υποθερμία το σαββατόβραδο

Το post επιμελήθηκε η Σταυριανή Ζ..

Είμαι έξω. Δηλαδή έχω βγει για να διασκεδάσω. Να δω κόσμο, δηλαδή να κοινωνικοποιηθώ, να φλερτάρω εποικοδομητικά, δηλαδή να συμμετέχω κι εγώ, να ξεχάσω, δηλαδή να μην κάνω μνημόσυνα πάνω απ’το σκήνωμα μιας σχέσης που τελείωσε, έχω πάει να πάρω αέρα, δηλαδή να μην αποφύγω τον συγκάτοικό μου, έχω βγει να περάσω καλά, δηλαδή να μην γυρίσω σπίτι πριν τις 4.

Όμως δεν είμαι έξω, παρά μόνο με τη φαντασία που προκαλούν οι επιθυμίες μου. Και νοιώθω τόσο ανήμπορη να αντιστρέψω αυτή τη διάθεση, που τελικά επιστρέφω σπίτι στις 2. Βγήκα στις 11 και 20.

Η Ιστικλάλ είναι ζωώδης. Είναι αδύνατο να δεις το χρώμα του πεζοδρομίου μέχρι τους λουλουδάδες. Παρέες, ζευγάρια, κυρίως ζευγάρια - ή ήταν ψευδαίσθηση; - στα δεξιά χορεύουν ποντιακά, ένας κύριος πουλάει ανθρωπάκια που όταν τα πετάει στον τοίχο κολλάνε και κάνουν κατάβαση χωρίς να πέφτουν στο έδαφος, ένας άλλος πετάει κάτι μακρόστενα λάστιχα στον ουρανό, κι εκείνα γίνονται αμέσως μπλε πυγολαμπίδες, στα αριστερά ξαφνικά το γαλλικό προξενείο, μα πότε πέρασα το αγά τζαμί, απ’τα δεξιά κατεβαίνει μια λαοθάλασσα, δεν είναι όλοι μια παρέα, πρέπει να’ναι τουλάχιστον 95, βλέμματα που αντιπαθητικά συναντιούνται με το δικό μου, όμως εγώ σκέφτομαι τις αντιστάσεις που ανέπτυξα και σήμερα, ξέρετε, έχω κάποιο δίλημμα που με απασχολεί αυτή την περίοδο, γι’αυτό.

Μου έλεγε 1 φίλη πριν λίγο πως δεν έχει υπομονή, θέλει τη σημαία στο Έβερεστ χωρίς αναρρίχηση, θέλει να έχει αυτά που θα την κάνουν να βρει έναν καινούριο λόγο για κατάθλιψη, βαρέθηκε να καταθλίβεται για τους ίδιους...Και όσο σκέφτομαι αυτά, παίζω συγκρουόμενα με τις σκέψεις, ότι δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις ούτε 1 τρίχα απ’τον εαυτό σου, ακόμα κι αν έχεις τριχόπτωση και μπορεί να τις βρουν άλλοι για σένα. Ποτέ δεν θα’ναι σίγουροι ότι ανήκουν σε σένα, ενώ εσύ για το μόνο που θα είσαι σίγουρος, είναι ότι τις έχεις χάσει.