9 τραπέζια θα σου πω

Πέρασε ήδη μια εβδομάδα από την επιστροφή μου από την Ελλάδα. Έπρεπε να έρθω πρώτον για να τακτοποιήσω υποθέσεις και δεύτερον επειδή πεθύμησα τους φίλους μου. Η σειρά δεν έχει να κάνει με τη βαρύτητα που έχουν τα 2 παραπάνω στη ζωή μου. Σαφώς και οι φίλοι μου ζυγίζουν περισσότερο - κάποιοι μάλιστα και κυριολεκτικά:) Η δεκαήμερη τουρνέ στην πατρίδα ξεκίνησε από την Αθήνα. Πρωί δημόσιες υπηρεσίες, εφορίες, τράπεζες και από μεσημεράκι ποιος μας πιάνει, δώστου συναντήσεις και τραπεζώματα με αγαπημένους! Συμφωνείτε φαντάζομαι ότι δεν υπάρχει πιο όμορφο και ζεστό από το να μοιράζεσαι με τον άλλον τα νέα, τα άγχη και τα όνειρά σου, καθώς σπας το φραντζολάκι στη μέση και του το δίνεις στην χούφτα.

 

Πρώτος ο Μανωλάκης μου, έτσι τον λέω εγώ κι ας ντρέπεται λιγάκι ο Κρητίκαρος! Ένα από τα 254 διαφορετικά του ταλέντα είναι και η μαγειρική. Και όταν λέμε ότι μαγειρεύει, δεν εννοούμε ομελέτες και μακαρονάδες. Έλα ντε όμως που επιχειρεί τον τελευταίο καιρό ξάνοιγμα στις Απωανατολίτικες κουζίνες και μου 'φτιαξε νουντλς! Όχι βέβαια πριν κάνουμε τα ψώνια μας σε ένα Ασιατικό μπακάλικο της Απόλλωνος, για να επιστρέψουμε ντογρού στο σπίτι για μαγείρεμα. Αυγονούντλς λοιπόν με κοτόπουλο, μανιτάρια σιτάκε και πιπέρι σετσουάν. Καθώς πάλευα με τα τσόπστικς άκουγα τις περιπέτειες του στην ολοένα και πιο μπερδεμένη ελληνική πραγματικότητα. Εγώ όμως, πιστεύω στο κολλητό μου και είμαι σίγουρος ότι οι δυσκολίες είναι πρόσκαιρες κι  αυτός είναι ικανός πολύ και θα τις ξεπεράσει μια χαρά. Ελπίζω να του πέρασα ότι θα είμαι πάντοτε κοντά του, μόλις 55 λεπτά πτήση. Άλλωστε είναι η σειρά μου να τον στηρίξω.

