Χαμσιλί Πιλάφ: Δεν το λες κι άσχημο!


Μου είχαν πρήξει τα συκώτια πια με το χαμσιλί πιλάφ! Μια σπεσιαλιτέ που δεν τη βρίσκεις όλο το έτος, μιας και τα λιλιπούτεια ψαράκια (το χαμσί αποδίδεται στα ελληνικά ως γαύρος, ενώ στα αγγλικά ως αντζούγια) έχουν την εποχή τους, που ξεκινά στα τέλη Σεπτεμβρίου και κρατά μέχρι τα τέλη του χειμώνα ή τις αρχές της άνοιξης. Οι πιο ονομαστές δε ασημένιες μπουκιές ψαρεύονται στη Μαύρη Θάλασσα. Μετά από το window shopping νυφικών τις προάλλες στο Πέντικ, επισκεφτήκαμε  φίλους του Ουμούτ. Η Φάτος τεϊζέ (Φατός είναι το "καλλιτεχνικό της κυρίας Φατμά και τεϊζέ σημαίνει θεία) από τη μια για να ικανοποιήσει την επιθυμία της γλυκιάς θυγατέρας Σερενάι και από την άλλη για να τιμήσει τους μουσαφίρηδές της, θα μας μαγείρευε χαμσιλί πιλάφ. Το μόνο που έπρεπε να κάνουμε εμείς, ήταν να προμηθευτούμε την εκ των ουκ άνευ πρώτη ύλη από την πηγή της, την ψαραγορά του Πέντικ.


Η επιστροφή στο σπίτι έγινε με κατοστάρι μεν, από την πείνα και τη λαιμαργία, μετ' εμποδίων δε, για να πληρωθούν πρώτα λογαριασμοί σε τράπεζες και να αγοραστούν μυρωδικά από το μανάβη. Το πρώτο βήμα ήταν να μισομαγειρέψει το ρύζι με τριμμένο καρότο, μαϊντανό, πράσινο και ξερό κρεμμύδι, σταφίδες, κουκουνάρι, φύλλα δάφνης, μαυροπίπερο, αλάτι, ζάχαρη (αυτό θα το επαληθεύσω), λαδάκι και κανέλα.


Το δεύτερο ήταν να φιλετάρει τα χαμσί και να τα στρώσει προσεκτικά στο στρογγυλό πυρέξ. Το γλυπτό άρχισε σιγά σιγά να παίρνει την τελική του μορφή για να μπει στο φούρνο.


Δεν θα έμπαινε όμως επ' ουδενί, πριν στολιστεί με ένα ρόδο ντοματόφλουδας στο κέντρο και  ροδέλες λεμονιού για να προσθέσουν χρώμα και γεύση.

 
Η Φατός τεϊζέ, μετά από πιέσεις μού χάρισε μια πόζα με το χειροτέχνημά της.


Ο απαιτούμενος χρόνος ψησίματος διαφέρει από φούρνο σε φούρνο, αλλά στην περίπτωση μας χρειάστηκαν γύρω στα 25 λεπτά. Βέβαια, έπρεπε να έχει τα μάτια της δεκατέσσερα μήπως και αρπάξει από πάνω, κίνδυνος που αποφεύγεις με έναν τούρμπο φιρίν (!) - έτσι λένε αυτούς με κυκλοφορία θερμού αέρα! Το ξεφούρνισμα έγινε ακριβώς τη στιγμή που από τ' αρώματα, τα σάλια μας άρχισαν να μουσκεύουν το χαλάκι της κουζίνας.


Αγαπητά μου παιδιά, θέλω να σας ομολογήσω κάτι. Ξαναβλέποντας τη φωτογραφία με το κομμάτι που προσγειώθηκε μπροστά μου, μού έρχεται να κλάψω για τρεις λόγους:
  1. Η τύχη μού χαμογέλασε διάπλατα και γεύτηκα επιτέλους το εκλεκτό αυτό έδεσμα.
  2. Από τα νεύρα μου, επειδή για να το ξαναφάω θα πρέπει να κάνω το μακρύ ταξίδι από το Τάξιμ στο Πέντικ.
  3. Από τη μετριοφροσύνη της μαγείρισσας, που βρήκε το φαγητό της fena değil (= όχι κι άσχημο!)


