το κεμπαπτσίδικο των Φλίνστοουνς


Πολύ συχνά μου 'ρχεται να φάω ένα απλό κεμπάπ βρε παιδί μου. Αλλά θέλω να το φάω σε ένα μέρος χωρίς γυαλιστερές ταπετσαρίες, χωρίς γκαρσόνια που να φορούν γιλέκα με χρυσά σιρίτια, χωρίς να κρέμονται στο κεφάλι μου κρυστάλλινοι πολυέλαιοι - για όσους έχετε επισκεφτεί την Πόλη, έχετε δει τις παραπάνω χλίδες της συμφοράς με τα μάτια σας. Αν είναι μεσημέρι, είμαι τυχερός. Περπατώ μέχρι το τέλος της Ιστικλάλ (στο στενό δίπλα από το Simit Saray της πλατείας Τουνέλ) για χάρη ενός κεμπαπτσίδικου, που δεν προσπαθεί να σε εντυπωσιάσει με μπολιγουντιανά σκηνικά, αλλά με ντόμπρες ψητονοστιμιές. Βέβαια, μοιάζει κι αυτό με σκηνικό ταινίας, τις περιπέτειες της προϊστορικής οικογένειας των Φλίνστοουνς, αφού πρόκειται (περίπου) για μια σπηλιά!


Το ρόλο του Φρεντ παίζει ο Ενβέρ Ουστά, ο μάστορας που ψήνει τα κεμπάπ. Η τέχνη του είναι γνωστή σε ολόκληρο το Μπέντροκ (ουπς, την Πόλη ήθελα να πω) και ταΐζει τον πεινασμένο εργάτη Μπάρνεϊ, τον κουρασμένο λούστρο Άρνολντ και τον περιφερόμενο πωλητή μπιχλιμπιδιών Μπαμ-Μπαμ.


Ψάχνοντας να βρω φωτογραφίες για το ποστ δυσκολεύτηκα, μιας και δε βγάζω κάθε φορά που πάω να σαβουριάσω, αλλά ευτυχώς ξετρύπωσα αυτές που είχαμε βγάλει με την Ίλια και τη Χαρά..τι χαρά! Η ποικιλία είναι περιορισμένη, συνίσταται σε Άντανα και Ούρφα κεμπάπ (μακρόστενο κιμαδένιο κεμπάπ, καυτερό και μη αντίστοιχα), σις (καλαμάκι / σουβλάκι) μοσχαρίσιο ή κοτόπουλο, και φτερούγες.


Εζμέ, πλιγούρι, σαλάτα και γιαούρτι αποτελούν τις επιλογές για τα συνοδευτικά.


Όλα τα λεφτά είναι ο ακούραστος Αχμέτ (μου θυμίζει τον πατέρα του Φρεντ, τον Εντ), που σερβίρει τους πελάτες τα τελευταία 15 χρόνια. Ακμαίος, δε λέω, αλλά ένα ψιλοπάρκινσον το έχει και συχνά ενώ παραγγέλνεις αϊράν σου φέρνει ένα αφρισμένο μιλκσέικ από το πολύ το τάκα τάκα. Ντροπή μου να κοροϊδεύω τον άνθρωπο, που είναι ένας σκέτος γλύκας, δε συμφωνείτε;


Ο Σινάν, το τσιράκι που ξαποσταίνει μαζί του, δουλεύει τις καθημερινές μαζί του και τα Σαββατοκύριακα στο κοκορετσάδικο της γειτονιάς.


Όπως λένε κι οι φίλοι που μου συνέστησαν την ψησταριά, δεν είναι και πολύ σώφρον να τρως σε ένα υπόγειο με μια τεράστια σχάρα φλογερή και μόλις μια και μοναδική δυσπρόσιτη έξοδο, αλλά για κάποιο λόγο αισθάνομαι ασφαλής. Μπαίνω στο πνεύμα της ταινίας και ελπίζω πως σε περίπτωση πυρκαγιάς θα μας σώσει ο Ντίνο το δεινοσαυράκι. Γιάμπα ντάμπα ντουυυυυυ!

6 comments:

Angelis said...

Μετά από παράπονα του Βαγγέλη για ελλιπείς υποδείξεις για την ακριβή θέση του Ενβέρ Ουστά, ορίστε ο χάρτης στο Google Maps:

http://maps.google.com/maps/ms?t=h&hl=en&ie=UTF8&msa=0&msid=107229169341623953265.0004966c8203e1de9c397&ll=41.028357,28.974595&spn=0.000979,0.002642&z=19>

σταυριανή said...

