Θα επιστρέφουμε ξανά και ξανά..

Το post και οι φωτογραφίες στάλθηκαν από την Αννέτα Σ. και τον Θεράπη Τ.

Ε ναι λοιπόν, ήρθε η ώρα! Είπα κι εγώ, Σάββατο βράδυ είναι, το μπεμπάκι μου κοιμήθηκε γλυκά, ας βγω μια βόλτα… στο μπαλκόνι, να κάνω το καθιερωμένο τσιγαρο-κρασάκι του τέλους της ημέρας και να κάνω και έναν σημαντικό απολογισμό: παρότι έχω ίσως χρόνια να γράψω έκθεση, ε ναι ρε συ, αξίζει να καταγράψω αυτήν την εκδρομή στην Πόλη και να σου τη στείλω! Άλλωστε σου το χρωστάω μετά από όλα αυτά! Ας σου πλέξω λίγο και το εγκώμιο για αρχή: Τι να πω γι’ αυτό το blog σου ρε παιδάκι μου. Σκέτη έμπνευση είναι! Να και τώρα που γράφω το άνοιξα να το βλέπω να το χαίρομαι. Και οι σχολιαστές βέβαια δεν πάνε πίσω, όλα τα λεφτά! Πολλές φορές διαβάζω και χαχανίζω μόνη μου. Μπράβο! Και δε θα αργήσω να ενταχτώ κι εγώ γιατί όπου γάμος και χαρά μ’ αρέσει να’ μαι κι εγώ εκεί, χεχε. Και το ότι ο κόσμος είναι μικρός; Αυτό πάλι πού το πας; Ε έπαθα λίγο σοκ (με παχύ σ) όταν ο Τριαντάφυλλος μου είπε τα καθέκαστα.

Λοιπόν… με οδηγούς το blog σου, την προηγούμενη εμπειρία μου στην Πόλη, το ένστικτο, την αστείρευτη όρεξή μου για περπάτημα, την πηγαία μου τάση να ψάχνω τα «ψαγμένα» (σκατά στα μούτρα μου), την –δεν μπορώ να πω- άφθονη υπομονή του Θεράπη (πολλές φορές ήρθε οριακά να με παρατήσει)…. ολοκληρώσαμε επιτυχώς αυτό το υπέροχο οδοιπορικό στην Ιστανμπούλ! Ας τα γράψω όμως με κουκκίδες γιατί αν αρχίσω το λογύδριό μου δε θα με διαβάσεις ποτέ! Σημειώνω λοιπόν τα εξής:

• Τέλειο σκηνικό οι «οίκοι βιταμίνης» σε κάθε γωνιά της πόλης. Θέλεις να δώσεις ένα ουπς στον οργανισμό σου; Οι άνθρωποι είναι ειδικοί λέμε! Θες ρόδι; Θες πορτακάλ; Τι θες; Το’χουν, αμέεεεε!

• Η γέφυρα του Γαλατά είναι κάτι που συνδέω άμεσα με την Πόλη. Και οι ψαράδες έχουν το τρελό νταλαβέρι με τον Βόσπορο. Αλλά προσοχή: δεξιά και ζερβά οι ψαράδες και στο κέντρο τα σούρτα-φέρτα των καραβιών. Αυτό που λέμε τα δικά σου δικά σου και τα δικά μου δικά μου.

• Παρόλο το τουρισταριό στην Αιγυπτιακή αγορά, κάποιοι πωλητές αποδείχτηκαν άψογοι επαγγελματίες: ενημερωμένοι τέλεια για τα προϊόντα που πουλάνε και σου κάνουν και ειδική τιμή αν χαμογελάς (είχα μια ξινή μούρη στις διαπραγματεύσεις κι ο τύπος λέει : «Να σας κάνω καλύτερη τιμή αλλά η κοπέλα … δε σπάει το χειλάκι της βρε παιδί μου!» Όμως είχε δίκιο! Ήμουν όντως ξινομούρα!) Φάγαμε και στο Pandeli πάνω από την αγορά, πολύ καλό φαγητό όμως θα ήταν πιο ενδιαφέρον να πηγαίναμε νωρίτερα το μεσημέρι ώστε να είχε περισσότερο κόσμο. Στις 5 το απόγευμα ήμασταν σχεδόν μόνοι και χωρίς μουσική επικρατούσε μια περίεργη σιγή στον χώρο. Τα δε μπλε πλακάκια στους τοίχους μας θύμισαν : εμένα, κάτι στάσεις στο μετρό του Παρισιού και στον Θεράπη κάτι σε τουαλέτες. Συναφείς παρομοιώσεις, δεν μπορείς να πεις. Πολύ ωραίο εστιατόριο πάντως, αξίζει μια επίσκεψη.

