μί(κ)λα μου για γεύσεις

Το περασμένο Σάββατο είπαμε να το ρίξουμε λίγο στη χλιδή. Με την ευκαιρία της επίσκεψης της Άντζελα και του Τζαν από το Τορόντο στην Πόλη (για δεύτερη φορά μέσα σε 10 μήνες!) και δεδομένου ότι τους αρέσουν οι γευστικοί πειραματισμοί, αποφασίσαμε να δούμε την Ιστάνμπουλ από ΠΟΛΥ ψηλά με μπουκωμένο ΣΧΕΔΟΝ στόμα. Το "πολύ" πάει στο αληθινά ψηλό ξενοδοχείο Marmara Pera (μη μπερδεύεστε με το ομώνυμο ξενοδοχείο της πλατείας Τάξιμ) & το "σχεδόν" στις κομμάτι μικρές μερίδες μεν, ευφάνταστου δε φαγητού, που σερβίρονται στο εστιατόριο της κορφής, το mikla. Ο σεφ Mehmet Gürs, έχει διπλή υπηκοότητα Φιλανδική/Τουρκική και επιμελείται ένα μενού με σκανδιναβικές, μεσογειακές και ανατολίτικες αναφορές.

 

Φτάσαμε στο εστιατόριο λίγο πριν τις 9, που μας περίμενε το τραπέζι, και ανεβήκαμε στο τέρας-μπαρ για ένα ποτό. Η θέα των 360° είναι πραγματικά εντυπωσιακή, σε κάθε πλευρά υπάρχει κι από ένα σαλονάκι ή μια μπάρα για να ατενίζεις γυρολούθε και σε μια γωνιά η παράγωνη μικροσκοπική πισίνα.

Είναι γνωστό ότι το mikla δεν είναι ένα από τα φθηνότερα εστιατόρια της Πόλης. Άλλωστε το μενού το ήξερα απ' έξω πριν καν πάω, με τα πρώτα πιάτα να κοστίζουν 30-40 λίρες, τα κυρίως 60-80 λίρες και τα επιδόρπια γύρω στις 20 λίρες. Για κρασί δε, με δυσκολία βρίσκεις μπουκάλι κάτω από 100 λίρες. Το ερώτημα ήταν αν η γεύση θα ακολουθούσε τον παρά ή θα έμενε ξεχασμένη πίσω στην κουζίνα. 

• Το καλωσόρισμα έγινε με χρυσό ελαιόλαδο και ψωμάκια. Από δίπλα και κρύσταλλοι θαλασσινού αλατιού (φωτό από το Tripadvisor forum)

Για ορεκτικά παραγγείλαμε:

• Λεπτεπίλεπτες φετούλες ωμής σφυρίδας με ελιές Καλαμών, άνηθο και λεμόνι.

 

Γεύση: Χμμμμ, αν και δεν θα μου άρεσε η χάρντκορ ψαρίλα, το πιάτο απείχε πολύ από το να χαρακτηριστεί σούσι. Συγχαρητήρια βεβαίως αξίζουν στον αρτίστα που φιλετάρισε την σφυρίδα σε πάχος τσιγαρόχαρτου.

• Γαρίδες κουλουριασμένες σε σωταρισμένο σπανάκι με τσίλι, παρέα μιας κουτσουλιάς κονφί λεμονιού.

Γεύση: Αληθινά νόστιμο πιάτο! Όσο πρέπει / ψημένη η ψωμομένη γαρίδα / στυφό το σπανάκι / καυτερούλι το τσίλι! Μπράβο! Το κονφί ειδικά, σε ταξίδευε με υπερηχητική ταχύτητα ντογρού στους λεμονόκηπους της Αττάλειας!!

• Τσιπς με φιλέτο σαρδέλας και αφρό λεμονιού.

Γεύση: ζουμερή παχιά σαρδέλα, ιντριγκαδόρικη η διαφορά υφής κράκερ και  ψαριού.

• Στα κυρίως τώρα, εγώ πήρα το για 24 ώρες φουρνιστό ώμο Θρακιώτικου αρνιού, συνοδευόμενο από καπνιστό πλιγούρι.

