το καλύτερο εστιατόριο της Πόλης;

Μετά το παστουρμαδοπρωινό και πριν από το τούρμπο επιδόρπιο, το μεσημεριανό της εβδομάδας ντερλικώματος, σας το κερνάω στο φημολογούμενο ως το καλύτερο εστιατόριο της Πόλης, το περίφημο Çiya Sofrası. Ιδιοκτήτης και αρχιμάγειρας του Çiya ο Musa Dağdeviren, που μαγειρεύει από τα μικράτα του, επηρεασμένος από την οικογένεια του και κυρίως την πλευρά της μητέρας του.  Επιμελείται επίσης και την έκδοση του περιοδικού Yemek ve Kültür (Φαγητό και Κουλτούρα  ή μήπως καλύτερα Πολιτισμός;), σωστή βίβλος γι' αυτούς που θέλουν να το ψάξουν λίγο παραπάνω. Και από τα δυο του πόστα ο σεφ δείχνει τη μαγκιά του, καθώς πέρα από μάγειρας, είναι και ερευνητής της κουζίνας της ευρύτερης περιοχής της νοτιοανατολικής Μεσογείου και αναβιώνει γεύσεις και μεθόδους μαγειρέματος που αγαπήθηκαν στην Ανατολία, τη Μεσοποταμία, τη Μέση Ανατολή, το Αζερμπαϊτζάν, τη Γεωργία, την Αρμενία, τη Συρία και αλλού.

Το παράδοξο είναι ότι αν και η φήμη του εστιατορίου έχει φτάσει στα πέρατα του κόσμου, στην ίδια την Πόλη δεν είναι και τόσο γνωστό. Για να μη μιλήσω δε, για τους Έλληνες επισκέπτες που  τις περισσότερες φορές αρκούνται σε κεμπαπτσίδικα-αλυσίδες της Ιστικλάλ, με  ορισμένους μάλιστα να αναζητούν την Πολίτικη Κουζίνα που "έμαθαν" μέσα από ένθετα του TV Ζάπινγκ. Βέβαια το Çiya έχει ακουστεί και στην Ελλάδα, π.χ. διαβάστε το άκρως πληροφοριακό άρθρο της Αγλαϊας Κρεμέζη στο protagon.gr, όπου μιλάει για το φίλο της τον Μουσά. Κάτι που μου αρέσει επίσης, είναι και η εντελώς απλή (τη λες και απλοϊκή) διακόσμηση του μαγαζιού, χωρίς τσιριτσάντζουλες ή στρογγυλές ροτόντες, με φάτσα φόρα στη βιτρίνα το μάγειρα, μπρος στις κατσαρόλες και τα ταψιά του.

Τελευταία φορά στο  Çiya βρέθηκα με τον Ρόμπερτ και τη Μακ Κένζι (ακούγεται σαν επώνυμο, αλλά πρόκειται για το "βαπτιστικό" της), δυο φίλους από τη Νέα Υόρκη, σημειώνοντας ότι αυτοί επέμειναν να πάμε, μιας και το ήξεραν πριν ακόμα φτάσουν στην Πόλη. Ξεκινήσαμε το γεύμα μας με σουπίτσες. Μια με γιαούρτι, μπαλίτσες ζυμαριού, αρνίσια εντόσθια, ρεβίθια και θυμάρι,

 

και μια με ερίστε (χωριάτικα ζυμαρικά), φακές, κρεμμύδι και ρίγανη.

Για να μας ανοίξει η όρεξη (χαχα, λέμε και καμιά σαχλαμάρα που και που για να περάσει η ώρα) μοιραστήκαμε τραγανά απ' έξω - τρυφερά μέσα, φαλάφελ με σως γιαουρτιού

και μια μερίδα ντονέρ κεμπάπ με πιλαφάκι, φερμένο από το διπλανό Çiya Kebap (υπάρχουν 3 αδερφάκια Çiya, το ένα απέναντι από το άλλο, όλα στη γειτονιά της ψαραγοράς του Καντίκιοϊ, 5 λεπτά από το λιμάνι), πολύ διαφορετικό από αυτό που προσφέρεται σε σουβλατζίδικα της σειράς:

Στην επιλογή των κυρίως, οι μάσκες έπεσαν. Ανοίξαμε τα χαρτιά μας και πρώτος ο Ρόμπερτ  λαχτάρησε να φάει ένα κλασικό κεμπάπ 