• Τα stand με τους πωλητές σιταριού για τα περιστέρια μπροστά στο Yeni Camii ήταν όλα τα λεφτά. Stand στημένα κατακόκκινα σε λέω!

• Η απαγόρευση του τσιγάρου στην Κωνσταντινούπολη με απογοήτευσε: ε δεν περίμενα ποτέ να είμαστε πιο πίσω από τους Τούρκους! Δηλαδή συγνώμη. Από την πρώτη μέρα της απαγόρευσης, τσιγάρο γιόκ? Ούτε μια πορεία, ούτε μια διαμαρτυρία; Ρε παιδάκι μου, σε μερικά μέρη δεν πάει η απαγόρευση, όπως και να’ χει.. Ε ναι λοιπόν οι Τούρκοι δε μασάνε στην οδήγηση. Ή είσαι οδηγός ή δεν είσαι. Απλά μάλλον ο χρόνος θα κυλάει κάπως διαφορετικά να το πω. Λέμε ρε παιδί μου ραντεβού επαγγελματικό στις 5 το απόγευμα την Τρίτη. Εσύ βάλε ξυπνητήρι στις 5 το πρωί και ίσως τα καταφέρεις να φτάσεις το απογευματάκι στον προορισμό σου. Εκτός των άλλων κάνε και μια ασφάλεια ζωής – το πιο ακριβό πακέτο – έτσι βρε παιδί μου να βρίσκεται… Πού πας κύριέ μου μες στα στενοσόκακα του παζαριού ώρα αιχμής;

• Μας έκαναν φοβερή εντύπωση οι Τούρκοι: φοβερά ευγενικοί, πρόσχαροι και εξυπηρετικοί. Αισθανθήκαμε οικεία με όλους τους ανθρώπους… πώς να το πω.. σαν να’μαστε απ’την ίδια πάστα.. Κι επίσης γλεντζέδες. Ήταν υπέροχη η εικόνα νέων παρεών στο Cicek Pasaji να μερακλώνουν με περαστικούς μουζικάντηδες και να δημιουργούν κέφι απ’το πουθενά. Μπράβο τους! Το κορίτσι θέλει να δοκιμάσει μπόζα! Ε λοιπόν, άιντε, ας πάμε σ’αυτό το Vefa Bozacisi που αναφέρει ο Αγγελής. Σιγά, τι είναι; Ένα τσιγάρο δρόμος! Χα! Και ξανά χα! Αφού δε με παράτησε ο αντρούλης μου σε κανά στενοσόκακο κάπου σε εκείνον τον χι λόφο της Ιστανμπούλ, τυχερή ήμουνα. Γιατί θα το’ λεγες ότι σε κάποιον απ’ τους 7 λόφους βρίσκεται αυτό το Vefa! Πάραυτα, το βρήκαμε, ξαποστάσαμε (εγώ γουστάρω σε κάτι τέτοια κρυμμένα τραντίσιοναλ μαγαζάκια), ήπιαμε και την μπόζα μας (άνευ στραγαλίου) και μας άρεσε κιόλας! Εγώ ως γυναίκα καταναλώτρια ήθελα να κάνουμε και τις αγορές μας. Όμως τελικά η σοφή αντρική λογική με έπεισε ότι άλλο είναι να το πίνεις το πιοτί εκεί sur place που λέμε και στα γαλλικά κι άλλο να το πίνεις στο μπαλκόνι σου στα Γιαννιτσά με θέα την απέναντι πολυκατοικία. Το κορίτσι θέλει να φάει κυριλέ τουρκο-πρωινό σε σικάτη περιοχή! Κυριακή λοιπόν πουρνό πουρνό και κινάμε για Τζιχανγκίρ! Ε τι στο καλό; Να μείνουμε κουσούρι απ’ αυτά τα πώς τα είπες; Sunday brunch? Ε αυτά! Με άδειο στομάχι και όλες τις καλές διαθέσεις ξεκινάμε για αυτήν την ευχάριστη βολτίτσα. Και να σου μπροστά μας κάτι ανηφορίτσες, σκέτη γλύκα οι ατιμούλες! Και με κάτι κλισούλες, άλλο να σου λέω κι άλλο να τις περπατάς! Να χαρώ εγώ τις ωραίες προτάσεις του Αγγελή! Ε λοιπόν, το βρήκαμε αυτό το Cihangir Hane και ανταμειφθήκαμε και με το παραπάνω! Και ως γουρούνια, δε μας έφτανε το πρωινό με τις 10 λιχουδιές, θέλαμε και ομελέτα την οποία ευτυχώς ξέχασε να μας φτιάξει ο κυριούλης… για το καλό μας! Υπέροχο ταχίνι, λαχταριστή μαρμελαδίτσα φτιαχτή, νόστιμα τυράκια, καϊμακάκι, ελίτσες και διάφορα τζίτζι μπίτζι που δεν τους φαίνονταν αλλά μας φούλαραν τα στομαχάκια και τις μπαταρίες για το σουρτουκιό της ημέρας! Ένα καλό πρωινό όπως και να’χει, λέει… ειδικά όταν είσαι διακοπές!

