η Αλίκη στη χώρα του Χατζόπουλο

Κάθε φορά που μπαίνω στο Χατζόπουλο πασαζί, νομίζω ότι εισέρχομαι σ' έναν φανταστικό κόσμο. Για να μην διαταράξω το εύθραυστο αυτό οικοσύστημα, ακολουθώ προσεκτικά τα βήματα μιας φανταστικής χορογραφίας. Καταρχάς, κάνω μια ελαφριά υπόκλιση στην αύρα της στοάς και συνεχίζω με θερμή χαιρετούρα με τον Αποστόλη εκ Λαμίας στο Anastasia Bijuteri, κάνω αριστερή τρίπλα στην κυρία Κάτια τη Ρωμαίισα καπελού, υπερπηδώ τα νανό-σκαμπό-τραπεζάκια του Mustafa Amca Jean's Cafe (= Μπαρμπά Μουσταφάς Jean's καφέ!) κι αν βρω την καγκελόπορτα ξεκλείδωτη, πηδώ στον αυλόγυρο της Παναγιάς του Πέραν.

Πόσες και πόσες φορές δεν έκανα αυτό το πέρασμα, αλλά η ρουτίνα της επανάληψης ως γνωστόν σε υπνωτίζει, δε σ' αφήνει να βουτήξεις στο βυθό για να δεις τα πράματα καθαρά, σε κρατά σαν ένα τεράστιο φουσκωτό μπρατσάκι στην επιφάνεια. Τι καλά όμως να ανατρέπεται που και που αυτή η ρουφιάνα η ρουτίνα. Στην περίπτωση μου, ήταν η καούρα να βρω έναν ράφτη να μου σιάξει 2 πουκάμισα, που με ώθησε στην ανακάλυψη. Χωρίς να καταλάβω πώς, πέρασα σε άλλη διάσταση. Είστε έτοιμοι να μ' ακολουθήσετε; Ωραία! Το βλέπετε το μεσαίο παράθυρο του τρίτου ορόφου, αυτό που έχει κάτι κοκκινωπό απάνω; Άμπρα κατάμπρα, χόκους πόκους και......να 'μαστε από τη μέσα του πλευρά!

Σαν την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων ε; Πάλι καλά που δεν χρειάστηκε να μπουσουλήσουμε σε χορταριασμένα λαγούμια, απλώς ανεβήκαμε τη στενή κι απότομη σκάλα. Όπως και στο παραμύθι, ξωτικά - ευτυχώς καλόκαρδα - πετύχαμε. Βλέπε τον κοντούλη λαγουδάκο με τα γένια και τα ματογυάλια που τσεκάρει τις κουβαρίστρες.

Ο ίδιος ο τερζής από την άλλη, με λίγη φαντασία φέρνει σε γερόλυκο μ' αυτήν τη γενειάδα της σοφίας και την πρησμένη του μουσούδα.

 

Το σίδερο παλιομοδίτικο τόσο, που σου κάνει εντύπωση ότι δουλεύει με ρεύμα κι όχι με κάρβουνο. Να δεις που μ' αυτό θα σιδερώνει η υπηρέτρια η αλεπού τα...

 

...φουστανάκια της Αλίκης.