Γεύση: Καλό το αρνάκι, αλλά δε βάζω το χέρι μου στην φωτιά ότι άμα μαγειρευόταν μόνο τις μισές ώρες θα ήτανε διαφορετικό. Το πλιγούρι όμως ήταν όντως διαφορετικό! Το καλύτερο που έχω φάει ποτέ, αν και προτιμώ γενικώς το ρύζι.

• Φιλέτο με πουρέ πατάτας και σιρόπι κόκκινου κρασιού (φωτό από το Tripadvisor forum)

Γεύση: Έτσι κι έτσι, τίποτα το ιδιαίτερο. Όχι ότι θα ήθελα κανένα φανταχτερό υλικό, απλώς μετά από ένα μισάωρο η γεύση του είχε ήδη ξεχαστεί.

• Πεσκανδρίτσα με ριζότο μάραθου (φωτό από το Tripadvisor forum)

Γεύση: Η πεσκανδρίτσα αν και εντυπωσιακό στην όψη ψάρι, κακάσχημο για να ακριβολογήσω και θεοπάλαβο εξαιτίας της κεραίας που καταλήγει σε φανάρι για να ξεγελάει τα κακόμοιρα ψαράκια του βυθού και να τα καταβροχθίζει, δε μου φάνηκε ιδιαιτέρως γευστικό. Δε μου έφταιξε μάλλον το μαγείρεμα, υποθέτω πως δεν είμαι φίλος της συγκεκριμένης αγριωπής κυρίας με τα λέπια.

• Για επιδόρπιο, έφτασε στο τραπέζι ένα ντροπαλό παγωτό από χουρμάδες και μια κρεμ μπριλέ με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Μάλλον τη βοηθούσε ο γλυκάνισος από το Τσεσμέ και η συνοδεία σορμπέ γιαουρτιού.

Γεύση: Ελαφριά, δε μύριζε καθόλου αβγουλίλα, το σορμπέ δροσιστικό όπως υποσχόταν άλλωστε το όνομα.

• Συνοδεύσαμε το δείπνο με δύο κόκκινα τουρκικά κρασιά, το πρώτο από την περιοχή της Θράκης και το δεύτερο από το νησί της Τενέδου και καταλήξαμε με ένα λευκό γλυκό με τα επιδόρπια (φωτό από το Tripadvisor forum)

Γεύση: Αν και μόλις 10 χρόνια πριν δύο ήταν οι επιλογές στον χώρο του τουρκικού οίνου: Λευκό ή Κόκκινο, τα τελευταία χρόνια άρχισαν να επενδύονται εκατομμύρια δολάρια σε οινοποιεία, αναβιώσεις ενδημικών  ποικιλιών, μεταγραφές διεθνούς φήμης οινολόγων με αποτέλεσμα να επιτυγχάνονται άλματα προόδου. Βέβαια, οι τιμές είναι ακριβές λόγω των φόρων (ακόμα και στα ντόπια αλκοολούχα) και μάλιστα στα εστιατόρια, ακόμα πιο τσουχτερές. Η λίστα κρασιού πλούσια, με αντιπροσώπους απ' όλον τον κόσμο, αλλά τιμές τσιμπημένες μέχρι μελανιάσματος.

 

Η γενική ετυμηγορία για το mikla είναι θετική. Μπορεί η λυπητερή να ήρθε γύρω στα 100 ευρώ / άτομο (μαζί με το κρασί), αλλά όλα τα πιάτα ήταν καλοφτιαγμένα, η παρουσίασή τους μοντέρνα, το σέρβις φιλικό και γρήγορο και ακόμα και αυτά που δεν σε ξετρέλαιναν με απίθανη νοστιμιά, είχαν τουλάχιστον καλή πρόθεση. Αν με ρωτάτε όμως, αν θα ξαναπάω στα κοντά, μάλλον όχι θα σας έλεγα! Θα συνεχίσω όμως να δοκιμάζω την γευστική μου τύχη και σε παρόμοιου στυλ εστιατόρια, γιατί πιστεύω στο φαγητό και το βλέπω πολύ παραπάνω από ένα απλό γέμισμα κοιλιάς. Κι άμα αγαπάς το φαγητό, τη μια στριμώχνεσαι σε μια τρυπούλα για ατόφιους κιοφτέδες και την άλλη ρίχνεις ένα κασμιρένιο σάλι στο ξώπλατο και ατενίζεις Βόσπορο με τους αγέρες να σου ξεριζώνουν τα ποστίς. Απλώς συνέχισε να μου μι(κ)λάς για γεύσεις!