• Η δε θέα κατεβαίνοντας προς τη θάλασσα ήταν απολαυστική!

• Ντολμά μπαχτσέ και πάλι Ντολμά μπαχτσέ! Κάτι ήξερε και ο Κεμάλ και καταδέχτηκε να μείνει σ’ αυτήν την καθ’ όλα ταπεινή κατοικία… Τι τα θες.. Μια λιτή αρχιτεκτονική με μια ντεκορασιόν πώς λέμε μίνιμαλ; Καμία σχέση! Αξίζει να το δεις πάραυτα, ιδιαιτέρως η έξοδος που δίνει κατευθείαν στον Βόσπορο! Όταν λέμε κατευθείαν, το εννοούμε λέμε! Δυό βήματα και μπλουμ. Ε κι αφού μετά τον Ντολμά είπαμε λίγο να πάρουμε αέρα, λέμε ας περπατήσουμε να ως εκεί δα, ως το Μπεσίκτας. Το καλό με αυτήν την πόλη είναι ότι όλα σου φαίνονται στον χάρτη ένα βήμα. Βάλε και κανά χιλιόμετρο συν (ποτέ πλην) και είσαι μέσα! Κι αφού δεν καταφέραμε να κάνουμε τη βόλτα στο Βόσπορο που λέγαμε, δεν παίρνουμε το βαπόρι (όχι της Περσίας, το άλλο) να πάμε Εμίνονου; ΖΟΝΚ!@#$~**@! Δεν έχει για Εμίνονου καρδιά μου! Δεν απογοητευόμαστε και βουρ για Εμίνονου μέσω… Καντίκιοϊ! Έτσι λοιπόν είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε και την Ασία. Τι θα λέγατε για ένα ευχάριστο με ένα μπαλούκ εκμέκ? Ταμάμ! Να κάνω μια ειδική παράγραφο-αφιέρωμα στο τούρκικο junk food που για την ακρίβεια δεν το θεωρώ και τόσο junk. Ε τώρα ψητό ψαράκι δεν το λες και junk ρε συ! Πληθώρα επιλογών κυρίες και κύριοι! Οι άνθρωποι είναι μπροστά! Δηλαδή αν ανοίξω κάνα λαχματζουνάδικο κέντρο Θεσσαλονίκη δε θα δουλέψει; Τι με λες ρε συ, είναι τέλειο αυτό το λαχματζούν! Αν πεις για το kumpir? Θα’θελα να’ξερα τον εμπνευστή αυτής της ιδέας, πρέπει να είχε πιεί πολύ για να το σκεφτεί αυτό το κόνσεπτ. Θες μύδια, θες κότα με ρύζι και ρεβύθια; Τι θες; Καστανάκια ψητά; Κουλούρια; Θες να πιεις κι όλον τον Βόσπορο μήπως; Ε εδώ το μπορείς! Ωραία και τα mantι… Το μαγαζάκι που τα γευτήκαμε μαζί με μια νοστιμότατη πιτούλα με σπανάκι : Hala πάνω στην Ιστικλάλ. ΓΜΤ πώς μου ξέφυγε όμως αυτό το Inci με τα προφιτερόλ, εμένα τη γλυκατζού; Πάραυτα έχει καταχωρηθεί στο σκληρό δίσκο, next time!