Όσο κι αν η μάνα μου μας ορμήνευε μικρά να μη ζητάμε δεύτερο κομμάτι και μας περνάνε για νηστικούς, εγώ δεν κρατήθηκα. Με νάζι και προσποιητή ντροπή αποδέχθηκα την προσφορά της οικοδέσποινας. Το πιλάφι ήταν όσο μαγειρεμένο έπρεπε, η γλύκα της σταφίδας μεθυστική, η φρεσκάδα των μυρωδικών εκμαυλιστική. Κι εκεί που άρχισε να με κυριεύει η απογοήτευση ότι θα με ξυπνήσουν από το όνειρο και έκλεβα μπουκιές από το πιάτο του Ουμούτ, άνοιξαν και πάλι οι ουρανοί. Η Φατός τεϊζέ, είχε μια γ*μ*τη ιδέα:
- Θέλετε να σας κάνω Ουν Χελβασί; 
Θα τρελαθώ! Ποτέ δεν αισθάνθηκα βαθύτερα την έννοια της φράσης: Μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια! Σ' ένα απόγευμα θα δοκίμαζα δυο γεύσεις για πρώτη μου φορά! Χαλβάς από αλεύρι για επιδόρπιο!


Καβούρντισε αλεύρι σ' ένα τηγανάκι και πρόσθεσε το τσιγαρισμένο σε βούτυρο κουκουνάρι, όταν ήρθε η σωστή ώρα. Αυτό είναι ένα τιπ, που κάνει το καβούρντισμα του αλευριού ευκολότερο και το αποτέλεσμα μάλλον ελαφρύτερο. Συγχρόνως, ετοίμασε το ζαχαρένιο σιρόπι προσθέτοντας τρία κεφαλάκια γαρίφαλο.


Το αποτέλεσμα ήρθε να με αποτελειώσει! Οι χρυσές νιφάδες έλιωναν στο στόμα προκαλώντας γευστικούς οργασμούς. Δεν ξέρω πόσες καταβρόχθισα, μάρτυράς μου ο Αλλάχ, έχασα το λογαριασμό!


Κάπου εδώ πρέπει να το κλείσω το ρημάδι το ποστ. Πρέπει να φάω κάτι επειγόντως, γιατί αλλιώς θα μου πέσει το μωρό! Δυστυχώς, δεν έχουμε στο σπίτι ΣΗΜΕΡΑ (τονίζω το ΣΗΜΕΡΑ για να μη με πνίξει η Σταυριανή) κανένα φαγητό που να αντέχει τη σύγκριση με τα ανωτέρω, αλλά τρώγοντας θα κλείσω τα μάτια και θα τα φέρω πάλι στο μυαλό μου. Κι εκεί που θα έχω κλειστά τα μάτια, θα φιλάω κλαίγοντας με λυγμούς τα χέρια της Φατός τεϊζέ για τη συγκίνηση που μου χάρισε. Κι εδώ που τα λέμε τεϊζέ, τα φαγητούλια σου δεν τα λες κι άσχημα!!!!!!! 


Σημείωση: Η Φατός τεϊζέ γεννήθηκε στην Κερασούντα, όπως φαντάζομαι και οι παππούδες πολλών από σας. Οι Καραντενιζλήδες φημίζονται για την παραπάνω ψαρονοστιμιά και ειδικά στην περιοχή της Φατός τη λένε Χαμσί Κολί. Το Χαμσιλί Πιλάφ αντίστοιχα, το κάνουν με παστό χαμσί και όχι με φρέσκο, αν και στην Ιστάνμπουλ υποστηρίζει ότι υπάρχει μια σύγχυση επί του θέματος. Εσείς όμως να μην μπερδεύεστε, εμπιστευτείτε τη Φατός τεϊζέ, που μπορεί να σας ταξιδέψει με χαρά στις ομορφιές και τις γεύσεις της πατρίδας της, όπως έκανε χειροπιαστά και κατόπιν ιντερνετικά σε μένα.

10 comments:

Panagiotis said...

Θέλω τη συνταγή για το γλυκό Ουν Χελβασί. Βρες την αλλιώς πέθανες ποντίκι....

Anonymous said...

