η Σερτάμπ ζει και βασιλεύει!

Τη θυμάστε τη Σερτάμπ; Νομίζω πως ναι. Πάει σχεδόν μια δεκαετία από τον θρίαμβό(!) της στο διαγωνισμό της Γιουροβίζιον την άνοιξη του 2003, αλλά παραμένει για έναν ανεξήγητο λόγο, καρφωμένη στη μνήμη των Ελλήνων. Μην είν' η στεντόρεια αλλά αισθαντική φωνή της; Μην είν' η διαβολική της φάτσα, της οποίας η σατανικότητα εντείνεται με το μακιγιάζ του βρικόλακα; Μην είναι τελικά το ντουέτο της με τη Μαντώ; Η Εύη και ο Θάνος πάντως, φίλοι του μπλογκ που γίναμε τελικά φίλοι και στην πραγματικότητα, όταν την εντόπισαν στο λόμπι του ξενοδοχείου Büyük Londra που πήγαμε για καφεδάκι το περασμένο Σάββατο, άρχισαν να σιγοτραγουδούν το Every Way That I Can! 

- Ζήτα της αυτόγραφο!

- Γιατί εγώ; Να πας εσύ!

- Άντε βρε παιδιά! Θα φύγει και θα την κυνηγάμε!

- Οκ τότε, ας πάμε όλοι μαζί!

- Καλέ Σερτάμπ, θα μας δώσεις ένα αυτόγραφο;

- Ταμπίκι! Από που είστε παιδιά;

- Από Θεσσαλονίκη ερχόμαστε. 

- Τρεις την ώρα βέβαια εδώ τους βρίσκεις, τους καρφώνω εγώ!

- Ααα, Σελάνικ! Έχω έρθει πριν κανά πεντάρι χρόνια και μου άρεσε πολύ!

- Είσαι διάσημη στην Ελλάδα, το ξέρεις;

- Άντε καλέ! Δε με ξεχάσατε ακόμα; Πάνε τόσα χρόνια από τα ντουζένια μου! ...είδες μετριοφροσύνη η αοιδός;

- Ξεχνιέσαι βρε κούκλα μου εσύ;

- Άντε να σας βγάλω και μια φωτογραφία με τα παιδιά!

- Περίμενε να βγάλω τη ζακέτα, ν' αστράψει το μάτι σας απ' το χρυσό σατέν και τις λαμπερές μου πέρλες!

- Σέξυ φαίνεσαι εσύ, με ότι και να τυλιχτείς, μεράκ ετμέ!, της πετάω συνεχίζοντας το γλείψιμο στη σταρ!

- Πεϊνίρρρρρ! Τσακ! 

Πάνω κάτω έτσι είχε η στιχομυθία μας με τη Σερτάμπ. Μπορεί να σας φάνηκε ότι τη διακωμωδώ λιγάκι, αλλά δεν έχω τέτοιο σκοπό. Ό,τι άλλωστε πίστευα γι' αυτήν, στη σύντομη μας γνωριμία επαληθεύτηκε. Είναι έξυπνη, προσγειωμένη, προσιτή και έχει χιούμορ. Μετά την έκρηξη δημοτικότητας εξαιτίας του διαγωνισμού, ίσως να ακολούθησε λίγο πολύ την οδό της εμπορικότητας. Παρόλαυτα κάθε τόσο δίνει δείγματα ποιοτικής μουσικής, σε στυλ μακριά από ντιριντάχτα ή χαζοπόπ, μπαίνοντας σε δρόμους τζαζ κι άλλα ωραία. Ψάξτε στο youtube και θα τα βρείτε. Επιτρέψτε μου όμως να θυμίσω σε όλους μας το μεγάλο της σουξέ. Ήταν μέσα Μαΐου του 2003, δυο βδομάδες πριν πατήσω το πόδι μου στην Τουρκία για την πρώτη-πρώτη μου φορά. Το παρθενικό μου καλοκαίρι στην Πόλη, ένα από τα ομορφότερα όλης της ζωής μου. Το άσμα της Σερτάμπ (μαζί με 1-2 αλλωνών) με ταξιδεύει πίσω σ' εκείνα τα χρόνια της αθωότητας...κι ας είναι λιγάκι δρακουλέ το στυλ.