καί γκόμενά μου καί γιαγιά μου

Πάει ο Αγγελής, σάλταρε! Τι βλάσφημος είναι αυτός ο τίτλος και γιατί μας κοτσάρει φαρδιά πλατιά την παραστρατημένη κορασίδα  Γκάγκα; Κι όμως, η Τουρκική πρόταση "Istanbul hem kız arkadaşım, hem ninem", έτσι μεταφράζεται. "Και λοιπόν;" θα μου πείτε. Έχουμε και λέμε, το μηνιαίο τουρκικό περιοδικό Tempo, στο τεύχος Οκτωβρίου (με εξώφυλλο την τρελή), έχει ένα αφιέρωμα σε ξένους που επέλεξαν να ζήσουν στην Πόλη. Ένας Ολλανδός, ένας Νεοζηλανδός, μια Γαλλίδα, μια Αμερικάνα, ένας Τασμανός(!), ο Αγγελής και άλλοι από αλλού. Η παραπάνω προστυχιά επελέγη ως τίτλος της συνέντευξης! Άνθρωποι του περιοδικού με προσέγγισαν εδώ και καιρό και με ρώτησαν αν ενδιαφέρομαι να τους μιλήσω για τη ζωή μου στην Πόλη. Βρήκαν άνθρωπο που θα έλεγε όχι!

Μου έδωσαν το ελεύθερο να επιλέξω ο ίδιος το location της συνέντευξης-φωτογράφισης. Πολλά πέρασαν από το μυαλό μου, αλλά δεν άργησα να καταλήξω σε ένα από τα μέρη που αισθάνομαι μια περίεργη ευδαιμονία όποτε βρίσκομαι εκεί, από τότε που το ανακάλυψα τυχαία. Είναι ένα οθωμανικό χάνι, κρυμμένο σ' έναν παράδρομο με αγροτικά και σιδηρουργικά εργαλεία, τόσο ξεφτισμένο και παρατημένο, όσο ακριβώς χρειάζεται για να είναι στατικά στέρεο, αλλά και συγχρόνως μια φίνα τρύπα στον χωροχρόνο. Δεν θέλω να γράψω ούτε το όνομα του (όλα τα χάνια είχαν το δικό τους όνομα), ούτε πού βρίσκεται. Ίσως να το ανακαλύψετε μόνοι σας, ίσως να ανακαλύψετε κάτι ακόμα πιο όμορφο. Αυτά δεν είναι για να διασκεδάζονται στο ίντερνετ. Κατά καιρούς όμως, δε διστάζω να πηγαίνω με φίλους και διψασμένους επισκέπτες για να πιούμε καφεδάκι και να τους πω το φλυτζάνι:)

Μου έκανε εντύπωση, όταν η Μελίντα Τουζούνογλου, η υπεύθυνη για το αφιέρωμα δημοσιογράφος, που μου πήρε και τη συνέντευξη, την προηγούμενη ημέρα με ρώτησε από που θα με βόλευε να έρθουν να με πάρουν. Διστακτικά ρώτησα, αν μπορούσαν από το Φιρούζ Αγά Τζαμί, δίπλα στο σπίτι μου. Έτσι κι έγινε, τη συμφωνημένη ώρα της συνάντησης, ήταν ήδη εκεί στο αυτοκίνητο της Χουριέτ (το περιοδικό ανήκει στον όμιλο της εφημερίδας), μαζί με τον φωτογράφο Μεχμέτ Ομούρ, και τον οδηγό. Χρειάστηκε να δώσω αναλυτικές οδηγίες στον σωφέρ για να του υποδείξω τον προορισμό μας.

Οι ερωτήσεις της Μελίντας ήταν καταιγιστικές: Πες μας άνθρωπέ μου, πώς ξεβράστηκες  στην Πόλη; Τι σε κρατά εδώ; Τι σημαίνει για σένα η Ιστάνμπουλ; Εεε, τι τον θέλεις το δικό σου! Ακόμα μια  ευκαιρία να μιλήσει υπερβατικά, ποιητικά (έτσι νομίζει τουλάχιστον), συχνά ακαταλαβίστικα. Ότι γι' αυτόν, η Πόλη είναι ο κολλητός του, η αδερφή του, ο έρωτας του, η οικογένεια, ο παππούς του και η γιαγιά του! ΑΥΤΗ είναι ΟΛΑ. Η Μελίντα συνδυάζοντας και τα δυο είδη περιέργειας, την  επαγγελματική - δημοσιογραφική και την έμφυτη - τουρκική, με πολύ γλύκα και πραγματικό ενδιαφέρον να με γνωρίσει, με έκανε να της ανοιχτώ ακόμα περισσότερο. Το περιθώριο του περιοδικού, φυσικά και δεν χώρεσε όλα τα πικάντικα, τα προσωπικά, τα χάχανα και τις ερωτήσεις αντεπίθεσης που της εξαπέλυσα. Περάσαμε καλά εκείνο το απόγευμα!

Σ' αυτό φρόντισε βεβαίως κι ο  Μεχμέτ, ο φωτογράφος που ανέλαβε να ντύσει με εικόνες το αφιέρωμα. Μετά από πολλά χρόνια στη Γαλλία, επέστρεψε στην Τουρκία, κουβαλώντας μαζί του επαγγελματική εμπειρία και την "ευρωπαϊκή" ματιά στα πράγματα. Μου έβγαλε κι εγώ δεν ξέρω πόσες φωτογραφίες. Τι κάτω στο αίθριο, τι πάνω στο περιμετρικό μπαλκόνι, στις σκάλες, στο στηθαίο, παντού! Κάθε λίγο και λιγάκι, μου υπενθύμιζε πόσο φωτογένεια έχω και πόσο γράφω στον φακό..κατάλαβε ο πονηρός, πόσο ελαφρόμυαλος είμαι, πιο εύπιστο θύμα στα κοπλιμέντα δεν υπάρχει!

 Το άρθρο, οι φωτογραφίες και η γενικότερη αντιμετώπιση από την ομάδα του περιοδικού,  ήταν πολύ θετική και τους ευχαριστώ. Φουλ στα κολακευτικά σχόλια, ότι ο Αγγελής ξέρει τζαμιά, παζάρια και κλαμπς, που λίγοι "Ιστανμπουλίτες" γνωρίζουν, γεμάτο με αστείες επισημάνσεις, ότι λατρεύω τη λεμονο-κολόνια και τους ακιντέδες και μπόλικη διαφήμιση για το μπλογκ  στο οποίο αποτυπώνεται όλη αυτή η λόξα. Στο κόκκινο πλαίσιο που έβαλαν στο πλάι καθενός μας, γράφει: Καί γείτονας μας, καί φίλος μας. Η Lady Gaga θα χαμογελούσε τώρα.