Πάμε παρακάτω. Έχει πάνω από χρόνο που ανακάλυψα το pandespani.com και δεν έχασα από τότε καμία νέα ανάρτησή του. Πάντα μου ανοίγει την όρεξη το μπαγάσικο, πληρώνω με το ίδιο νόμισμα θα μου πείτε που κι εγώ σας κάνω που και που να λιγουρεύεστε. Όπως συμβαίνει συνήθως, πίσω από ένα νόστιμο μπλογκ κρύβεται κι ένας νόστιμος άνθρωπος. Στην προκειμένη περίπτωση, η νοστιμιά είναι τριπλή: η pandespani, η fyllosophie και ο greekadman! Δεν κρατήθηκα και μόλις φίξαρα το ταξίδι, τους ζήτησα αν έχουν χρόνο να συναντηθούμε. Πολύ με χαροποίησε που δε με πήραν με τις ντομάτες (που έχουν στην αρχική σελίδα του site τους) για την αυτοπρόσκληση, αντίθετα δε, πρότειναν να δειπνήσουμε παρέα! Η τυφλή εμπιστοσύνη που τους είχα/έχω δικαιώθηκε πανηγυρικά, με την επιλογή των παιδιών να συναντηθούμε στο εστιατόριο του Αγοραστού στο Γέρακα. Φυσικά πριν πάω έκανα και μια επανάληψή σε παλαιότερο ποστ του pandespani για να πάω διαβασμένος. Από τα πρώτα πιάτα κιόλας άρχισα να μουγκρίζω από την απόλαυση: σούπα κίτρινης κολοκύθας, γιουβετσάκι με γαρίδες, λαβράκι καρπάτσιο με φακές και λάδι τρούφας, σαλάτα με ice herb, κρατσανιστό -λόγω κρυστάλλων στο εσωτερικό του- σαλατικό, που ούτε καν γνωρίζαμε την ύπαρξή του, λολαθήκαμε! Για κύριο τσαλαβούτησα σε μια εντρεκότ Black Angus που έσταζε αίμα και μπορούσε να ξαναδώσει ζωή με τη γεύση  και το μαέστρικο ψήσιμό της ακόμα και σε βρικόλακα. Όταν έφυγαν και οι τελευταίοι πελάτες, ο Αγοραστός βγήκε από την κουζίνα και κάθησε μαζί μας. Πόσο θαυμαστοί είναι οι άνθρωποι που σε ταΐζουν τόσο καλά. Μου 'ρχεται να τους φιλήσω τα χρυσά τους χέρια! Κι οι 4 μαζί πέσαμε πάνω του να τον ρωτάμε για συνταγές, υλικά και μυστικά, όπως κάνεις όταν γνωρίζεις ένα γιατρό και τον βομβαρδίζεις με χιλιάδες "γιατρέ μου έχω έναν πόνο εδωνά..". Άλλωστε κι αυτοί γιατροί της κοιλιάς και της ψυχής μας είναι. Το δείπνο που κράτησε από τις 9 το βράδυ έως τις 3 το ξημέρωμα, τελείωσε με γλυκάκια και λικέρ, από τα οποία η αφράτη ξινούτσικη και λίγο πικρή μους λεμόνι κέρδισε στα σημεία. Δέσποινα, Σόφι, Δημήτρη σας ευχαριστώ για όλα, όταν με κάποιον που πρωτογνωρίζεις περνάς ώρες πολλές γύρω από ένα τραπέζι σα να είσαι με παλιούς φίλους, ε αυτό είναι χαράς ευαγγέλιο!

Σειρά είχε η Μαριάνα, μία από τους πρώτους φίλους που έκανα μέσω του μπλογκ. Το History of Greek Food είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα site για την μακραίωνη ιστορία της Ελληνικής Διατροφής. Κάθε νέα ανάρτηση της έρχεται να αποκαλύψει μια άγνωστη πτυχή της περιπέτειας της γεύσης, αλλά δε μένει μόνο στη θεωρία. Το περασμένο καλοκαίρι η Μαριάνα διοργάνωσε με απόλυτη επιτυχία το 1ο Συμπόσιο Ελληνικής Γαστρονομίας στα Χανιά και έγραψε μία σωστή βίβλο για την Ελληνική Κουζίνα, τα υλικά και τις συνταγές της: Η γλώσσα της γεύσης, (η Σταυριανή το διαβάζει ξανά και ξανά σα λογοτεχνία!). Κάθε φορά που βρίσκομαι στην Αθήνα, η Μαριάνα με προσκαλεί στο σπίτι της και φυσικά όλο και μου ετοιμάζει κάτι σπέσιαλ. Αν και όλα τα παραπάνω που σας είπα σας προϊδέασαν για κανένα ξεχασμένο πατροπαράδοτο φαγάκι, η ιστορικός μας την έσκασε, ετοιμάζοντάς μου "το γουρουνάκι του επαίτη", ένα παραδοσιακό Κινέζικο πιάτο! Ο μύθος θέλει ένα φτωχαδάκι να κλέβει έναν χοίρο (μπορεί να ήταν και κοτούλα) και για να το κρύψει το θάβει σε έναν λάκκο που τον σκεπάζει με πηλό. Η συνταγή θέλει τα κομματάκια του κρέατος να θάβονται σε κόκκους ρυζιού με πιπερίτσα και κρεμμύδι και όλα μαζί να καλύπτονται με ζυμάρι πριν μπουν στον φούρνο. Κρατς! σπας το κέλυφος και αρχίζουν να βγαίνουν οι ατμοί και να μοσχοβολάει το σπίτι! Μπράβο βρε Μαριάνα μου, αυτό που μ' αρέσει σε σένα είναι που όσο κι αν γνωρίζεις σε βάθος κι εκτιμάς τους θησαυρούς της Ελληνικής Γεύσης, άλλο τόσο ανοιχτή σε άλλες κουζίνας είσαι.

