Τώρα, μ' αξίωσε ο Αλλάχ να ζω κιόλας εδώ! Η κεντρική τοποθεσία και τα (κάπως) λογικά ενοίκια με έφεραν στο Ταρλάμπασι. Σ' ένα παλιό Ρωμαίικο σπίτι, αναπαλαιωμένο και βαμμένο κάπως τολμηρά, σαν τούρτα μοιάζει εδώ που τα λέμε. Φαίνεται ακόμα και από τον πεζόδρομο της Ιστικλάλ (Λεωφόρο του Πέραν), και αντίστροφα από το μικρό μπαλκονάκι, βλέπω την κοσμοσυρροή του μεγαλύτερου πεζοδρόμου της Πόλης.
Κάνει ιδιαίτερη εντύπωση σε όσους Τούρκους λέω ότι μένω στο Ταρλάμπασι. Είναι αντίστοιχο με το να λες σε έναν Αθηναίο, ότι μένεις στην Ομόνοια. Βέβαια, και στην Αθήνα, δεν έμενα ούτε στο Κολωνάκι, ούτε στην Κηφισιά, αλλά στην Πλατεία Κουμουνδούρου:) Οι γείτονες μου είναι συμπαθέστατοι πάντως, συνεχώς με το χαμόγελο στα χείλη και τα ζάρια..στο χέρι (μαιτρ στο τάβλι)! Κάθε φορά που επιστρέφω στο σπίτι, οι προσκλήσεις για τσάι δίνουν και παίρνουν!
Τα τελευταία χρόνια γίνεται μεγάλη συζήτηση για την Επιχείρηση Ανακαίνισης του Ταρλάμπασι, όπου επιλέχθηκαν συγκεκριμένα οικοδομικά τετράγωνα, τα οποία θα αλλάξουν ριζικά εμφάνιση. Βέβαια, οι ενστάσεις της πλειοψηφίας των κατοίκων από τη μία και κάποιων αρχιτεκτονικών κολεκτίβων από την άλλη, είναι δικαιολογημένες, μιας και οι πρώτοι κινδυνεύουν να ξεσπιτωθούν χωρίς να αποζημιωθούν δίκαια, ενώ οι δεύτεροι, να θρηνήσουν για τον χαμό ιστορικών κτιρίων, σωστών διαμαντιών..
1 comment:
Να σε πω την αλήθεια κι εγώ όταν το περπάτησα νύκτα, φοβήθηκα πολύ. Αλλά αφού είσαι στις παρυφές της Ιστικλάλ είναι οκ, έχει και .. ζαπτιέδες εκεί κοντά στα ξενοδοχεία, όπως θα έλεγε και η Λωξάντρα :)
(www.eistinpolin.wordpress.com)
Post a Comment