παλαβός για την Πόλη

Επειδή το ξέρω ότι μ' αγαπάτε και χαίρεστε με τις επιτυχίες και του μπλογκ και των ευρύτερων δραστηριοτήτων μου, έχω κάτι να μοιραστώ μαζί σας. Σας λέει κάτι το όνομα Rough Guides; Αν όχι, σας λέω ότι εδώ και 30 χρόνια αποτελεί μια σειρά ταξιδιωτικών οδηγών (έχουν και πλήρες website) όπως τους Lonely Planet, Fodor's, Frommer's, National Geographic, Travel DK κ.ά., με αμέτρητες εκδόσεις για τη Νέα Υόρκη και το Τόκιο, μέχρι τη Γαλλική Πολυνησία και την Κολοπετινίτσα! Από τη συλλογή δεν θα έλειπε φυσικά και η Αγαπημένη όλων ημών! Το εξώφυλλο της πιο φρέσκιας έκδοσης (Μάιος 2012) για την Πόλη είναι φουλ στα γαλανόλευκα πλακίδια Ιζνίκ.

Συγγραφέας τόσο των παλαιότερων, όσο και της τελευταίας έκδοσης, είναι ο Βρετανός Terry Richardson, που από το 1978 που πρωτοεπισκέφτηκε την Ιστάνμπουλ (κάτι μου θυμίζει αυτό το έτος) αλωνίζει χωρίς σταματημό τα σοκάκια Της και ανακαλύπτει μυστικά, τα οποία τυπώνει σε τουριστικούς οδηγούς, τόσο ειδικούς για την Πόλη, όσο και για ολόκληρη την Τουρκία. Τα τελευταία χρόνια ζει στην Αττάλεια, όπου με την πρώτη ευκαιρία παίρνει τα βουνά, διοργανώνοντας πεζοπορικά τουρς και άλλες ταρζανιές. Τον Terry τον πέτυχα στο άσχετο στην Πόλη και αφού ανταλλάξαμε 2-3 τιπς τον προσκάλεσα σε μια βόλτα στα αγαπημένα μου στέκια για μερακλίδικες μάσες.

Όντως, βρεθήκαμε και όντως...ξεκοιλιαστήκαμε! Τις επόμενες ημέρες ήταν η σειρά του να με σεργιανίσει, μου αποκάλυψε ένα μάτσο μέρη που αγνοούσα τελείως! Οι μήνες πέρασαν και τον ξαναείδα την Πρωτοχρονιά, που πήγαμε με τη Σταυριανή στην Αττάλεια, όπου μου έδειξε τις ομορφιές της νέας του αγαπημένης πόλης. Μου είπε ότι δουλεύει τις τελευταίες λεπτομέρειες της καινούριας έκδοσης της Πόλης, που αποτελούν σωστό μπελά. Τελικά όμως τα κατάφερε και ιδού!

Και τι είδαν λέτε τα μάτια μου όταν μόλις χθες o οδηγός έπεσε στα χέρια μου; Ο χρυσός μου ο Terry (πώς λέμε Τέρης Χρυσός;), με ξάφνιασε συμπεριλαμβάνοντάς με στις "Ευχαριστίες", γράφοντας τα εξής τιμητικά: Και καθώς μιλάμε για φαγητό, ορίστε και ο wacky (=μουρλός, εξωφρενικός, παλαβιάρικος, εκκεντρικός, ανισόρροπος !!!!) αλλά αμίμητος Αγγελής από τους Istanbul Eats, που πραγματικά ξέρει να ζωντανεύει τη γαστρονομία των σοκακιών της Πόλης. Ευχαριστώ πολύ Terry για τα καλά σου λόγια! Ακούς εκεί...παλαβός! Παλάβός εγώ; Μπαααααα! Χαχαχαχαχαχαχα!!!

