σεκέρ αναμνήσεις

Ο λαός λέει: "μην τάζεις σε άγιο και σε μικρό παιδί". Εγώ θα συμπλήρωνα, "ούτε και στους αναγνώστες του μπλογκ σου". Αλλά το κάνω, δεν κρατιέμαι και το κάνω ρε γαμώτο. Τί που θα κρατούσα το ορούτς, φευ, ούτε για μια ημέρα δεν έραψα το στοματάκι μου! Τί που θα σας έστελνα ανταπόκριση από τα δημόσιας δαπάνης ιφτάρ, δε βόλεψε να παρευρεθώ ούτε σε ένα! Για πολλοστή φορά, η Πόλη με ξεπέρασε, μου έδειξε ότι Αυτή έχει το πάνω χέρι στη διάθεση μου, Αυτή είναι που ρυθμίζει το πού θα πάω και τί θα κάνω. Για να αναπληρώσω κάπως τη χασούρα, τί θα λέγατε να σας σερβίρω μια "κονσέρβα μπαϊραμιού", για να μη σας αφήσω και νηστικούς;

Η κονσέρβα κάνει ποπ..και πετάγονται αναμνήσεις από το Σεκέρ Μπαϊράμ του 2004, όταν με προσκάλεσε ο Έμρα (1, 2, 3), στο πατρικό του στο Ερελί στη Μαύρη Θάλασσα, για να το γιορτάσουμε οικογενειακά. Δεν είμαι σίγουρος για τα ονόματα των γονιών του (μάλλον Μεμέτ μπέι και Σαμέρ χανούμ), θυμάμαι όμως τη ζεστασιά με την οποία με αγκάλιασε η μάνα του, το χαβαλέ που κάναμε με τον μπαμπά του στο σαλόνι, την περιέργεια του μικρού Οζάν να γνωρίσει τον αλλόκοτο ξένο, που τους κουβάλησε ο μεγάλος αδερφός από την Πόλη.

 

Το Σεκέρ Μπαϊραμί κρατά 3 ημέρες (9-11 Σεπτ για φέτος) κι επειδή έπεται του μήνα της νηστείας λέγεται και Ραμαζάν Μπαϊραμί. Το περάσαμε, ως είθισται, με επισκέψεις σε συγγενείς και φίλους. Πήραμε σβάρνα  θειάδες, συννυφάδες και γιαγιάδες. Για καφεδάκι και λοκούμ στην αδερφή του μπαμπά Μπανού χαλά, μετά τραπέζωμα στην αδερφή της μαμάς την Χαντισέ τεϊζέ, το βράδυ όλοι μαζί στη γιαγιά και τον παππού. Να τους φιλήσουμε το χέρι, να δεχθούμε τις ευχές τους για υγεία και καλή πρόοδο, αλλά περισσότερο για να είμαστε καλοί άνθρωποι. Όχι απαραιτήτως και καλοί μουσουλμάνοι. Αυτό έρχεται μετά. Οι μεγάλοι στο ντιβάνι, οι μικρότεροι καταγής στην πράσινη βελέντζα, στη γωνιά η ξυλόσομπα να μπουμπουνίζει και πάμε όλοι μαζί ένα τραγούδι. Φάλτσος ή καλλίφωνος, ξέροντας τα λόγια ή μόνο ανοιγοκλείνοντας το στόμα σου, χτυπώντας παλαμάκια, ή το παλιό ξύλινο σεντούκι για να κρατάς τον ρυθμό, γίνεσαι εύκολα κι εσύ  μέλος της φαμίλιας. Άλλωστε, "ξένος" παραμένεις, μόνο αν το επιδιώξεις. 

Αφού εξαντλήσαμε όλο το συγγενολόι, ήρθε ο καιρός για sightseeing. Στο Ερελί θα μου πείτε; Ναι στο Ερελί, που αν και δεν καταλάβαινα τότε που βρισκόμουν, όσο πλούσια κι αν ήταν η συλλογή του Αρχαιολογικού Μουσείου του, που ξεχείλιζε με αμφορείς, ασημένια νομίσματα και καλοχτενισμένες κόρες...

Όσο εντυπωσιακά κι αν ήταν τα εναπομείναντα κομμάτια των θεόρατων τειχών...

 

Όσο κι αν ο κόλπος τσίριζε ότι εδώ πρέπει να ήταν ένα από τα πιο σημαντικά λιμάνια  της Μαύρης Θάλασσας, πέρασαν χρόνια για να συνειδητοποιήσω ότι βρέθηκα στη διάσημη Ηράκλεια του Ευξείνου Πόντου!

Κι όταν πια η μισή πόλη έμαθε ότι η οικογένεια Γκιουρντάλ έχει έναν Έλληνα μουσαφίρη, όταν πετυχαίναμε ξανά και ξανά τους θείους και τα  ξαδέρφια τυχαία στα σοκάκια, τότε έφτασε η ώρα να πάρω το δρόμο της επιστροφής για την Πόλη.

Έχοντας κάνει μια βαθιά βουτιά στο Μπαϊράμι της Ζάχαρης. Στην αλήθεια του, την πασπαλισμένη με άχνη, ροδόνερο και αγκαλιές. Τελικά αξίζει τον κόπο να ξελιγώνεσαι για έναν ολόκληρο μήνα. Η ανταμοιβή είναι μεγάλη. Ελπίζω απ' τη μεριά της δε, η κονσέρβα που σας σέρβιρα, να μην ήταν τόσο κακή. Για ένα πράμα άλλωστε να είστε σίγουροι, ότι δεν είχε καθόλου συντηρητικά. Διατηρήθηκε φρέσκια, καλυμμένη μόνο με το χοντρό αλάτι της νοσταλγίας.