..η ομορφότερη Πόλη του κόσμου (και δεν εννοώ τη N.Y.)..

Το post και οι (περισσότερες) φωτογραφίες στάλθηκαν από τον Tensi Kobayashi.

Φτάνω με την βαλίτσα μου στο Ταξίμ, εκεί με περιμένει ο Αγγελής, με παίρνει και με σηκώνει όπως πάντα και με πάει στο αγαπημένο μου Τζιχάνγκιρ για κουβέντα και ένα τουρκικό σνάκ, που αυτή την στιγμή μου διαφεύγει το όνομά του.

Κάποια στιγμή μου λέει "σου έχω μια έκπληξη. Σήμερα είναι ο John Malkovich στην Πόλη". Σε κλάσματα δευτερολέπτου σκέφτομαι ότι θα χτυπήσει το τηλέφωνό του, θα είναι ο Malkovich, θα ρωτήσει πού είμαστε και θα έρθει να μας βρει να πιεί ένα τσαγάκι (με έχει συνηθίσει βλέπετε ο καλός μου φίλος σε τέτοιες εκπλήξεις και τον έχω απόλυτα ικανό να πιάσει φιλίες με Κούρδους μετανάστες σερβιτόρους έως και με τον Malkovich).

 

"Ήρθε με την παράσταση Infernal Comedy: Confessions of a serial killer για το Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου". Και αυτή ακριβώς ήταν η έκπληξη! Το φεστιβάλ θεάτρου! Είχα τόσες φούριες και τόσα ταξίδια πριν το ταξίδι στην Πόλη, που δεν κοίταξα τι "παίζει".

Η Κωνσταντινούπολη, και τις δυο φορές που έχω πάει με εξέπληξε. Το ένα βράδυ χορεύεις δίπλα σε τραβεστί τουρκικά πόπ, το άλλο με τους Nouvelle Vague. Tσαλαπατιέσαι στην Ιστικλάλ το απόγευμα και κάνεις ένα τσάκ και απολαμβάνεις ένα καφεδάκι σχεδόν μόνος σου σε μια καντίνα με την θέα του Κεράτιου Κόλπου να γαργαλάει τον αμφιβληστροειδή σου.

Ένα τσάκ λοιπόν κάναμε από την Ιστικλάλ λίγες μέρες αργότερα και βρεθήκαμε στο garaj, μια από τις σκηνές που φιλοξενεί παραστάσεις του φεστιβάλ θεάτρου. Ένας ανεξάρτητος χώρος, που λειτουργεί όλο το χρόνο, δημιουργήθηκε σε ένα παλιό γκαράζ αυτοκινήτων και δίνει βήμα σε νέους καλλιτέχνες των παραστατικών τεχνών να δημιουργήσουν και να παρουσιάσουν. Όπως οι ιδιοκτήτες του πιστεύουν, κάθε είδους δημιουργία δεν είναι παρά καύσιμο υλικό για μια νέα δημιουργία. Στο garaj λένε, ήρθε η ώρα να ξεχάσουμε ό,τι μας έχουν μάθει να θυμόμαστε. Και δεν έχω κανένα λόγο να αμφιβάλλω.

 Απέναντι από την είσοδο βρήκαμε τραπεζάκια στον πλακόστρωτο δρόμο και πολύ κόσμο. Μπήκαμε, κατεβήκαμε τα σκαλιά και αφού πήραμε τα εισιτήρια για την παράσταση (10 Euros το ένα), περάσαμε σε ένα μεγάλο άδειο χώρο με ένα τεράστιο μπάρ. Club; Φουαγιέ; Εκθεσιακός χώρος; Θα σας γελάσω και δεν το θέλω καθόλου. Την σκηνή στην άκρη αυτού του χώρου την βρήκαμε ανεβαίνοντας μερικά σκαλιά.

 
Εκεί μια κόκκινη πολυθρόνα, δίσκοι στοιβαγμένοι δίπλα, τεράστια ηχεία, ένας υπολογιστής και μια κονσόλα. Δύο τύποι ακούν στη διαπασών πόστ ρόκ και χορεύουν σαν δαιμονισμένοι. Είναι μούσκεμα στον ιδρώτα. ΄Οταν ο τελευταίος θεατής καθίσει, τα φώτα χαμηλώνουν, ο ένας από τους δυο κλείνει βίαια την μουσική και ξεκινά να μιλά. Εγώ ψάχνω να βρω τους υπέρτιτλους. αλλά αμέσως καταλαβαίνω ότι είναι ανύπαρκτοι. Αυτή η έλλειψή τους με ιντρίγκαρε έτσι ώστε να προσέξω αυτά που στο θέατρο είναι πιο σημαντικά. Τους ηθοποιούς, τις ικανότητές τους, τη σκηνοθεσία. Έτσι βρέθηκα μια στιγμή να μη πιστεύω στα μάτια μου με τον συντονισμό των δύο αυτών παιδιών, απόλαυσα μια παράσταση με ρυθμούς γρήγορους, σχεδόν εξαντλητικούς και κατάλαβα τα πάντα.

Δύο τύποι λοιπόν. Ο ένας τα'χει χαμένα, ο άλλος φαίνεται απόλυτα λογικός. Φίλοι; Αδέρφια; Ασθενής - γιατρός; Δεν ξέρουμε. Το κοινό στην αρχή γελά, είναι αστείο να βλέπεις κάποιον που τα χει χαμένα και ίσως, λίγο συμπαθητικό. Αργότερα δεν ακούγεται "κιχ". Η ατμόσφαιρα είχε βαρύνει. Φωνές, χτυπήματα και σιωπές. Κραυγές και ψίθυροι. Μια είδηση. Ένας θάνατος. Συλλυπητήρια. Άρνηση. Η μουσική δυναμώνει ξανά και ο δαιμονισμένος χορός τους ξαναρχίζει. Τα φώτα ανάβουν και πάλι και οι θεατές φεύγουν σιωπηλοί.

Στο πρόγραμμα του φεστιβάλ έγραφε για το έργο: Condolence. Sad news. A challenging task. A dangerous game. Krek Theatre Company tampers with the tuning of consciousness with Berkun Oya's new play. Όταν ζήτησα από το google translator μια εξήγηση στα ελληνικά του tuning of consciousness, μου έδωσε το εξής: βραχυχρόνιων διακυμάνσεων της ρευστότητας της συνείδησης και αμέσως έδωσα αυτό το όνομα στην παράσταση που είδαμε στο garaj.

 

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μήπως οι βραχυχρόνιες διακυμάνσεις της ρευστότητας της συνείδησης είναι χαρακτηριστικό της ίδιας της Πόλης;