ENOIKIAZETAI πληροφορίες εντός

Το ξέρω, σας υποσχέθηκα χορταστική ανάρτηση από το ταξίδι στη ΝΥ αλλά μην περιμένετε τζάμπα, με το που επέστρεψα στην Πόλη με πήγε...φιλιώντας, για να μην γράψω τίποτα σόκιν! Τρέξιμο όπως πάντα αλλά συγχρόνως κι εντατικό ψάξιμο ανεύρεσης κατοικίας ΞΑΝΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!! Αναδημοσιεύω το ποστ για το φλέγον ζήτημα της ενοικίασης σπιτιού στην Πόλη, που πρωτοανέβηκε 2 χρόνια πριν. Ας ελπίσουμε ότι μέχρι το τέλος του μήνα θα βάλουμε ένα κεραμίδι πάνω στην κεφάλα μας. Αν έχει και θέα Βόσπορο, δεν θα λέγαμε και όχι:)

Το θέμα στέγασης στην Πόλη, είναι μάλλον το δυσκολότερο πρόβλημα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε όλοι εμείς, που δεν καθήσαμε στα αυγά μας, αλλά μεταναστεύσαμε για πάρτη Της. Μοιάζει με ένα αγκάθι, το οποίο κρύβεται κάτω από το απαλό μαξιλάρι που σου δίνει η Ξελογιάστρα για να αράξεις και να Τη θαυμάζεις αχόρταγα. Πας από δω, πας από  κει, μπας και το αποφύγεις, αλλά στο τέλος το ρημάδι, σού καρφώνεται στον ποπό και πετάγεσαι μέχρι το ταβάνι απ' το τσούξιμο.

Παλιά, χωρίς θέρμανση, με ένα μόνο άνετο δωμάτιο και 2 ακόμα τρύπες, με υγρασία στα ταβάνια, με φουσκωμένα ντουλάπια και τουαλέτες με πουρί. Και η τιμή τους, πολλαπλάσια απ' όσο πραγματικά αξίζουν. Για να είμαι δίκαιος, υπάρχουν και καλά σπίτια, καθαρά, πρόσφατα ανακαινισμένα, με γυαλισμένα πατώματα, φρεσκοβαμμένους τοίχους, ευρύχωρες εντοιχισμένες ντουλάπες, λειτουργική διαρρύθμιση χώρων, αλλά με ενοίκιο, όσο τα τετραγωνικά τους με έξτρα 2 μηδενικά στο τέλος!

Αυτήν τη φορά δεν είμαι μόνος. Ψάχνουμε με φίλους για ένα 3+1 διαμερισματάκι, κάπου στην ευρύτερη περιοχή του Τάξιμ: Γκιουμούσουγιου, Τζιχάνγκιρ, Φιντικλί, Τοπχανέ, Τσουκούρτζουμα, Γαλατασαράι, Κουλεντιμπί, Τομτόμ, Τεπέμπασι, Καράκιοϊ κτλ. Λέω να φύγω από το Ταρλάμπασι σιγά σιγά. Όχι ότι συνέβει κάτι, αλλά όπως και να το κάνουμε οι στατιστικές δεν είναι και πολύ υπέρ της γειτονιάς. Οι πυροβολισμοί δε, που ακούγονται τα τελευταία βράδια δε βοηθούν στην χαλάρωση.

Οι τιμές για ένα ανθρώπινο σπίτι / αλήθεια σας λέω, δε γυρεύω καμιά βίλα / ξεκινούν  από 1.500 λίρες τουλάχιστον. Όλο όμως και πρέπει να αλλάξεις την κουζίνα ή το μπάνιο ή να αγοράσεις το θερμοσίφωνα ή το κόμπι (καυστήρας για το φυσικό αέριο) με δικά σου έξοδα, που τα κρατάς σιγά σιγά από το ενοίκιο. Ο μεσίτης δε, τυπικά έχει το δικαίωμα να πάρει από τον ενοικιαστή το 12% του συνολικού ετησίου μισθώματος, π.χ. για ενοίκιο 1.500TL επί 12 μήνες = 18.000 TL, των οποίων το 12% σημαίνει 2.160TL!

