Τί το 'θελα το ψέμα ο άχρηστος;

Ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται, έτσι δε λέει ο σοφός μας ο λαός; Τί κατάλαβα μήπως κι εγώ ο ψευταράκος που σας βρήκα αθώους και σας κορόιδεψα, ότι και καλά έκανα την πρώτη μου βουτιά Μάρτη μήνα; Δεν ξέρω πώς μου τη βάρεσε να σας κάνω την πλακίτσα, αλλά δεν περίμενα να το χάψετε. Όταν άρχισαν όμως να πέφτουν τα σχόλια βροχή χωρίς κανένας να μου λέει: Τι λες ρε Καραμήτρο, μασάει η κατσίκα ταραμά;, εγώ ο αχρείος το συνέχισα και το 'παιξα τρελίτσα. Με συνεπήρε βλέπετε η ιδέα, ότι τόσο έχουμε όλοι μας μυθοποιήσει την Πόλη που τα πάντα μας φαίνονται πιθανά. Εδώ που τα λέμε, δεν έχουμε και άδικο που Την αφήνουμε να υπογράφει στην ψυχή μας σαν σε λευκό χαρτί. Επειδή όμως η Νέμεσις δεν είναι και τόσο εύπιστη, αλλά αντιθέτως πολύ εκδικητικιά, έχει φτάσει ο Αύγουστος και δεν έχω κάνει ακόμα ΟΥΤΕ ένα μπάνιο στη θάλασσα :(

Μόλις αυτήν την εβδομάδα ξέκλεψα λίγο χρόνο να πάω - στ' αλήθεια αυτήν τη φορά - στο Suada για να δροσιστώ και να μαυρίσω το λιπόσαρκο κορμάκι μου...και πάνω από τον αγκώνα, που είχα κάνει το μαύρισμα του ταξιτζή, καλοί μου αναγνώστες. Από την αείμνηστη στρατιωτική μου θητεία (μπλιαχχχ, τί το θυμήθηκα τώρα;) είχα να αποκτήσω αυτήν την αηδιαστική διχρωμία.

Με το που έπιασε το καραβάκι στο "νησί", έτρεξα σαν τον Βέγγο (ελαφρύ να 'ναι το χώμα...) στα αποδυτήρια να φορέσω το γνωστό πια, κόκκινο ψυχεδελικό μαγιό μου, μιας και δεν επιτρέπεται δυστυχώς  η αδαμιαία περιβολή στο τεχνητό νησί. Κρίμα, αλλά τί να κάνουμε; Κάποιες φορές πρέπει να συμβιβάζεσαι.

 

Μέσα-έξω, μέσα-έξω και δώστου πασάλειμμα με το καροτέν για προστασία, αλλά και για το μπρονζέ χρώμα που σας έλεγα πιο πάνω. Ένας υπνάκος κάτω από τα ελαιόδεντρα και στο όνειρο πρόλαβα να δω ότι έκανα λέει ρεφλεξολογία στις στρογγυλεμένες λευκές κροκάλες του παρτεριού. Πόση ευεξία και ηδονή μπορεί να προκαλέσει το ξύσιμο πατούσας, άλλο πράμα!

 

Η ώρα πέρασε, η Σταυριανή με σκούντηξε, σκούπισα το μάγουλο από το σάλιο που έρεε άφθονο και η συνέχεια γνωστή: ντους, ντύσιμο, καραβάκι, επιστροφή στα κορναρίσματα και το καλαμπαλίκι (πολυκοσμία) της Πόλης.

Σας ζητώ και πάλι συγνώμη για το ψέμα του Μαρτίου, δεν είχα κακή πρόθεση και όπως βλέπετε άλλωστε το πλήρωσα και μάλιστα πολύ ακριβά. Μέχρι να έρθει η στιγμή που η πραγματική θάλασσα - η θαλασσένια λέμε, κι όχι πισίνες ακόμα κι αν είναι αλμυρές - με υποδεχτούν στη μήτρα τους, το Suada θα παραμένει η δική μου Ιθάκη...έστω και γιαλαντζί.