Εξαιρετικά μεθυστικό κείμενο που μας ταξίδεψε στις γεύσεις της Ανατολής και στους καλόκαρδους και φιλόξενους Ανατολίτες...ΙΠΙ ΙΠΙ ΟΥΜΕ, ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ... Πλην όμως Αγγελή ένα παράπονο και μια παράκληση την έχω: Λυπήσου μας...,που κουρασμένοι και εξαντλημένοι από τον κάματο της ημέρας -μέχρι την Τσατάλτζα έφτασε η χάρη μας με τον neopoliti- γυρίσαμε σπίτι και δεν έχουμε τίποτα να φάμε... Και καλά για τους άλλους δεν μπορείς να κάνεις τίποτα... Για μένα όμως που είμαι γείτονας σου δεν μπορούσες να τυλίξεις λίγο χαμσί πιλάφι και χαλβά σ' ένα φόλιο; Ερωτώ δεν μπορούσες; Την έκανες που την έκανες τη ζητιανιά της δεύτερης μερίδας...:))) Να είσαι καλά και να μας ταξιδεύεις πάντα...

Haris said...

Pou ta briskei o atimos ....

Γιάννης Χρ said...

Απορώ....που το βάζεις τόσο φαγητό :)

Vam33 said...

Μεσάνυχτα και μου τρέχουν τα σάλια πάνω απ το λαπτοπ
(η μυρωδιά του έφτασε μέχρι την ΑΘήνα) Καλησπέρες

Lila said...

πολύ ιδιαίτερη συνταγή! την είχα δει και σε μία ελληνική εκπομπή μαγειρικής (νομίζω με αυτόν τον πιτσιρικά τον Ευτύχη) κάπου προς Θράκη μεριά (αν δεν κάνω λάθος) και μου είχε κάνει από τότε εντύπωση πόσο ωραία και λιμπιστική εμφάνιση είχε!
άσε, όμως, τις παρακλήσεις στη θεία και φρόντισε να μάθεις να επαναλαμβάνεις μόνο σου αυτά τα μικρά γαστριμαγικά αριστουργήματα!
καλές γιορτές Αγγελή!

Angelis said...

Αγαπητέ μου κυρ Παναγιώτη,

η συνταγή είναι πολύ απλή (σε υλικά και παρασκευή). Όπως γράφω και στο ποστ, καβουρντίζεις το αλεύρι (10 κ. σούπας) σ' ένα τηγάνι ανακατεύοντας συνέχεια και σε ένα άλλο το κουκουνάρι με βούτυρο (4 κ. σούπας) και ελαιόλαδο (3 κ. σούπας). Μπορείς να προσθέσεις και αμύγδαλα, σταφίδες ή οτιδήποτε άλλο σου αρέσει.

Αφού αρχίσει να καβουρντίζεται το αλεύρι, χύνεις το βούτυρο και ανακατεύεις, πολύ πολύ καλά μέχρι να γίνει μια λασπωμένη μάζα.

Σερβίρεις όσο είναι ακόμα ζεστό, πασπαλίζοντας με μπόλικη κανέλα.

Πες της κυράς σου να στο φτιάξει αύριο κιόλας:) (Ας με συγχωρέσει για το κυρά!!)

ΥΓ: Ακούς εκεί "ποντίκι πέθανες"! Το παίρνω σαν γλύκα:)

Μάκη μου, βάζε και κανένα όνομα στα σχόλια:)

Σου υπόσχομαι ότι την επόμενη φορά θα ζητήσω και ένα ταπεράκι για τον λιχούδη γείτονα.

Χάρη, συμφωνώ με το άτιμος!

Γιάννη, νομίζω ότι αρχίζω να παχαίνω. Αααααχχχ, μακάρι!

Vam33 μου, πρόσεξε μην πάθεις καμιά ηλεκτροπληξία:) Θέλουμε να συνεχίσουμε να σε διαβάζουμε:) By the way, σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια στο μπλογκ σου.

Λιλάκι, ευτυχώς που έχω στο σπίτι σούπερ μάγειρες (Σταυριανή & λοιπούς) και με ταΐζουν και του πουλιού το γάλα!

Καλές γιορτές και σε σένα κούκλα μου!

Anonymous said...