Για να αποφύγεις το νταβατζιλίκι του μεσίτη, η μόνη λύση είναι να βρεις σπίτι μέσω φίλων, ή ακόμα πιο δραστικός τρόπος είναι να πάρεις τους δρόμους και τα καλντερίμια και να ρωτάς τους μπακάληδες και τους μανάβηδες της γειτονιάς, ή τις ηλικιωμένες κυρίες που καπνίζουν καθισμένες με τις φουστάρες τους καταγής και φτύνουν τα τσόφλια των ηλιόσπορων σε πυραμιδωτούς σωρούς. Κουραστικό πολύ, αλλά τουλάχιστον έχει γούστο:)

Οι φωτό είναι από ένα σπίτι που είδαμε δίπλα στο τζαμί του Firuz Ağa. Περί των 130τ.μ., διαμπερές, ευήλιο, με 3 υπνοδωμάτια, εκ των οποίων τα δύο με θέα προς την ιστορική χερσόνησο και την ασιατική πλευρά, ευρύχωρο σαλόνι και κουζίνα. 

 

 

Βέβαια, σε πολλά σημεία οι τοίχοι φουσκωμένοι από την υγρασία, πολλά ταβάνια ξεφτισμένα, η κουζίνα και το μικρό WC χρειάζονται δουλειά και έξοδα για να σουλουπωθούν..και λείπει και το κόμπι. 

 

Η τιμή του ανέρχεται σε 1.700TL, αλλά αν αγοράζαμε το κόμπι (γύρω στα 1.000TL), θα μας το άφηνε στα 1.500TL. Με χονδρικούς υπολογισμούς δηλαδή, με το καλημέρα σας χρειάζεται 7.500TL (ενοίκιο 1ου μήνα, εγγύηση 1 μηνιάτικο, νταβατζιλίκι 1 μηνιάτικο, 2.000TL κόμπι και λοιπά αναγκαία, 1.000TL βάψιμο), δηλαδή με το συνεχές φθίνον νόμισμα μας, γύρω στα 4.000 ευρώ! Πώς σας φαίνεται το κουστούμι; Βοήθεια!!

και το Όσκαρ πηγαίνει στους...

Η χαρά μας, στην ομάδα των Istanbul Eats είναι ανείπωτη! Η τιμή να διακριθείς στην ανώτατη θέση από το Saveur, ένα από τα εγκυρότερα γαστρονομικά περιοδικά του κόσμου, σε έναν διεθνή διαγωνισμό, σε μια από τις πιο ανταγωνιστικές κατηγορίες (αυτήν του ταξιδιού & φαγητού), είναι η πιο γλυκιά επιβράβευση για τον κόπο που καταβάλλουμε όλοι μας, ο καθένας από το δικό του πόστο. Για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, συγχαρητήρια αξίζουν κυρίως ο Άνσελ και ο Γιγκάλ, οι δημιουργοί και βασικοί συγγραφείς του μπλογκ, που πριν ακόμα τους γνωρίσω προσωπικά τους θαύμαζα από μακριά και έτρεχα να ξεκοιλιαστώ σε κάθε νέο κεμπαπτσίδικο που παρουσίαζαν, με απόλυτη εμπιστοσύνη ότι θα το καταευχαριστηθώ. Η μοίρα τα έφερε έτσι ή η Πόλη που ήθελε να τακιμιάσουν οι πιο τρελοί Της θαυμαστές; Δε γνωρίζω. Γνωριστήκαμε στο αναπάντεχο και από τότε ξεκίνησε το μεγάλο φαγοπότι! Στην ομάδα προστέθηκε κατόπιν η Μέγκαν, η Τζένιφερ και θα ακολουθήσουν κι άλλοι, το μόνο απαραίτητο προσόν άλλωστε, είναι να κυλάει στο αίμα σου νερό απ' το Βόσπορο και να μη φοβάσαι τη χοληστερίνη...πρέπει να δοκιμάσεις πολύ κιοφτέ μέχρι να καταλήξεις στο σωστό!

