όλη την ημέρα έτρεχα. έκανα βόλτες στο σουλτάν αχμέτ, έβρεχε, σταματούσε, πατούσα τα μπατζάκια μου και τα λάσπωνα, τρύπησε η τσέπη μου και μου φεύγαν τα κουρούς, απόλαυσα μια καταπληκτική περφόρμανς χορού, συνάντησα αγαπητούς φίλους (και μελλοντικούς κουμπάρους μου) τανγκέρος, που τόσο είχα πεθυμήσει.
αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε, τι ωραία.
έμαθα κάτι όμως που με στενοχώρησε πολύ. τα παιδιά ακολούθησαν ένα ημερήσιο πρόγραμμα περιήγησης στην Πόλη που τους υπέδειξα (δυστυχώς δεν μπορούσα να τους συνοδέψω) και τους πιάσανε κώτσους. ανάμεσα στα υπόλοιπα, τους είχα ρίξει την ιδέα να περάσουν για ένα ναργιλέ από το Τοπχανέ. εκεί τους "τρατάρανε" φιστίκια και φρουτοσαλάτες "ως κέρασμα", το οποίο ΦΥΣΙΚΑ τους το κότσαραν στο λογαριασμό. βασικά τους έγδαραν τους ανθρώπους. ευτυχώς, ούτε πιο φτωχά έγιναν τα παιδιά, ούτε πιο πλούσια τα παλιοτόμαρα.
πόσο τέλεια θα ήταν αν δεν υπήρχαν όλοι αυτοί οι αρουραίοι, που χαλάνε τη διάθεση σου. που δε σ' αφήνουν να απολαύσεις ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΗ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.
Οι ταξιτζήδες - που αν καταλάβουν ότι δεν σκαμπάζεις από αποστάσεις και ταρίφες σε μαδάνε, οι εστιάτορες - που σου δείχνουν ένα ψάρι, σου ζυγίζουν ένα άλλο και στο τέλος σου σερβίρουν το μπαγιάτικο μαριδάκι για φαγκρί, τα χανουμάκια και οι οικτροί μουσικάντηδες - που περνούν από τα τραπέζια και απαιτούν μπαχτσίσι, οι μαφιόζοι - που σου χρεώνουν 3 ρακιά παραπάνω απ' όσα ήπιες και δε σου δίνουν και τα ρέστα από το 100στάρικο, οι γλυκατζήδες - που χρεώνουν χρυσό ένα κιλό μπακλαβά, ποντάροντας στην άγνοια και τη λαχτάρα σου. ντροπή! ντροπή! ντροπή!
και ντρέπομαι και στενοχωριέμαι και αισθάνομαι και ένοχος. ένοχος που δεν μπορώ να προστατέψω όλους τους φίλους που με διαβάζουν και μ' εμπιστεύονται. ναι, η Πόλη είναι μια ζεστή αγκαλιά, με καλούς και τίμιους επαγγελματίες. αλλά πολλές φορές η μειοψηφία των παραπάνω σκουπιδιών, δε σ' αφήνει να αφεθείς, σε κρατά συνεχώς στην τσίτα, για να αποφύγεις την επόμενη κακοτοπιά.
σας παρακαλώ λοιπόν να μην αφήσουμε να περάσει αυτό έτσι. τι θα λέγατε να συγκεντρώνουμε όλα τα παράπονά μας εδώ. θα ξεκινήσω μια νέα κατηγορία αναρτήσεων με τα παθήματα, τόσο τα δικά μου, όσο και τα δικά σας. σας παρακαλώ να μου στέλνετε (στο anannos@gmail.com) ό,τι θεωρείτε ότι πρέπει να αποφύγουν οι επόμενοι επισκέπτες. έχω/έχουμε όλοι την ευθύνη. ελπίζω να ανταποκριθείτε στο κάλεσμα μου.
ίσως τότε, να πω χαλάλι για τα λασπωμένα μου μπατζάκια. γιατί ναι μεν θα είναι λασπωμένα τα μπατζάκια μου, αλλά πεντακάθαρη η συνείδησή μου. πεντακάθαρη γιατί βοήθησα λιγάκι να απολαμβάνουμε την Πόλη, όπως της αξίζει.
ευχαριστώ.
3 comments:
Γι'υτό, λοιπόν, κοιτάμε να έχουμε μονίμως "ψιλά" σε τουρκικές λίρες ώστε να μη χρειάζεται να παίρνουμε ρέστα και να δίνουμε εμείς το ακριβές αντίτιμο. Συμφωνώ Αγγελή μου με τη νέα κατηγορία κι ευθύς αμέσως συμμετέχω στην ... εκστρατεία σου με την ανάρτησή μου για το Pera Tulip Hotel: http://eistinpolin.wordpress.com/hotels/
Επειδή αμέτρητες φορές συνέπεσα στο λουκουματζίδικο του Χατζιμπεκίρ με ακόρεστους Έλληνες που πάνε και σηκώνουν κιλά λουκουμιών με αντίστοιχα υψηλούς λογαριασμούς που ποτέ δεν ελέγχουν...και σε μένα τρις έως σήμερα "έτυχε" οι υπάλληλοι της εν λόγω επιχείρησης να κάνουν πάντα λανθασμένους λογαριασμούς υπέρ του ταμείου τους, και όχι υπέρ του πελάτου...Προσέξτε μήπως στα διάσημα λουκούμια σας χρεώσουν και κάνα κουτάκι παραπάνω από την κεκτημένη τους ταχύτητα (!?!) να σας εξυπηρετήσουν και να σας αφήσουν να φύγετε πάντα ευχαριστημένοι...Είπαμε τρις μου έλαχε -πλέον στατιστικά πιστευτό ότι δεν ήταν τυχαίο το λάθος τους- το πρόλαβα & το απέφυγα όλες τις φορές, και πάντα μπαίνω εκεί υποψιασμένος!!! Κάντε και σεις το ίδιο!!!
http://angelisandtheistanbul.blogspot.com/2008/12/blog-post_3196.html
Αυτα τα σκαλοπατια τα ανεβοκατεβαινα 50 χρονια πριν πηγαινωντας σχολειο, στο Sankt Georg.
Χθες τυχαια ανακαλυψα το blog σου απο το Insider και διαβασα ολα τα posts μονορουφι. Συγκινηθηκα ιδιαιτερα με την Αγια Τριαδα οπου βαπτιστικα, παντρευτικα καιβαπτισα τα δυο μου παιδια.
Θα ειμαι τακτικος αναγνωστης σου και σχολιαστης οπου μπορω.
Σ'ευχαριστω
nikpim
Post a Comment