τι του-λείπει του πικνίκ;

Για την Κυριακή που μας πέρασε, έκανα σχέδια τρελά εδώ και καιρό. Σήμαινε πολλά για μένα η συγκεκριμένη ημερομηνία και δεν εννοώ το Πάσχα των Καθολικών. Ο καιρός, παρόλη την τρίλεπτη μπόρα το ξημέρωμα, τελικά ήταν ανοιξιάτικος. Δεν μπορούσα να είμαι περισσότερο τυχερός, οι ετοιμασίες ημερών για τη συγκέντρωση των απαραίτητων -βρώσιμων και μη- αναγκαίων, δεν θα πήγαιναν χαμένες. Ως τόπος εφαρμογής επελέχθη το Γιλντίζ Πάρκ, πάνω ακριβώς από το γουάουυυ ξενοδοχείο Τσιραγάν.

Το καλάθι, με καπάκι παρακαλώ, το αγόρασα από το Εμίνονου με 25 λίρες (για να μου το ρίξει ο άχρηστος από τις 30 ίδρωσα!), το ριγανάτο σκληρό τυρί και την Κρητική γραβιέρα μου τα έφεραν ο Γιώργης και η Βάσω (έτσι χρεώνω εγώ τους μουσαφίρηδές μου), το ντιπ αβοκάντο και τα ρολά σολομού με τυρί κρέμα ή λαχανικών, τα έκαμα μονάχος. Την καπνιστή μοσχαρίσια γλώσσα και το στήθος γαλοπούλας, να 'ναι καλά το Carrefour του Τζιχάνγκιρ. Σιμίτια και κρουασάν βουτύρου από το Κομσού Φιρίν. Ένας πολιτισμικός αχταρμάς σα να λέμε μέσα στο μπαμπού, αλλά τόσο λιγουρευτός!

Το κλου ήταν ένα μπουκάλι prosecco που μου έστειλε ο Μανωλάκης για να μου θυμίσει τις παλιές καλές γευσιγνωσίες της Αθήνας. Σε όλα τα σαμπανιζέ, πέρα από τις φυσσαλίδες που  ζαλίζουν τόσο ευχάριστα, γουστάρω και το άνοιγμα άνευ τιρμπουσόν. Πάντοτε προσεκτικά βεβαίως, για να μην χυθεί το μισό μπουκάλι με τάκα-τάκα-μπουμ-βλαχιές-τύπου-μπουζούκια.

Τα φρουτάκια, μετά τα λίπη, ήρθανε ταμάμ, δυστυχώς όμως, ξέχασα τις φράουλες γαμώτο. Θα έδιναν αν μη τι άλλο λιγάκι χρώμα...γιατί από γεύση, μές στην ορμόνη είναι ακόμα.

Τις μάσες ακολούθησαν οι ξάπλες. Καλά λένε πως ο ύπνος θρέφει τα μωρά κι ο ήλιος τα μοσχάρια. Για εμάς ισχύουν και τα δυο. Πώς σας φαίνονται τα πλαστικά Kosta Boda που τσίμπησα από τον μαχαλά του Ρουστέμ Πασά;

Έλα ντε όμως που μια σκουληκαντέρα μας τάραξε πάνω που τεντωνόμασταν σαν τα γατιά. Πολύ σίχαμα αδερφάκι μου, κοιτάξτε εδώ τι κάνει η φύση όταν έχει περίοδο (ελπίζω να μην ακούστηκε σεξιστικό)!

Το πάρκο του Γιλντίζ είναι ένα καταπράσινο δάσος βασικά, που κρύβει μέσα του λιμνούλες, λοφάκια, και τουριστικά περίπτερα, εδώ βρίσκεται και το Κιόσκι της Μάλτας που είχαμε κάνει πρωινό τις προάλλες αν θυμάστε. Βέβαια, αν και τα παλαιότερα χρόνια στήνανε χορούς με μαγκάλια και κρασιά, τώρα επιτρέπονται μόνο τα πρώτα και σεκιουριτάδες περιπολούν τον χώρο κάνοντας συστάσεις εγκράτειας. Τόσο για να μην καταναλώνεις αλκοόλ (κρύβαμε το prosecco μες τους θάμνους), όσο και για μποϊκοτάρισμα φιλιών! Ναι, καλά ακούσατε! Όταν έβλεπαν κανά ζευγαράκι να μπαλαμουτιάζεται πίσω από καμιά μανόλια:

- Εεεεϊ πσιτττττ! 

- Κάτω τα κουλά σου από την αθώα περιστέρα μπρε ντελικανλί! 

- Θα την κατσιάσεις!

Γι' αυτό δεν βλέπεις και πολύ μοντέρνο κόσμο στο πάρκο, οι μαντίλες δίνουν και παίρνουν. Εμείς πάντως που δεν φορούσαμε μαντίλες, τη γλιτώσαμε: και για το κρασί και για τα φιλιά!

Πώς πέρασε όλη η μέρα ούτε που το καταλάβαμε. Ήταν ήδη 5 όταν αποφασίσαμε να μαζέψουμε το τσαντίρι μας. Δρόμο πήραμε, δρόμο αφήσαμε, ευκαιρία μιας τελευταίας ανάσας καθαρού αέρα για την καινούρια εβδομάδα με σκοτούρες και υποχρεώσεις.

Είχα όμως βρε παιδί μου, μια περίεργη αίσθηση ότι κάτι έλειπε για να συμπληρωθεί η μαγεία του πικνίκ μας. Και τσουππππ, όπερ και εγένετο! Περνώντας το γεφυράκι, μας κόβει το δρόμο ένας δράκος με πολύχρωμη ουρά!

Δώστου και μας περικυκλώνει, αλλάζοντας συνεχώς χρώματα, Τώρα έγινε ερυθρόλευκος!

Και φυσικά, δε μένει μόνο στις απειλές. Αρχίζει να μας εκσφενδονίζει φλόγες τρομερές! Πότε ροζ,

 

πότε κατακόκκινες

και πότε κίτρινες και σουγλερές!

Πριν με πάρετε με τις πέτρες για τα παραμύθια της χαλιμάς, το Φεστιβάλ Τουλίπας της Πόλης άρχισε και φέτος και θα διαρκέσει όλον τον Απρίλη. Τα πάρκα Της, άρχισαν ήδη να γεμίζουν χρώματα. Γεμίστε κι εσείς με τη σειρά σας ένα καλάθι με καλούδια, πάρτε και δυο κουρελούδες από τα παζάρια και κοπιάστε. Μη μου πείτε ότι φοβάστε τους δράκους. Πιο πολύ να φοβάστε τους σεκιουριτάδες:)