Ωστόσο, ποτέ δεν θα παίρναμε ούτε μισό μπραβείο αν δεν είχαμε την στήριξη των φίλων, των συναδέλφων και φυσικά των αναγνωστών μας. Τους πρώτους τους δίπλαρα εύκολα, τάζοντάς τους τζάμπα διαμονή συμπεριλαμβανομένου πρωινού. 

Και περνώ στους άξιους, με τη στενή ή την ευρεία έννοια, συναδέλφους - όλους αυτούς τους μπλόγκερς, τους δημοσιογράφους, τους μάγειρες, που μου έμαθαν ένα κάρο νέα πράματα, μου προκάλεσαν ακατάσχετη σιελόρροια, μου άνοιξαν τα μάτια για του κόσμου τα θέματα, διαλάλησαν ο καθένας με τον τρόπο του (με αναρτήσεις, άρθρα, tweets, sharing κτλ) το μήνυμα: Vote for Istanbul Eats! Ελπίζω να μην κακοκαρδίσω κανέναν αν δώσω μόνο ένα τρανταχτό παράδειγμα συναδελφικής αλληλεγγύης: Tο λιγουρευτό μπλογκ Pandespani, που όταν απλώς ενημέρωσα τις όμορφες (και χρυσοχέρες φυσικά!) κυρίες Pandespani & Fyllosophie και τον πάντα πληθωρικό Greekadman για το διαγωνισμό, χωρίς να τους ζητήσω ιδιαίτερο σπρώξιμο, αυτοί δημοσίευσαν για μας ένα κοτζαμάν προεκλογικό ποστ! Δεν έχω λόγια να τους ευχαριστήσω! Αλλά, όπως πάντοτε πίστευα ότι όταν είσαι καλός και στηρίζεις τα όνειρα των άλλων, αυτό σου επιστρέφεται στο διπλάσιο και στο τριπλάσιο, έτσι κι έγινε...δεν πέρασε ούτε μια εβδομάδα και το Pandespani διεκδικεί μαζί με άλλους 6 φιναλίστ τον τίτλο του καλύτερου μπλογκ στα Ελληνικά Βραβεία Διαδικτύου! Ο ανταγωνισμός είναι δύσκολος, διαβάζω συχνά και μερικούς από τους άλλους υποψηφίους, αλλά ομολογώ με παρρησία ότι μόνο στο Pandespani καταφεύγω όταν θέλω να κάνω τους εχθρούς μου να τινάξουνε τα πέταλα! Τι, θέλει κι εξήγηση γιατί; Μαθαίνω πότε κάνουν δίαιτα και τους στέλνω μέιλ με το λινκ του Pandespani για να τους σπάσω το ηθικό! Με τέτοιες συνταγές (δε συζητώ για τις κρατσανιστές φωτό!), πώς να κλείσεις τον ρημάδι τον στόμα σου;

Και κάπου εδώ αρχίζει να κυλάει το δάκρυ μου σαν πετροκέρασο μεγάλο μεγάλο και κρυστάλλινο, τόσο πολύ που συγκινήθηκα από τη δική σας στήριξη. Όλων εσάς που ακόμα κι αν δε γνωριζόμαστε προσωπικά, που έχετε χίλιες δυο υποχρεώσεις και σκοτούρες, που ζείτε στην Ελλάδα με τα "γνωστά προβληματάκια" της ή στο εξωτερικό, που είστε νεότατοι ή λίγο πιο ώριμοι, άντρες ή γυναίκες, από τις πόλεις ή τσι κωμοπόλεις & τα χωριά, ψηφίσατε και μας στηρίξατε με τόσο θερμά μηνύματα! Σας ευχαριστώ πολύ, σας εύχομαι ολόψυχα στο κεφαλάκι σας ό,τι βραβείο κι επιτυχία λαχταράτε! Όλη η ομάδα των Istanbul Eats, υπόσχεται να σας κρατά ενήμερους για τί μαγειρεύεται στην Πόλη:) Τεσεκιούρ Εντερίζ και Αφιγέτ Ολσούν!

ΥΓ: Σας χρωστάω μια μπαμπάτσικη ανάρτηση για τις περιπέτειες μου στη ΝΥ και μετά επιστρέφουμε στο γνώριμο Πολίτικο σκοπό μας: λλα λλα λλαλλα λλα!!