τσουλάω άρα υπάρχω

Όταν ήμασταν μικρά με τον αδερφό μου και πετυχαίναμε αγώνες καλλιτεχνικού πατινάζ, κολλούσαμε μπροστά στην ασπρόμαυρη - αργήσαμε πολύ να αποκτήσουμε έγχρωμη - οθόνη. Πολλοί κάνατε το ίδιο, είμαι σίγουρος. Άλλοι μαγεμένοι από την ζεστή φωνή του Αλέξη Κωστάλα, που μάταια προσπαθούσε να  μας εξηγήσει τη διαφορά του τόλουπ από το άξελ, άλλοι από τα λαστιχένια κορμιά  των αθλητών/τριών κι άλλοι από τα φανταχτερά-κολλητά-διαφανή-στρασάτα-δαντελένια κοστούμια τους (γέλια που έκανα όταν είδα την πρώην αφεντικίνα μου με τέτοιο μπλουζί!).

Να σας πω όμως την αλήθεια; Εμείς τα τέρατα, δεν χαιρόμασταν ποτέ με τα τετραπλά φλιπς, εκτός κι αν αυτά κατέληγαν σε μια θεαματική σαβούρα! Ζευγάρια που τσούγκριζαν, χειρολαβές που γλιστρούσαν, ανεπιτυχή περάσματα κάτω από τα πόδια, μας έκαναν αληθινά ευτυχισμένους! Μα τί κακία πια, ακόμα και τα γκρέμλινς ήταν πιο συμπονετικά από εμάς!

Τα χρόνια περάσανε, νόμιζα ότι η αμαρτία μου ξεχάστηκε, αλλά όχι! Ήρθε η ώρα να πληρώσω, όταν το 2002 βρέθηκα στο Ντελφτ της Ολλανδίας ως ερασμιακός φοιτητής. Δεν είχαμε και πολλά να κάνουμε - ειδικά χειμωνιάτικα - στο κατά τα άλλα πολύ όμορφο χωριό, οπότε περιμέναμε να παγώσουν τα κανάλια για να αρχίσουμε να τσουλάμε. Τί που μου φεύγανε τα πόδια αλλού γι' αλλού, τί που έτρωγα τις τούμπες της αρκούδας, τί μελανιές και γδαρσίματα σ' όλο το κορμί,  λουζόμουν τελικά όλα όσα κορόιδευα! Καλά να πάθω!

Αργότερα, όσο ζούσα στην Αθήνα, πάλι για να γεμίσω τη ζωή μου, για να προσθέσω ρόδες στην κολλημένη, ειδικά στα επαγγελματικά ζωή μου που με έσφιγγε σαν μέγγενη, έψαξα και βρήκα έναν δάσκαλο για πατίνια (!), τον Γιάννη και αρχίσαμε μαθήματα στο Ολυμπιακό Στάδιο. Με τους "συμμαθητές" μου, καλοί τρελοί κι αυτοί, κάθε ηλικίας, φύλου και μπακ γκράουντ, μας συνέδεε η κοινή μανία! Ο Μήτσος, η Ασπασία, η Λίλα (που κουβάλησα για παρέα), ο Αποστόλης, η Άσα, ο Παύλος, η Εμμανουέλα, η Βάλη κι άλλοι πολλοί. Πρακτική τις Τετάρτες κάτω από τη μεταλλική "Αγορά" του Καλατράβα, κόντρες για ξέπιασμα δίπλα στο "Τείχος των Αθηνών", απόδοση τιμών στη σβησμένη από χρόνια δάδα των Ολυμπιακών του 2004. Τα Σαββατοκύριακα κάναμε εξορμήσεις σε πλατείες, πεζόδρομους, εξοχές κι όπου αλλού βρίσκαμε κατάλληλες συνθήκες για να χαρούμε τα πατίνια μας. Μην φανταστείτε όμως ότι είμαι κανένας βιρτουόζος. Αν και για το ρολάρισμα ο Γιάννης με παίνευε, στα σταματήματα ψάχνω ακόμα φράχτη να στουμπίσω.

 

 

Πάλι όμως, για αλλού ξεκίνησα και πάλι αλλού με πήγε το ζαβό μου το μυαλό. 

 

Ήθελα να σας πω για τις προάλλες που είχε τα γενέθλια της η Χεντιγιέ και μας κάλεσε να τα γιορτάσουμε με πιρουέτες στο παγοδρόμιο του Metrocity. 

Δεν ανταποκρίθηκαν πολλοί στο κάλεσμα, "μόνο οι γενναίοι", μου λέει η εορτάζουσα. Στην αρχή πολύ μαγκωμένα (για να μην πω τίποτα άλλο!), σιγά σιγά άρχισα να λύνομαι. Βέβαια κάθε φορά που περνούσε ο Yiğit σφαίρα από κοντά μου, το "ωστικό κύμα" λίγο ήθελε για να με γκρεμίσει.

 

Δεν τα πήγα κι άσχημα όμως τελικά.

Τούρτα δεν είχαν τα γενέθλια, στη θέση της ήρθε μια τσάντα με κιιμαλί πιντέ, ψημένο από τον μπαμπά της Χεντιγιέ, στον ξυλόφουρνο τους στην Σαμψούντα. Από τη λύσσα μου να κάνω κι άλλες στροφές πριν κλείσει η πίστα, πρόλαβα δυστυχώς μόνο ένα κομμάτι :( 

 Εκεί που βάζαμε και πάλι τα "βαρετά" παπούτσια μας, για να επιστρέψουμε στη "βαρετή" ζωή μας, άναψε ένα λαμπάκι στην κεφάλα μου: Αχ και να κάρφωνα ροδάκια στις πατούσες μου και να ξεγλιστρούσα από προβλήματα, να έκανα σβούρες με τους φίλους, επαγγελματικά σάλτα, ερωτικά τόλουπς και να σαβουριαζόμουν στο τέλος σ' ένα λάκκο με ζεστή σοκολάτα και κουραμπιέδες βουτυρένιους..

Μετά έσβησαν τα φώτα. Μας πέταξαν έξω, ήταν περασμένες δέκα.

Αν ενδιαφέρεστε κι εσείς να ασχοληθείτε με το σπορ, μπορείτε να έρθετε σε επαφή με τα παιδιά στην Αθήνα. Είναι πιο εύκολο απ' όσο φαίνεται, τουλάχιστον για να τσουλάς με ασφάλεια.