στον κόσμο του άτλαντα

Το post και τις φωτογραφίες επιμελήθηκε η Σταυριανή Ζ., που ποοοόσο πολύ θα ήθελε να είχε ζήσει στην Constantinople της Belle Epoque. Μας υπόσχεται μια σειρά από ρεπορτάζ αγορών στην Πόλη, σαν να μας λέει: "Πάνε οι οικονομίες σας!"

ή και κόσμο των «παίδων εν καμίνω», όπως μουρμουρίζοντας το αποκαλώ, μια και οι συχνάζοντες στο πασάζι του Άτλαντα, είναι κατά κύριο λόγο νέοι, πολύ νέοι ρε γαμώτο. Και καθώς είμαι στο κατώφλι των πρώτων -άντα, κι όσο κι αν προσποιούμαι ότι δεν τρέχει μία, μου είναι αδύνατο να αγνοήσω τις κεφάτες παρέες των εικοσάρηδων, και τα μελιστάλαχτα ζευγαροπερπατήματα ντροπαλών εφήβων. Ωστόσο, όταν θυμάμαι την ηλικία του πασαζιού, αμέσως αναθαρρεύω...Βλέπετε, το Άτλας Πασαζί γιόρτασε τα πρώτα του γενέθλεια το 1877, όταν ακόμα στον πεζόδρομο της Ιστικλάλ έκαναν βόλτες Οσμανλήδες και ραγιάδες. Και όπως και τότε, έτσι και σήμερα, αποτελεί μία από τις πιο δημοφιλείς εμπορικές στοές του μεγάλου πεζοδρόμου.

Χαρούμενο, και διόλου αγχωτικό, όπως οι αχανείς και πολύβουες αγορές της Πόλης, το Άτλας Πασαζί συγκεντρώνει ζωντάνια και χρώματα, που θα ζήλευε κι ένα ουράνιο τόξο. Μαγαζιά με καπέλα σε ποικίλλες αποχρώσεις και σχήματα, παλιακά πορσελάνινα σερβίτσια τσαγιού, σοφιστικέ αλλά και μεταμοντέρνου ύφους αντικείμενα για το σπίτι, πλουμιστά κολιέ και βραχιόλια, λαμέ σακάκια, τίσερτ με λάγνες Μέριλιν Μονρό, μπλούζες για ροκαμπίλια και χεβμεταλάδες, κρυστάλλινα μάτια κατά της βασκανίας, αλλά και φτερά και πούπουλα για εκκεντρικές εμφανίσεις. Η λίστα ωστόσο, δεν τελειώνει εδώ... Είναι σχεδόν αδύνατο να βαρεθεί κανείς τη βόλτα του στο πασάζι, μια και μέχρι να αισθανθεί τα πρώτα πηρουνιάσματα της ανίας να του τρυπούν τα ακροδάχτυλα, θα έχει επισκεφθεί όλα τα μαγαζάκια του.

 Όχι, στο Άτλας δεν υπάρχουν μεταξένιες αποκαλύψεις, ούτε και ρούχα που κάποτε είχαν φορεθεί από κυρίες με προσεγμένες μπούκλες και ομπρελίνα. Αλλά εδώ τουλάχιστον, οι καταστηματάρχες, γελαστοί και πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν τους υποψήφιους πελάτες, συχνά προσφέρουν και τσάι, εκτός από την ευχάριστη φλυαρία τους, την ώρα που η φίλη σας δοκιμάζει ένα εμπριμέ φορεματάκι που της γυάλισε στις κρεμάστρες του μαγαζιού. Κι ακόμα κι αν δεν το αγοράσει, η χαρά τους που σας γνώρισαν, είναι το ίδιο ειλικρινής με τα "δεν πειράζει" τους.

Βέβαια, οι εκπλήξεις του πασαζιού δεν τελειώνουν εδώ. Αποσυρμένη στη σπηλιά της πια η καταναλωτική σας μανία, μπορείτε να επιλέξετε μια προβολή του γούστου σας (αγγλόφωνη κατά προτίμηση για ευνόητους λόγους) και να τελειώσετε τη βόλτα, βγάζοντας για δείπνο το πνεύμα σας, στον κινηματογράφο που στεγάζεται μέσα στη στοά. Αν πάλι θέλετε να φτάσετε κατευθείαν στο τέλος, μπορείτε να απολαύσετε τον καφέ ή το ποτό σας, στο όμορφα φωτισμένο στέκι του πασαζιού. Αυτό που σίγουρα απεύχομαι, είναι να συναντήσετε εκεί μετά από χρόνια, τον πετυχημένο πλέον, πρώην αγαπημένο σας, που κάποτε σας είχε κάνει να γυαλίσετε το παρκέ του σπιτιού σας, αφού σερνόσασταν στα πατώματα για χάρη του. Όπως είχε κάνει και ο παλιο-Αλπέρ στην Αντά, στην επίσης παλιο-ταινία του Τσαάν Ιρμάκ, «Πάντα Μόνος».