• Αχ αχ αχ! Αυτό το kunefe αχ! Αχ αχ και πάλι αχ! Οσάκις κι αν το φάω θέλω πάλι κι άλλο! Πήρα όλο το πακέτο της συμβουλής σου : λαχματζούν στην Ταξίμ και κλείσιμο με kunefe… Αχ αχ ΑΧ!

• Σκάσαμε μύτη και στο Τσορλουλού Αλί Πασά Medredesi και είναι σαν μια μικρή όαση αυτή η στοά! Βρεθήκαμε τυχαία και στη συνέχεια είδα ότι το’χες στα τοπ 10 ναργιλετζίδικα. Εν τοιάυτη περιπτώση, εγώ ήπια χυμό πορτακάλ κι ο Θεράπης για άλλη μια φορά έναν αποτυχημένο εσπρέσο με παρέα τα συμβατικά μας τσιγαράκια, άνευ ναργιλέ. Όμως πολλοί Τουρκαλάδες φουμάρανε σαν τους μαχαραγιάδες! Ντόπιο πράμα σε λέω!

• Τι; Δεν είπα τίποτα ακόμη για χαμάμ; Το λοιπόν, το δοκιμάσαμε δις. Η αρχή έγινε στο κυριλέ Τσεμπερλίτας. Ωραία, καθαρά και όμορφα. Αυτό δε στο Κασίμπασα, δεν το επισκεφθήκαμε εν τέλει ποτέ διότι… εκεί που σουλατσάραμε στο Καπαλί Τσαρσί, τσουπ μπροστά στην έξοδο μια ωραιότατη πινακίς : Oruculer Hamami. Ήταν αυτό που ανέφερε ο Ξανθούλης που σου’ λεγα! Ντογρού να δούμε περί τίνος πρόκειται. Ε λοιπόν ήταν ένα χαμάμ μόνο για άντρες και μόνο με άντρες μυστακοφόρους και μπαμπάτσικους που λένε. Παρόλα αυτά για πότε βρεθήκαμε στα χέρια τους και οι 2, ούτε που το καταλάβαμε! Άξιζε τον κόπο, αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι μας έλουσαν με τέτοια μανία που η χτένα σκάλωνε από τη χωρίστρα του μαλλιού. Στο συνιστώ ανεπιφύλακτα! Επίσης γίναμε και μάρτυρες ενός σκηνικού εντός του χαμάμ: δύο τύποι λίγο έλειψαν να σκοτωθούν στο ξύλο για άγνωστους λόγους κι εμείς οι 2 κοιταζόμασταν λοξά μη μας πάρει κι εμάς η μπάλα. Αλλά οι φωτογραφίες φωτογραφίες ε??

• Πάνω σε ένα από τα άπειρα ανεβοκατεβάσματα της λεωφόρου του Πέραν, παρακολουθήσαμε με συγκίνηση μια έκθεση στο Ελληνικό Προξενείο με θέμα την Ελλάδα στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο.

• Το κλείσιμο αυτής της εκδρομής ήταν κάτι ανέλπιστο: το πρωί πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής, επισκεφθήκαμε το PERA Muzesi για να δούμε μια έκθεση του αγαπημένου μας Marc Chagall με θέμα : Life and Love. Απλά υπέροχη.

• Το συμπέρασμα είναι ένα και μοναδικό : η Κωνσταντινούπολη δε χορταίνεται κι έτσι θα επιστρέφουμε ξανά και ξανά..

Με εκτίμηση,
Θεράπης & Αννέτα Γιαννιτσά, 28.11.2009