πώς σας μπήκε εσάς...το '12;

Καλή Χρονιά φίλοι μου, καλοί μου φίλοι! Αρχίσατε να χωνεύετε τις γαλοπούλες και τα μελομακάρονα ή μήπως θα το πάτε σερί μέχρι του Αϊγιανιού; Πώς τα περάσατε; Αγκαλιαστήκατε χορταστικά με φίλους, φιλήσατε μαμάδες, αγαπηθήκατε με εραστές; Πήγατε στο χωριό ή μείνατε στο άστυ; Παραχώσατε τα αγκάθια του '11 για να ανθίσουν ελεύθερα τα ρόδα του νέου έτους; Το καλό που σας θέλω κακομοίρηδές μου! Όπως και να 'χει, όσο συμβατική κι αν είναι μια ανούσια προγραμματισμένη αναγέννηση, κάθε Πρωτοχρονιά, πάντα προσπαθώ να επαναπροσδιορίσω την πορεία μου προς την ευτυχία. Ναι, ναι την ευτυχία. Δεν είναι δα και ακατόρθωτο, μην αφήνετε ξινούς και μίζερους να σας την σπάνε. Ξέρω ότι μια σχετική τρέλα την κουβαλάτε άλλωστε, γι' αυτό και ταιριάξαμε. Να σας πω όμως πώς μου μπήκε εμένα (και πού) το 2012;

Πρώτη χρονιά που απαρνήθηκα τα ρεβεγιόν της Πόλης για να πετάξω σε πιο θερμά κλίματα. Με την ευκαιρία της special εμφάνισης της Σταυριανής στον πολυχώρο Art Cafe στην Αττάλεια, σκέφτηκα ότι μια αλλαγή που και που δεν έβλαψε ποτέ κανέναν και την έκανα την κουτσουκέλα. Ίσως γι' αυτό να με καταράστηκε η Πόλη και ενώ πήγα με λαχτάρα να λανσάρω το καινούριο τιγρέ μου τάνκα στην ηλιόλουστη Αττάλεια, αυτή με υποδέχθηκε με καρεκλοπόδαρα! Πάνω όμως που κόντεψα να πάθω πνευμονία από το κρύο και τις νεροποντές, ο ήλιος μας έκανε ευτυχώς την χάρη! Πόσο ωραία είναι η παλιά της πόλη, το λεγόμενο Kaleiçi (που σημαίνει μέσα στο κάστρο), όπου μείναμε στην πανσιόν La Paloma.

Τι χαρά να επισκέπτεσαι ένα καινούριο μέρος! Να χάνεσαι στην προσπάθεια σου να χαρτογραφήσεις το άγνωστο. Πάλι καλά που είχαμε τον κολοβό τον μιναρέ (αρχικά Ρωμαϊκός ναός, μετά Βυζαντινή εκκλησία, μετά Σελτζούκικο τζαμί, ξανά εκκλησία, ξαναματά τζαμί κοκ), για ορόσημο, μιας και όλα τα δρομάκια έμοιαζαν ίδια.

 

Πλάκα έχει να βλέπεις καινούριες φάτσες, να μπαίνεις σε δίλημμα στο να καθίσεις στο τάδε καφέ ή στο διπλανό, να μην έχεις τη σιγουριά του τόπου σου, της γειτονιάς σου, όπου γνωρίζεις πλέον σαν την τσέπη σου. Καλή η γνώση, καλή όμως και τουριστίλα που και που:)

 

Μια από τις εντυπωσιακότερες πύλες της παλιάς πόλης είναι αυτή του Αδριανού...σαν ταξιδιάρης πολύ μας να βγήκε ο συγκεκριμένος αυτοκρατορούλης.

Το ιστορικό κομμάτι διατηρείται συμπαθητικά, συνεχώς πετυχαίνεις αναστηλωμένα αρχοντόσπιτα, ξέρετε όμως τι ανωμαλάρα είμαι εγώ και εστιάζω στα σκοροφαγωμένα απ' τον χρόνο. Σε πολλά από αυτά βλέπεις ελληνικές επιγραφές, σε άλλα αραβουργήματα, να σου θυμίζουν εποχές με πολύβουα παζάρια, χρωματιστά καφτάνια και λαλιές απ' όλο το Λεβάντε.

 

Και μετά τα φιδωτά καλντερίμια και τα σουβενιρατζίδικα, έχει κι αυτήν την έξοδο στη θάλασσα! 

Νοτιοανατολική Μεσόγειος στις ομορφιές της, σχεδόν πάνω από την Κύπρο. Πότε μουντή να την σκίζουνε κουρσάρικα καράβια

και άλλοτε αστραφτερή και ασημένια.

Σαν να διαβάζω το μυαλό σας όμως. Θα αναρωτιέστε αν την έβγαλα με κονσέρβες και σαντουιτσάκια, μιας και δεν σας λέω τίποτα για φαγητάκια. Αμ δε! Καταδρόμιασα σα να μην υπήρχε αύριο! Αλλά μην είστε ανυπόμονοι, ακολουθούν δυο αναρτήσεις (1, 2) φουλ στα τριγλυκερίδια, με γεύσεις της Αττάλειας καραθεϊκές. Ως τότε, Καλή Χρονιά και πάλι αγαπημένοι. Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σας!