αγάπη μου τι λιχουδιαστό ποστ! και τα δικά μου τα κεμπάπ πολύ πετυχημένα βγήκαν!μάσσσαλα μάσσσσαλα!

Γιαννης Χρ. said...

@ angelis
εεεετσι :) φτιάξε μας κι αλλο :)

@ σταυριανή
Αρά την επόμενη φορά που θα έρθω εκεί εκτός από το να σε ακούσω να παίζεις μουσική θα δοκιμάσω και τα κεμπάπ σου??? (μασσσσσσαλα :))))

ΠανΚαπ said...

Ανήκω στους τυχερούς που έχουν φάει σ’ αυτήν την κατώγα. Τη υποδείξει σου βεβαίως. Το σκηνικό δεν είναι βέβαια μπολιγουντιανό όπως το απερίγραπτο Κονάκ, αλλά ούτε και μινιμάλ (βλέπε ποτήρια κολωνάτα και τραπέζια μαρκετερί). Κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για να μην τραγουδάς μπαίνοντας «στο εστιατόριο που τρων τα συνεργεία…».
Η ποικιλία αν και περιορισμένη κατ’ εσέ, είναι υπερεπαρκής τουλάχιστον για μένα. Εισερχόμενος σε τέτοιο κατάστημα μου αρκεί το μισό του εδεσματολόγιο για να με καλύψει.
Βέβαια το Άντανα και Ούρφα κεμπάπ του, ο μέσος Έλληνας δεν θα τα έλεγε καυτερό και μη αντίστοιχα, αλλά καυτερό και πολύ καυτερό.

Ο Αχμέτ Ουστά να’ναι καλά, έχει ανεπιτήδευτο χαμόγελο. Όσο για το πάρκινσον, μάλλον είναι πλεονέκτημα, γιατί ως γνωστόν το αϊράν θέλει καλή ανάδευση πριν το πιείς για να «ομογενοποιηθεί». Τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί να είναι και επαγγελματική πάθηση, από υπερβάλλοντα ζήλο, κατάλοιπο του συνεχούς κουνήματος του αϊρανιού.
Παλαιόθεν έχω προτείνει την επαγγελματική αξιοποίηση των παρκινσονικών παππούδων, ως παρασκευαστές φραπέ ή για να πασπαλίζουν με άχνη ζάχαρη και κανέλα στα ζαχαροπλαστεία.

Σίγουρα το συγκεκριμένο υπόγειο δεν είναι πρότυπο υγιεινής και ασφάλειας για τους εργαζομένους του. Οι φίλοι σου όμως που σου το συνέστησαν, σκέφτονται πού αμερικάνικα, δηλαδή υπερβάλλοντας.
Μπορεί η πόρτα να είναι με σκαλάκια και στενή, αλλά το μαγαζί μάλλον δεν έχει υγραέριο που για μένα είναι το πιο επικίνδυνο. Τα κάρβουνα τι να σου κάνουν;
Σε επίσκεψη μεταπτυχιακών, του προγράμματος «υγιεινή και ασφάλεια στην εργασία», από πρόχειρη εκτίμηση του επαγγελματικού κινδύνου, καταλήξαμε ότι τα πλεονεκτήματα και οι θετικές παροχές του μαγαζιού είναι ασυγκρίτως περισσότερα από τους πιθανούς κινδύνους.

Πάντως σε περίπτωση πυρκαγιάς μην ελπίζεις στο Ντίνο το δεινοσαυράκι, αλλά στο σύστημα πυρόσβεσης. Ως γνωστόν οι δεινόσαυροι βγάζουν φλόγες από το στόμα τους.

Angelis said...

Ρε συ ΠανΚαπ,

Θα μας το κλείσεις το μαγαζάκι με τα ζουμερά σου κόμεντς!

Τις περισσότερες φορές, είναι πιο ωραία από τα ίδια τα ποστς:(

ΠανΚαπ said...

Αγγελή μου
Δεν έχω σκοπό να κλείσω κανένα μαγαζί, πολλώ δε μάλλον το δικό σου.
Απλώς με εμπνέεις και ενίοτε παρεκτρέπομαι φλυαρώντας.
Αποκλείεται όμως να είναι τα κόμεντς μου πιο ζουμερά από τους κιοφτέδες που μας παρουσιάζεις.

Related Posts with Thumbnails