Κι αφού τελείωσαν οι δουλειές στην Αθήνα, τσουπ στη Θεσσαλονίκη για βόλτες με τους άλλους κολλητούς. Παναγιώτης και Τζένη, Νενάκι, Νάνσυ και Άγγελο άρτι αφιχθέντα από Ντουμπάι για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Με περίμεναν στη Μάντολα, το εστιατόριο με το Κεφαλονίτικο όνομα στα Λαδάδικα. Σε καμία περίπτωση η γειτονιά δε θυμίζει το κιτσαριό που άφησα τα χρόνια που σπούδαζα στην πόλη, με τα ντιριντάχτα στυλ Very Koko. Τα πιάτα της Μάντολας είχαν όλα τσαχπινιές! Τί ριζότι με λουκάνικο Βόλου ή με άνιθο και αμπελόφυλλα, τί κουνελάκι με πατάτες και καρότα, τί τορτίγιας με καβουρμά! Το λευκό κρασάκι έρρεε άφθονο κι εμείς να πειραζόμαστε ανελέητα, όπως κάνουμε από το 1996! Όσα σκαμπανεβάσματα κι αν κάνει η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη, αυτοί οι άνθρωποι είναι η άγκυρά μου στην "ερωτική" πόλη.

Το ίδιο βράδυ κάναμε και Thessaloniki by night. Όταν έχεις καλή παρέα δεν πτοήσε από τις συνεχείς βροχοπτώσεις της Σαλονίκης. Ποτά, κουβεντολόι με πληθωρικούς ανθρώπους να σε περικυκλώνουν και στριπτήζ λόγω μεθυσιού. Το ξημέρωμα μας βρήκε στον Τσαρούχα για πατσά. Εγώ ψιλό, οι δυο Νεάτερνταλ χονδροκομμένο, η σικ Άννα βραστό μοσχαράκι. Οι προηγούμενες μαργαρίτες όμως τσίνησαν για τη λαϊκή κατάντια μου και αναγκάστηκα να ταΐσω τα παπάκια στο δέντρο της εισόδου. Πάλι καλά που τα κατάφερα να γυρίσω σπίτι σώος και αβλαβής, όχι όμως και χωρίς μαυρίλες στο στήθος από τα σφιχταγγάλιασματα σε κάδους απορριμάτων και στύλους της ΔΕΗ.

Το πρωινό για να πάρω πίσω τις δυνάμεις έγινε στα Goody's.  Αμέ, γαλλικός καφές με βούτημα ένα τσίζμπεργκερ. Παρέα δεν θα μπορούσα να βρω καλύτερη από τον Χρηστάρα (3 ετών) και τη Σοφία (5 ετών) σε κατάστημα της αλυσίδας με παιδότοπο για να γυμναστούμε κιόλας. Ήταν κι οι γονείς μαζί, δεν ήμασταν μόνα μας. Με την Εύη και τον Θάνο γνωριστήκαμε στην Πόλη και από τότε συναντιόμαστε με την πρώτη ευκαιρία. Ακόμα θυμάμαι με νοσταλγία το χρυσό ελαιόλαδο που μου φέρανε πεσκέσι τα γλυκά μου φιλαράκια! Μιας και δεν προβλέπεται (τουλάχιστον με τον παραδοσιακό τρόπο) να κάνω σύντομα οικογένεια, χαίρομαι να κάνω παρέα με καλούς ανθρώπους που κάνουν υπέροχες φαμίλιες, με γεμίζουν με παρηγοριά ότι η ζωή συνεχίζεται παρ' όλες τις ανατροπές της.

Μεσημεριανό (στις 5 το απόγευμα) κάναμε με το ζευγαράκι-πρότυπο Παναγιώτη και Τζένη. Με πήγαν στη Φωλιά, πάνω από την Κασσάνδρου. Τα πιάτα ευφάνταστα, δεν ξέραμε τι να πρωτοδιαλέξουμε και ως συνήθως υπερβάλαμε. Το τραπέζι έγκωσε από τα πιάτα, πόσο μάλλον, με έξτρα μια γιγαντιαία σπαλομπριζόλα και ένα τηγανητό μαστέλο Χίου, που κατά λάθος αντί για τους διπλανούς που το παρήγγειλαν, ήρθε σε μας! Απ' όλα μου άρεσαν καλύτερα τα σουτζουκάκια από βουβαλίσιο κιμά, τρυφερά και ευωδιαστά. Ήρθε μετά κι ο Στέφανος με το ποδήλατο και τη γλώσσα έξω, μου 'ρθε να του την τσιμπήσω έτσι κατακόκκινη από την ανάβαση στις ανηφόρες. Αν και δεν το ανακοινώνουν τα παιδιά, ας βγάλω και μια είδηση: ετοιμάζονται για το μεγάλο βήμα. Κουμπάρος μη ρωτήσετε ποιός θα είναι. Πρέπει ν' αρχίσω να ράβομαι ξανά!

