στίχο το Armies on Hold. Η πέμπτη και τελευταία, στην τουαλέτα του τζαμιού, για να αποδώσουμε πίσω στη φύση τις μπύρες.

Εδώ, στο Morning Theft του Jeff Buckley:

*Χεντιγιέ (Hediye) σημαίνει δώρο στα τουρκικά.