παλιομοδίτικη ντίσνεϊλαντ

Το post και τις φωτογραφίες επιμελήθηκε η Σταυριανή Ζ., που ποοοόσο πολύ θα ήθελε να είχε ζήσει στην Constantinople της Belle Epoque. Μας υπόσχεται μια σειρά από ρεπορτάζ αγορών στην Πόλη, σαν να μας λέει: "Πάνε οι οικονομίες σας!"

Συνήθως τις πιο νόστιμες μπουκιές τις αφήνω για το τέλος. Αλλά ήταν αδύνατο να περιμένω τόσο πολύ. Εξάλλου, ποιός μπορεί να εγγυηθεί, έστω ένα λεπτό περισσότερο από το μόλις σήμερα; Άντε, ίσως το μόλις αύριο!
 

Εδώ και χρόνια, αποτελεί την πιο απελευθερωτική βόλτα, αυτήν που με ξεκουράζει, από όποια οπτική και να κοιτάξω. Το ταξίδι στο χρόνο, είναι βάλσαμο. Ελιξήριο ζωής μερικών ωρών, δόσεις κινηματογραφικής αισθητικής, την στιγμή που, ακόμα πιο μεγάλες δόσεις καθημερινότητας, με πιέζουν να μαζέψω λίρες τούρκικες, για να πληρώσω το νοίκι στον Χασάν μπέι, που συχνάζει κάτω απ' το τζουμπά του σπιτιού μου. Οφφφ!

Ως μια ανέμελη Ζοζεφίνα λοιπόν, ξεκίνησα την βόλτα της ημέρας εκείνης. Παρέα μου, εγώ κι η δαιμονισμένη όρεξή μου, να ανακαλύψω το "αληθινό" φόρεμα της μυθικής αρμένισσας με δέρμα όμοιο της πιο τέλειας απομίμησης μαρμάρου, που τάραζε τους διαβάτες της γέφυρας του Γαλατά, καθώς περνούσε τον Κεράτειο, σύμφωνα με τις αφηγήσεις του Εβλιγιά Εφέντη.

Φτάνοντας στο μοναδικά σκηνογραφημένο Τσουκούρτζουμα, και ευχόμενη τίποτ' άλλο, παρά μία αποκάλυψη από μετάξι, βρέθηκα μπροστά από ένα βιντάζ στέκι της γειτονιάς. Η βιτρίνα του, ευάλωτα ρομαντική, με κάλεσε για μια ξεθωριασμένη περιήγηση "εποχής" στον παλιακό κήπο του. Ξεφτισμένα γάντια από βελούδο, καπέλα με βέλο, και φορέματα με αέρα από τα βιβλία του Ξενόπουλου, ήταν η πρώτη εικόνα που με καλωσόρισε στον σχετικά μικρό του χώρο.

Τα μισάνοιχτα συρτάρια ψιθύριζαν μελωδίες τζαζ, ενώ το μοναδικό ομπρελίνο του 1950 με τη φωνή της Κόνι Φράνσις, κάλυπτε νοερά με το σιμπονέι τη συνομιλία της ξανθιάς ιδιοκτήτριας με τη χαμογελαστή φίλη της. Ρούχα και παπούτσια εποχής 60, 70, αλλά και 80, βαλίτσες που φορτώνονται σε τραίνα του Παρισιού της δεκαετίας του 40, και αναγεννησιακοί κορσέδες, είναι μερικοί μόνο από τους θησαυρούς, που μπορεί να αναζητήσει κανείς στη μπουτίκ mozk.

Δυστυχώς, η επαναφορά στο μέλλον, ήταν πιο σύντομη απ' τη διάρκεια ενός ονείρου. Όχι τόσο για τις "ερεθισμένες" τιμές, αλλά επειδή οι ιδιοκτήτες του καταστήματος, συναισθηματικά απομακρυσμένοι από το υπέροχο κόνσεπτ μιας ανεπανάληπτης στυλιστικά εποχής, εξυπηρετούν τον ονειροπαρμένο επισκέπτη, με παγερή αδιαφορία, αλλά κυρίως με μια αδικαιολόγητα υπερβολική αυστηρότητα, που μπορεί να τρέψει τους ασυμβίβαστους πελάτες σε φυγή.

Ευτυχώς γι' αυτούς, αλλά κυρίως για μένα την αλλοπαρμένη, βγαίνοντας νικήτρια από το συναισθηματικό αυτό σλάλομ, κατέληξα κατά πολλές λίρες ελαφρότερη!!!