Πρωινό για σκαφάτους

Ωραίος o τίτλος; Τραβηχτικός, ε;

Δυστυχώς, αν εξαιρέσεις το ωραίο σκηνικό μπροστά στη μαρίνα, το πρωινό που κάναμε (στην τουρκική γλώσσα λές: κάνω πρωινό, όχι τρώω πρωινό), δεν θα το θυμάμαι την επόμενη εβδομάδα και πολύ λέω. Καταρχάς, για να σας βάλω στο κλίμα:

μετά από τον πατσά του Σαββατόβραδου (βλ. προηγούμενη ανάρτηση), το πρώτο πράγμα που σκεφτήκαμε με τον Έμρα, όταν ξυπνήσαμε μεσημέρι πια Κυριακής, ήταν το πρωινό. Μιας και το σπίτι του βρίσκεται στο Μποστάντζι της Ασιατικής πλευράς, ο Έμρα πρότεινε να πάμε στη μαρίνα της περιοχής Φενέρ Μπαχτσέ.

Φτάνοντας στη μαρίνα, συναντάς πολλά καφέ-εστιατόρια, άλλα απλά (τα λες και πρόχειρα) και άλλα καλοβαλμένα με ωραία διακόσμηση και ωραία θέα, προς τα πολυκάταρτα σκάφη. Θέλεις η πείνα, θέλεις η χθεσινοβραδυνή μοχιτοποσία, καθήσαμε σε ένα κατάστημα της πρώτης κατηγορίας:(

Δεν μακρυγορώ. Παραγγείλαμε ένα πιάτο πρωινού με (μπαγιάτικο) τυράκι, (κομμένα από ώρες) σαλατικά και άκουσον άκουσον: μέλι και μαρμελάδες σε πλαστικό κουτάκι!! Το ξέρω ότι ως Έλληνες, είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοιου είδους "χλιδές", αλλά στην Πόλη, αυτό είναι απαράδεκτο!

Μιας και το επίπεδο θα έπεφτε ούτως ή άλλως κάτω από τη βάση ,χωρίς να ντραπώ ζήτησα και ένα μπέργκερ (συμπαθητική απομίμηση big mac). Ο Έμρα πάλι, κινήθηκε πιο συμβατικά, επιλέγοντας μια ομελέτα.

Τα πράγματα διόρθωσαν λιγάκι με το επιδόρπιο: ναργιλέ με καπνό βύσσινο. Αυτό μάλιστα!

Να σας πω κάτι; Αν και δεν ευχαριστήθηκα το (πολύ σημαντικό για μένα) Κυριακάτικο πρωινό, η ώρα που πέρασα με τον αγαπητό φίλο, μιλώντας για δουλειές, πολιτική, ερωτικά, το Ραμαζάν, κουτσομπολεύοντας τους άλλους κολλητούς, όσο και η βόλτα στη μαρίνα, με κάνει και λέω: Χελαλ ολσούν! Χαλάλι του!