ρετρο-μανς

Το post και τις φωτογραφίες επιμελήθηκε η Σταυριανή Ζ., που ποοοόσο πολύ θα ήθελε να είχε ζήσει στην Constantinople της Belle Epoque. Μας υπόσχεται μια σειρά από ρεπορτάζ αγορών στην Πόλη, σαν να μας λέει: "Πάνε οι οικονομίες σας!"

Σίγουρα, δεν ήταν μια ιδιαίτερη μέρα. Βασικά, κάθε μέρα υποτίθεται ότι είναι, αλλά στην ουσία δεν είναι. Από το Σταυριανιστάν μιλώντας πάντα.

Ωστόσο, είπα να μην παραιτηθώ. Θα μου κόστιζε περισσότερο νομίζω, αν έμενα σπίτι και έπλενα τα πιάτα δύο εβδομάδων σχεδόν. Αύριο υπόσχομαι να καθαρίσω. Στον εαυτό μου το υπόσχομαι κυρίως. Κανείς δε με έχει κοροϊδέψει όσο ο εαυτός μου. Αχ, μόνο και να πέσει στα χέρια μου...

Πέντε μέρες  χωρίς ρομάνς, χωρίς κοραλλί αποχρώσεις στη διάθεση να αναβοσβήνουν. 

Κι εγώ πρέπει τώρα να σας εντυπωσιάσω με ρετρο-μανς αφηγήσεις. Με ρούχα φορεμένα, κι ιστορίες που κανείς δεν έχει ακούσει. Δεν έχω κέφια σήμερα, και είμαι σίγουρη, αρκετοί από σας είναι στο ίδιο μουντ. Γι’αυτό πήγα στο Ρέτρο.  

Ο Χριστός  κι η Παναγία! (παρόλο που δεν έχω εποικοδομητική επικοινωνία με τους άνωθεν, αυθόρμητα, αυτό σκέφτηκα την πρώτη φορά)

Η πρώτη επαφή, ήταν σαν ψέμα. Ένας κόσμος, που μίλησε απευθείας στη καρδιά μου. Με λίγα λόγια, καμία σχέση, και ταυτόχρονα, πόσο μακρυά απ’ την πραγματικότητα. Σε σλόου μόσιον, και σαν σε διαφήμιση μαλακτικού ρούχων, έκανα μακροβούτια μέσα σε σκονισμένα πουκάμισα, που μόνο γιαγιάδες σε εβραϊκούς οίκους ευγηρίας θα δει κανείς να φορούν, κι έβγαινα, πλατιά χαμογελώντας, μέσα σε στολές Χιονάτης και περούκες αλα Ραπουνζέλ. Δεν με παρεξηγούν πια τα παιδιά που δουλεύουν εκεί. 

Ο ιδιοκτήτης, ένας γραφικός και συμπαθής, φαλακρός κύριος, θα σας πει ότι το Ρέτρο, είναι  ιδεολογία. Και ότι η  ιδέα, ξεκίνησε πριν από δεκαπέντε  περίπου χρόνια, με πρωτοβουλία της αλυσίδας ενδυμάτων Δέλτα. Και ότι όλα τα ‘ολ οβερ δε γουορλντ’ ρούχα Ρέτρο μαζί, ζυγίζουν πάνω από διακόσιους πενήντα τόνους. Για το δεύτερο, δεν μπορώ να είμαι σίγουρη. Ούτε και για το πρώτο. Αλλά σίγουρα, τα ρούχα που βρίσκει κανείς στο ατμοσφαιρικό αυτό υπόγειο, δεν έρχονται αποκλειστικά από Ιταλία, Γαλλία και Γερμανία, όπως το σάιτ του βεστιαρίου μας πληροφορεί. Υπογράφω γι’αυτό! 

Η μαγεία του  Ρέτρο ξεθώριασε, και με περισσή  λύπη το λέω αυτό. Τα τελευταία μοναδικά κομμάτια, εξαφανίστηκαν με τη βαλίτσα  που έχασα, όταν διέπραξα ένα έγκλημα πάθους, και αποφάσισα να επιστρέψω στην Αθήνα (άσχετο αν μετά ξανά-επέστρεψα, παρόλο που δεν έχει ακόμη παραγραφεί). Ποιος ξέρει, ποια τυχερή φοράει το βικτωριανό κεντητό πουκαμισάκι μου, και την φούστα ‘ούζο δώδεκα’, που μόνο σε ένα μπουκάλι μπορεί να δει κανείς τώρα πια! 

Ωστόσο, στο Ρέτρο δεν το βάζουν κάτω! Από την ερχόμενη Πέμπτη μια νέα υπηρεσία θα προστεθεί στον κατάλογό του. Με κομμωτή τον Γκιοκχάν, τον μικρό Κομοτηνιό, όπως τον αποκαλούν οι φίλοι του, κουρέματα και χτενίσματα επιπέδου Ψαλιδοχέρη, θα συμπληρώνουν την εκκεντρική εμφάνιση σας. Μετά από ήδη δύο αυτόχειρα κουρέματα, δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να μου συμβεί τίποτα χειρότερο (με αυτονόητες εξαιρέσεις). 

Παρόλο που πια κανείς δεν θα σας προσφέρει κόκκινο κρασί ή παγωμένη μπίρα, την ώρα που δραπετεύετε σε δεκαετίες της αρεσκείας σας, κι ενώ τις κρίσιμες αυτές μέρες, το κάπνισμα έχει απαγορευθεί ακόμα και στον ύπνο μας εδώ στην Πόλη, το Ρέτρο παραμένει μια ολ τάιμ κλάσικ βιντάζ επίσκεψη για τους λάτρεις του είδους. Με ελαφριά την καρδιά, μην παραλείψετε! Ήδη, νοιώθω καλύτερα!