Σαββατοκύριακο πήγα στη Δράμα. Στο σπίτι με περίμεναν ήδη μαμάκα-μπαμπάκας-αδερφούλης-νυφούλα κι ανηψιός! Παραγγελιά δική μου ήταν ο ξαλμυρισμένος μπακαλιάρος, τηγανητός με κουρκούτι, συνοδευόμενος με βραστά λαχανικά και ζωχούς μαζεμένους από αγρούς. Όσα μέρη κι αν γυρίσω, όσα γκουρμέ πιάτα κι αν δοκιμάσω, η θαλπωρή του πατρικού και η γλύκα του μαμαδίστικου φαγητού δεν ξεγράφεται από το DNA. Πόσες φορές ακόμα να το πω; Θα με περάσετε για μαμμόθρεφτο, αλλά ναι. Δεν θα είχα καταφέρει τίποτα στη ζωή χωρίς την αγάπη που με μεγάλωσαν κι ακόμα μου δίνουν απλόχερα αυτοί οι άνθρωποι.

Το τελευταίο βράδυ στην Ελλάδα έφασε, δεν μπορούσα να φύγω με άδειο στομάχι. Το αποχαιρετιστήριο δείπνο στην ταβέρνα Ροδόσταμο, στις πηγές της Αγίας Βαρβάρας στο κέντρο της Δράμας. Η Άννα, η πρόσχαρη μαγείρισσα και ιδιοκτήτρια, με προσκάλεσε να δοκιμάσω τις σπεσιαλιτέ της. Ο κατάλογος τεράστιος, συνταγές και ονόματα εμπνευσμένα από την Πόλη. Τί σουτζουκάκια του Σουλτάνου, τί μουτζβέρ, τί τσουλαμά. Το τελευταίο είναι ένα πιλάφι που μαγειρεύεται σε πήλινο με κοτόπουλο, σταφίδες και λοιπά μυρωδικά, καλυμμένο με φύλλο κρούστας. Μου θύμισε λίγο το κούρδικο Περντέ Πιλάφ. Έκανα και μια παρασπονδία όμως και καταβρόχθισα μια χοιρινή τηγανιά με κόκκινες πιπεριές, φέτα και ζελέ μπίρας. Ποιός ξέρει άλλωστε πότε θα ξαναφάω το αμαρτωλό κρέας εδώ στην Πόλη. Παρέα είχα την καλύτερη. Η ίδια η μαγείρισσα, που ενώ είχε επιστρέψει στο σπίτι μετά από μια εξαντλητική μέρα στην κουζίνα, γύρισε μόνο και μόνο για να γνωριστούμε, η σούπερ ομάδα των οδοντογιατρών και οι φιλενάδες Νεκταρία κι Έλσα που με ξέρουν και από την καλή και από την ανάποδη τα τελευταία 20 χρόνια. Ειδική ευχαριστία στη Ματίνα, που δέχθηκε να μου σφραγίσει το δόντι βράδυ Κυριακής για να να συνεχίσω να απολαμβάνω όλα αυτά τα καλούδια!

Μπορεί τα τραπέζια που έκανα στην Ελλάδα να μην ήταν μόνο εννιά, όπως και οι φίλοι που συνάντησα δεν ήταν μόνο αυτοί που παρουσίασα, απλώς προσπάθησα να σας δώσω μια εικόνα του ταξιδιού. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει η μαυρίλα στην χώρα, αλλά όλοι μαζί μπορούμε να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό. Δεν θα πω μπαρούφες του στυλ ότι "οι Έλληνες στα δύσκολα ενεργοποιούνται" κτλ, αλλά είδα πλέον ανθρώπους συνειδητοποιημένους για τη σοβαρότητα της κατάστασης να αναλαμβάνουν όποιες ευθύνες τους αναλογούν (και λίγο περισσότερες καλό θα ήταν αν θέλουμε να τα καταφέρουμε). Στο επόμενο τραπέζι με φίλους σας τι θα λέγατε να συζητήσετε μόνο όσο κρατάει ο πρώτος μεζές το οικονομικό-πολιτικό μπέρδεμα και μετά να προχωράτε στα πιο σημαντικά; Ένα αστείο, ένα εναλλακτικό σχέδιο πλεύσης, ένα σαγανάκι με φέτα και μπούκοβο είναι το μυστικό...