ο Κουρέας της..Κουμπαρατζί

Το γεγονός ότι ο Κουρέας της Σεβίλλης είναι ίσως ο πιο διάσημος από όλους τους μπαρμπέρηδες του πλανήτη, δε σημαίνει ότι όλοι εμείς που ζούμε εκτός της Ιβηρικής χερσονήσου πρέπει να  κυκλοφορούμε με μούσια και μαλλούρες σαν το Μαθουσάλα. Ειδικά δε στην Πόλη, υπάρχουν τόσα πολλά μπαρμπέρικα που κυκλοφορεί το εξής αστείο: Οι μισοί κάτοικοί Της είναι μπαρμπέρηδες / οι άλλοι μισοί κάθονται να ξυριστούν από τους πρώτους μισούς!

Το Γιάννη, αυτόν τον χρυσό άνθρωπο - που λέω και ξαναλέω - ότι αποτελεί ένα από τα πιο όμορφα δώρα μου χάρισε η Πόλη, θα πρέπει να τον θυμάστε από παλαιότερες αναρτήσεις με τα Super 8 ταινιάκια του. Όσο έζησε στην Πόλη, Τη ρούφηξε μέχρι το μεδούλι. Τα μπαρμπέρικά Της δε, από την πρώτη κιόλας μέρα, τον σαγήνευσαν. Σε μια από τις βόλτες του, ανακάλυψε έναν μετρ του ξυραφιού στην κατηφόρα της Κουμπαρατζί και από τότε του έμεινε πιστός. Η σπαστή επικοινωνία με merhaba, tamam, evet και παντομίμες, δεν τους εμπόδισαν να έρθουν κοντά και έβγαινε κάθε φορά από κει μέσα τζιτζί, με μάγουλο καϊμάκι.

Δυστυχώς, δεν πρόλαβε να τον αποχαιρετήσει, μιας και λίγο πριν επιστρέψει ο Γιάννης στην Αθήνα, ο μπαρμπέρης εισήλθε εσπευσμένα στο νοσοκομείο, κι αυτό πολύ του στοίχισε. Ευτυχώς, τώρα είναι περδίκι και συνεχίζει να περιποιείται - δόξα να 'χει ο Αλλάχ - τους τριχωτούς πελάτες του. Συνεχώς διαβιβάζω χαιρετισμούς από τον έναν στον άλλον, προσπαθώντας να αποφύγω ευγενικά τις προσκλήσεις του μπαρμπέρη να καθίσω κι εγώ στην  καρέκλα του "ιατρείου" του. Ο δε Γιάννης, αποτελεί ίσως παγκόσμια εξαίρεση. Άλλοι πεθυμούν από την Πόλη τα τζιέρια, άλλοι το Βόσπορο, αυτού πάλι του λείπουν τα μπατσάκια στα μαγουλάκια από τον αγαπημένο του μπαρμπέρη, ενός καλού του φίλου πια.