Τιμή και δόξα στις απανταχού παραδοσιακές ή πιο εκσυγχρονισμένες θείες και τεϊζέδες (ιδιαίτερα αν κατάγονται από τον Πόντο), που τιμούν τους μουσαφίρηδες τους, καταβάλλοντας εργώδεις προσπάθειες, δίχως καμία φειδώ.
Χαλάλι σου και σένα που γεύτηκες επιτέλους αυτή τη λιχουδιά και ας ξενιτεύθηκες προσωρινά στο μακρινό Πεντίκ (έτη φωτός μακριά από το κοσμοπολίτικο Ταξίμ).
Αν ήταν και σε παραδοσιακό μπακιρένιο σκεύος αντί για πυρέξ η όρεξη θα άνοιγε παραπάνω.
Παρατηρήσεις:
1. Οι καλές μαγείρισσες πάντα είναι μετριόφρονες, περιμένουν όμως (με γυναικεία φιλαρέσκεια) να τις επιδαψιλεύσεις με επαίνους και θετικά σχόλια.
2. Πιστεύεις ότι το Ουν Χελβασί συγκρίνεται με τον σιμιγδαλένιο χαλβά (ιρμίκ);
3. Πρώτη φορά βλέπω να υπάρχουν και γευστικές φαντασιώσεις. Ψάξτο.
4. Ένα πράγμα που με χαλάει λίγο, είναι να βλέπω τις αξιολάτρευτες κατά τα άλλα νοικοκυρές, να μαγειρεύουν με γάντια σαν να είναι σε χειρουργείο.

Για τους κουρασμένους, εξαντλημένους και πεινασμένους γείτονες σου που ζητάνε λίγο χαμσί πιλάφι και χαλβά τυλιγμένο σε «φόλιο». Δεν ξέρω τι λέτε φόλιο εσείς οι Πολίτες, αλλά να ξέρετε ότι αν πρόκειται για αλουμινόχαρτο έχετε πιθανότητες να επισπεύσετε το καταραμένο Αλτσχάϊμερ, ειδικά αν ζεσταίνετε το φαγητό μέσα σ’αυτό. Αντίθετα αν πρόκειται για πλαστική μεμβράνη ακόμα χειρότερα, διότι αυτή ενοχοποιείται για αδυνάτισμα της αναπαραγωγικής ικανότητας των αγοριών και θηλυκοποίηση του πλανήτη. Αν θέλετε να προστατεύσετε τα εγκεφαλικά σας, αλλά και τα αναπαραγωγικά σας κύτταρα αποφύγετε τις μεμβράνες

Και σε άλλα με υγεία.

ΠανΚαπ

Angelis said...

ΠανΚαπούλη μου,

Η ιδιαιτερότητα του Ουν Χελβασί έγκειται στα πολύ απλά του συστατικά: αλεύρι, βούτυρο και λαδάκι. Άσχετα αν μπορεί να εμπλουτιστεί και με ότι άλλο ταιριάζει στη γεύση σου. Και είναι τόσο ωραίο το άτιμο και άμα σου 'ρθει λιγούρα για γλυκό, το φτιάχνεις στο πιτς φιτίλι!

Όσο για τις μεμβράνες, καλά που μου το είπες. Είμαστε και σε μια ηλικία που το πατρικό φίλτρο άρχισε να ενεργοποιείται:)

Anonymous said...

Γλυκέ μου Αγγελή,
Έχω 2 μέρες που κλείνω ώρες μπροστά στο laptop μου διαβάζοντας τις αναρτήσεις σου( απο τις παλιότερες στις πιο καινούργιες)και έχω ακόμα δρόμο μπροστά μου!..Το σαλάκι πλεόν έχει λιμνιάσει στο πάτωμα(οι λεπτομερείς σου αφηγήσεις στο καθετί με κάνουν να τα θέλω ΟΛΑ!),σημειώνω ο,τιδήποτε μου φαίνεται χρήσιμο(έτσι που πάω θα βγάλω βιβλίο!) για την επίσκεψη μου στην Πόλη τον Οκτώμβριο(πρώτα ο Θεός) και γελάω απίστευτα με τα πιπεράτα σου σχόλια! Ένα μεγάλο μπράβο κι απο μενα γι'αυτό που κάνεις! Φιλιά,Σοφία

Related Posts with Thumbnails