Να πω καμήλα τη γυναίκα;

Σε μια Πόλη γεμάτη με κάθε λογής εθνικότητες, ήταν λογικό να συμβαίνουν που και που κάποιες παρεξηγήσεις:

"Αυτή τη νύφη τη λέγανε Καμίλλη, μα η Λωξάντρα ποτέ «καμήλα» δεν την είπε τη γυναίκα. Τη φώναζε «ψίστ», τη φώναζε «καλέ». Στα πεταχτά καμιά φορά την έλεγε και «μωρή», αλλά «καμήλα» δεν πήγε το στόμα της να τη φωνάξει.

Και ο Θεόδωρος και ο Δημητρός εξήγησαν στη Λωξάντρα πώς στα γαλλικά Καμίλλη, δε θα πεί καμήλα.

-Το κατάλαβες;
-Το κατάλαβα.
-Τότε γιατί δεν τη φωνάζεις με τ'ονομά της;

Στέκουνταν η Λωξάντρα συλλογισμένη και τους κοίταζε και ξαφνικά ξεφώνιζε:

-Καλέ τρελαθήκατε πού θα την πώ καμήλα τη γυναίκα; Γιατί; Τί μ' έκανε; Μ' έκανε τίποτα;
Και κείνοι άρχιζαν πάλε να εξηγούνε απ' την αρχή.
-Το κατάλαβες τώρα;
-Καλέ το κατάλαβα, σας λένε. Τόσο ζώο είμαι και δεν μπορώ να καταλάβω τόσο πράμα; Μα στα καλά καθούμενα να πιάσω να τη πώ καμήλα; Αυτό το πράμα γένεται;"