τα πεσκέσια

Σκηνή Πρώτη: Ο Παναγιώτης με παίρνει τηλέφωνο και μου αναγγέλλει την εκατοστή τριακοστή πέμπτη επίσκεψή του στην Πόλη. Θα τον ακολουθήσει η γνωστή συμμορία: Γρηγόρης, Παύλος, Παντελής κι  ο  Βασίλης, που τον άφησα μωρό παιδί και τον ξανάβρα κοτζαμάν φοιτητή. Τί σου λείπει βρε Αγγελή για να σου φέρουμε; Έρχονται με το πολυμορφικό βανάκι του Αστυνόμου Σαΐνη, κι έχουν μπόλικο χώρο για καλαμπαλίκια. Λάδι έξτρα παρθένο και τσίπουρο Δραμινό, δεν κρατήθηκα να μην ζητήσω. Όσο κι αν ντράπηκα μετά.

Σκηνή Δεύτερη: Στο Pandespani η Σταυριανή βλέπει μια συνταγή και μουρμουρίζει κάτι ακατάληπτα. Δεν ξέρω αν είναι βρισιές ή προσευχές, αλλά με το βλέμμα της τρελής απειλεί "αυτό-εγώ-θα-το-κάνω!". Συκώτι που μαρινάρεται σε γάλα και συνοδεύεται με ζεματισμένο σπανάκι και κρεμμύδι.  Το Pandespani το ανακάλυψα τυχαία πριν κανά εξάμηνο και από τότε το διαβάζω φανατικά ,με λιγούρα για τα φαγητά και το κελαρυστό γράψιμο. Ευτυχώς η χρυσοχέρα συγκάτοικος προχωρά και στην υλοποίηση των εμπνευσμένων συνταγών. Πότε κατά γράμμα και πότε με απιστίες που θα μπορούσαν να επισύρουν ακόμα και την ποινή του λιθοβολισμού!

Σκηνή Τρίτη: Ο μπαμπάς της Σταυριανής έρχεται στην Πόλη να δει την Πριγκηπέσσα του. Τη βλέπει την καλή του, αλλά βλέπει μαζί και τα φιντάνια του Ταρλάμπασι (ήταν πριν μετακομίσουμε). Για φυλαχτό μας αφήνει ανθό αλατιού μαζεμένο από το Τηγάνι στη Μάνη.
 

Σκηνή Τέταρτη: Ο Κώστας θέλει να πάει στην Τεχεράνη. Θέλει να πάει στην Τεχεράνη με τρένο. Στην Τεχεράνη με τρένο από την Αθήνα! Η διαδρομή ως αλληλουχία τοπωνυμίων μεν, ακούγεται μαγευτική: Αθήνα - Θεσσαλονίκη - Ιστάνμπουλ - Βαν - Κάπου αλλού που ξέχασα - Τεχράν.  Ως διάρκεια δε, οι 4-5 ημέρες μου προκαλούν ίλιγγο! Πετάγομαι μια βδομάδα πριν στο Σίρκετζι για να του αγοράσω  εισιτήρια για το μοναδικό εβδομαδιαίο δρομολόγιο από το Χαϊντάρπασα. Δασκαλεμένος από την Φατμέ για το καφετί φετίχ μου, καταφτάνει παραφορτωμένος με μπαγάζια και έναν κουβά Μερέντα!

Σκηνή Πέμπτη: Φίλοι της Σταυριανής από την Καρδίτσα, χαρωποί ζαχαροπλάστες όλοι τους, θέλοντας να την ευχαριστήσουν που τους δείχνει τις αλήθειες της Πόλης, τη γεμίζουν με εργολάβους, αμυγδαλωτά και Θεσσαλικά κρασιά! Τελικά, το επάγγελμα που ακολουθείς δεν είναι τυχαίο! Εγώ  πάλι, κάνω κωλοτούμπες για την πορτοκαλόπιτα!

Σκηνή Έκτη: Παναγιώτης και Τζένη, φορτωμένοι με ένα κουτί κρουασανάκια - γεμιστά με κρέμα ζαχαροπλαστικής και γλυκό βύσσινο - κι άλλα πολλά αρτοσκευάσματα από τον ωραίο φούρνο στην Καβάλα, χτυπούν το κουδούνι! Τα σιροπιαστά βομβίδια πάνε ασορτί με τη γλύκα του ζεύγους!

Σκηνή Έβδομη: Ο Ιμάμης, η Λένα κι η Μαρία είναι κλασικοί Έλληνες, όσον αφορά στην ανοιχτοχεριά τους. Τώρα που το σκέφτομαι, μόνο σ' αυτό είναι κλασικοί και γι' αυτό τους  αγαπώ! Πως και πως τους περιμένω κάθε φορά  να ξαναέρθουν. Το τελευταίο δωράκι τους, ένα ροζ μπλουζάκι:) Η Μελίνα από την άλλη, σκέφτεται ότι το αγιάζι καταφτάνει σιγά σιγά στην Πόλη και  για να με κρατά ζεστό, μου φέρνει μια design ζακέτα από την Ξάνθη.

Η ταινία "Τα Πεσκέσια" θα μπορούσε να είχε κι άλλες 1.000 σκηνές ακόμα. Η Πόλη έχει τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα, να φας, να πιεις, να απολαύσεις. Δεν είναι ότι δεν το γνωρίζουν αυτό οι φίλοι μας. Μας έρχονται φορτωμένοι όμως, επειδή μας αγαπούν και ακολουθούν το Οθωμανικό πρωτόκολλο, σύμφωνα με το οποίο οι Ευρωπαίοι πρέσβεις κατά την επίσκεψή τους στον Σουλτάνο, του κουβαλούσαν δώρα αξίας. Όχι, όχι, δεν αυτοχρίστηκα Παντισάχ, απλώς μια αλληγορία κάνω.

Το ποστ έχει σκοπό να εκφράσει την ευγνωμοσύνη μου σε όλους εσάς που στριμώξατε τα ρούχα στη βαλίτσα για να χώσετε το κατιτίς σας. Ένα σουβενίρ από την πατρίδα, άλλες φορές φαγώσιμο επειδή με λυπάστε που 'μαι σαν παιδί της Μπιάφρας, άλλες φορές ένα βιβλίο Οθωμανικής Ιστορίας, άλλοτε τη διεύθυνση ενός ωραίου μπλογκ. Θέλω να γίνει σαφές οτι δεν το κάνω θέμα για να μου φέρετε κι άλλα, και φυσικά ούτε για να αισθανθείτε άσχημα εσείς που ήρθατε με άδεια χέρια (φτου σας!). Και τώρα επιτρέψτε μου, πάω να βάλω τα πεσκέσια στο κελάρι.