Σύγχρονο θεατρικό έργο, που "εμπνέεται" από τον Προμηθέα του Αισχύλου, γραμμένο και σκηνοθετημένο από μια Τουρκάλα, χωρίς χορό, με κείμενο μισό στα τουρκικά, μισό στα γερμανικά. Μου βγήκε ένα "χμμμμμ..", όταν μου μίλησαν στο τεκνέ παρτισί, για την παράσταση που θα ανέβαινε στα πλαίσια της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας.
Ήταν δυο Γερμανοί ηθοποιοί και δυο Τούρκοι από την παραγωγή, που όταν έμαθαν ότι είμαι Έλληνας με ρώτησαν: "Στις 7 Ιούλη θα παίξουμε για το Φεστιβάλ Αθηνών, θα είσαι εκεί;" Δυστυχώς όχι, την Αθήνα δεν κατάφερα να την επισκεφτώ κι ας την έχω πεθυμήσει, αλλά την παράσταση της Σαΐκα Τεκάντ, ιδρύτριας του γνωστού θεατρικού εργαστηρίου Studio Oyunculari, την είδα! Εδώ στην Πόλη, στο υπερμοντέρνο δημοτικό θέατρο Muhsin Ertuğrul στο Χάρμπιγε, που όταν γλιστράς στις τεράστιες μαρμαροστρωμένες επιφάνειες και καθρεφτίζεσαι στις γυαλιστερές προσόψεις, νομίζεις ότι βρίσκεσαι κάπου "στην Ευρώπη".
Ακριβώς από κάτω, βρίσκεται το ανοιχτό θέατρο Cemil Topuzlu, όπου στα τέλη του Ιούνη φιλοξένησε τον Νταλάρα (όχι, δεν πήγα), ενώ την περασμένη εβδομάδα στα πλαίσια του Φεστιβάλ Τζαζ, την Grace Jones (άκουσα ότι στην Αθήνα ακυρώθηκε η συναυλία της λόγω χλιαρής προπώλησης, σωστά;) και το συγκεκριμένο βράδυ, τον Seal.
Τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί, αλλά σας έχω ξαναπεί ότι, όπως και στην Ελλάδα, έτσι κι εδώ, πάντα υπάρχει κάποιος φίλος που μπορεί..να βοηθήσει. Αυτήν τη φορά, το καλό έκανε η Αϊσέ, που την γνώρισα στο πάρτυ, που η ίδια με τον καλό της τον Σελίμ είναι φίλοι του Γιάννη και τις προάλλες φάγαμε όλοι μαζί πατσά κτλ κτλ. Αλήθεια σας λέω, δε μ' αρέσουν τα ρουσφέτια, χίλιες φορές να μην την έβλεπα την παράσταση, αν ήταν να στερήσω τη θέση από κάποιον με εισιτήριο. Αυτό που καταφέραμε απλώς μέσω της Αϊσέ, ήταν να μπούμε έπειτα κι από τον τελευταίο "νόμιμο" θεατή και να καθίσουμε στα σκαλάκια της κατάμεστης αίθουσας, μετά το χαμήλωμα των φώτων.
Όπως συχνά, έτσι και τώρα (να με συγχωράτε), δίνω παραπανίσιες πληροφορίες άσχετες με το κύριο θέμα της ανάρτησης! Άντε να σας πω λοιπόν και για την παράσταση επιτέλους! Θα ξεκινήσω με τους εξαιρετικούς ηθοποιούς - τρεις Γερμανοί / τρεις Τούρκοι! Παίξιμο φυσικό, εκφραστικότητα προσώπου και σώματος, με το τελευταίο να καταπονείται από συνεχείς πτώσεις, μπουσουλητά, επιτόπια πηδήματα και κουβάλημα καρεκλών(!) στην πλάτη. Αν και οι ριπές των τουρκικών ήταν πολύ γρήγορες για να τις προλαβαίνω και οι τουρκικοί υπέρτιτλοι για τα γερμανικά δεν φαίνονταν καθαρά από τα σκαλάκια, ο λόγος ήταν απλός και περιέγραφε την ανάγκη για λησμονιά.
Ερωτήματα πολλά, χωρίς να δίνονται οι απαντήσεις, όπως και στη ζωή. Για να συνεχίσεις να παλεύεις με τις ανασφάλειές σου, οφείλεις να ξεχάσεις τα βάρη, τους πόνους, ακόμα και τις εμπειρίες σου. Να πω κι άλλα μπερδεμένα; Ο τίτλος του έργου άλλωστε: Vergessen in 10 Schritten / 10 adımda unutmak / Πώς να ξεχάσεις σε 10 βήματα, είναι σαφής. Η παράσταση μας άφησε με ένα άδειασμα στο στομάχι, όπως οφείλει κάθε αληθινό κομμάτι τέχνης, ένας πίνακας, μια φωτογραφία, μια ταινία, ένα τραγούδι. Η ρήση του Μουσταφά Κεμάλ, γραμμένη με χρυσά γράμματα έξω από την αίθουσα, έρχεται να υπερθεματίσει: "Όλοι σας μπορείτε να γίνετε βουλευτές, κρατικοί λειτουργοί, ακόμα και Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αλλά όχι καλλιτέχνες".
*Η συγκεκριμένη παράσταση με υπότιτλο "Αντί-Προμηθέας", μαζί με τον "Προμηθέα Δεσμώτη" του Θόδωρου Τερζόπουλου και τον "Προμηθέα στην Αθήνα" των Rimini Protokoll, αποτελούν μια ιδιότυπη τριλογία, που εμπνέεται από το κλασικό έργο του Αισχύλου.
No comments:
Post a Comment