ενώ εγώ από επαγγελματική διαστροφή επέλεξα ένα πιο σοφιστικέ πιάτο, αρνάκι με πατατούλες, κάστανα & βερίκοκα, μια συνταγή ξεπατικωμένη από  ξεχασμένους Οθωμανικούς τσελεμεντέδες. Δυστυχώς για μας (αλλά και για σας) η Μακ Κένζι πήγε πάσο και χάσαμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε από το πιάτο της :(

 

Για γλυκό είπαμε να δοκιμάσουμε κάτι απλό, κάτι καθημερινό, όπως το kerebiç. Τι είναι αυτό θα μου πείτε. Ε, ούτε κι εγώ το ήξερα φυσικά! Είναι μεγάλοι κουραμπιέδες από αλεύρι και σιμιγδάλι με γέμιση φιστικιού από το Αντέπ. Συνοδεύονται πάντα με μια κολλώδη μους που λέγεται köpük helva (= αφρώδης χαλβάς), της οποίας βασικό συστατικό είναι το φυτό Radix Saponariae Albae ή Gypsophila Paniculata - για τους φίλους απλώς Γυψοφίλη ή Μωρουδένια Ανάσα, έχει πολύ παράξενη υφή, εθιστικά γλυκιά γεύση και βοηθάει λένε στην πέψη!

Τετριμμένα ήταν και τα γλυκά του κουταλιού: οι ελιές(!) και το πεπονο-λέμονο(!!!), ένα είδος ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ λεμονιού, που εξαιτίας του μεγέθους του, τού βγήκε αυτό το όνομα (Ağaç kavunu). Δίπλα στο δίσκο με το γλυκό είχαν κι ένα φρέσκο φρούτο για να βλέπεις τι τρως και να αγριεύεσαι λιγάκι εδώ που τα λέμε, από το υπερφυσικό λεμόνι!

Για χωνευτικό, μας κέρασαν τσάι ρίγανης, από το οποίο ομολογώ ότι ρουφούσα κάθε γουλιά με το ζόρι, γιατί με χτυπούσε κατευθείαν σε κεφάλι και στομάχι, μέχρι που παραιτήθηκα επιτέλους από την επίπονη προσπάθεια να το παίζω γκουρμέ.

Πριν μας φέρουν το λογαριασμό, μας τράταραν ένα ζεστό γλυκό ρόφημα σε φλυτζανάκι του καφέ, που μετά από όλα τα παραπάνω που προηγήθηκαν δεν θυμάμαι καν τι ήταν, αλλά σίγουρα - όπως βλέπεται κι εσείς - η εικόνα του δεν το κολακεύει καθόλου. Φοβήθηκα λιγάκι ότι ήθελαν να μας καλοπιάσουν για τον φουσκωμένο λογαριασμό που θα σβούριζαν, αλλά τελικά μας βγήκε μόλις γύρω στις 30 λίρες το άτομο. Λογική αντιστοιχία ποιότητας / ποσότητας / τιμής - το λες και φτηνό βασικά.

Κάθε φορά το γεύμα στο Çiya αποτελεί αληθινή εμπειρία. Θα πω ψέματα αν υποστηρίξω ότι ξετρελαίνομαι με όλα του τα πιάτα ή ότι δεν έχω φάει π.χ. νοστιμότερες μπάμιες αλλού κτλ. Επίσης  όμως, θα πω οικτρό ψέμα αν πω ότι δεν ενθουσιάζομαι με τις ανακαλύψεις νέων - για μένα τουλάχιστον - συνταγών, με ιστορία πολλών πολλών αιώνων. Αφήστε πια, που με το που επιστρέφω στο σπίτι, το ρίχνω στο ψάξιμο και το διάβασμα . Από εγκυκλοπαίδειες βοτανολογίας, σε χάρτες της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και μετά σε φόρουμ μαγειρικής. Τελειώνοντας, σας προειδοποιώ: Η γενικώς χρήσιμη συμβουλή, "να πηγαίνεις παρέα με Τούρκους για φαγητό για να σου εξηγούν και να σε καθοδηγούν στο τι να φας", ΔΕΝ πιάνει στο Çiya. Να είστε σίγουροι, ότι όπως και σε σας έτσι και σ' αυτούς, το μενού (δες εδώ τι θα μαγειρέψουν αύριο) θα μοιάζει γραμμένο στα Κινέζικα!

Μετά από πληθώρα σχολίων και μηνυμάτων σε μπλογκ, gmail και facebook...το δικαιούστε το κέρασμα!