η Μαρία η Κυπραία

Κρίμα.
Η καλή μου φίλη η Μαρία, τελείωσε το μεταπτυχιακό της στην Πόλη και επέστρεψε στην πατρίδα της τη Λάρνακα. Γνωριστήκαμε στο ξεκάρφωτο, στο Πανεπιστήμιο Bilgi όπου σπούδαζε και όσο κι αν φαινομενικά δεν είχαμε πολλά κοινά, όσο κι αν εγώ είμαι ένα στρυφνό γεροντοπαλίκαρο και το Μαράκι σφύζει από νιάτα και ζωντάνια, όσο κι αν τα προγράμματά μας ήταν ασύμβατα, συνδεθήκαμε στενά από την πρώτη στιγμή, αλληλοβοηθιόμασταν και χαχανίζαμε με την πρώτη ευκαιρία. Και τι δεν κάναμε μαζί! Την έβαλα να ποζάρει με τον Νασρεντίν Χότζα και το γαϊδαράκο του,

 

την έσυρα μαζί μου για σκανδιναβικό πρωινό κι όταν μου κρύωσε την τύλιξα με τη ριγέ ζακέτα,

την μπούκωσα με μπουριάν κεμπάπ κι ας της έπεσε λίγο βαρύ,

 

την τάισα πιαζ κι ας μην αγαπάει τα φασόλια,

γιορτάσαμε τα Χριστούγεννα παρέα, ως μετανάστες που τους κυριεύει ο νόστος,

προϋπαντήσαμε παρέα το 2010, με αφράτους κουραμπιέδες από τα χεράκια της,

μου έστειλε ανταπόκριση από την καυτή έδρα της Μπεσίκτας,

βγήκε για καλλιτεχνικό ρεπορτάζ σε γκαλερί,

γνωρίσαμε μαζί ενδιαφέροντες ανθρώπους,

προκαλέσαμε την τύχη μας, δοκιμάζοντας "νέες γεύσεις".

Όλα αυτά όμως πάνε, πετάξανε..η Μαρία έχει φύγει πια. Δεν θα την ξαναπάρω αγουροξυπνημένος με το στομάχι να γουργουρίζει, να πάμε παρέα στο κατώι που μου σφυρίξανε για μασαμπούκες. Θα τη θυμάμαι να μαζεύει τα τελευταία αμανάτια της από το χωλ μου, πριν το σκάσει για το Νησί.

Από τα ηχεία που μου χάρισε για το ξεψυχισμένο μου νετμπούκι,

ακούω ξανά και ξανά στη διαπασών:

Προσπαθώ να δω μόνο το θετικό της ιστορίας, την καλή μου τύχη, που γνώρισα αυτήν την ψυχούλα. Τη δυναμικιά Κυπραιοπούλα, που τόσο απολάμβανα να την ακούω να μιλάει κελαρυστά με τους γονείς της, την εκκολαπτόμενη δικηγορίνα, που με τόσο CSI που έχει δει, πάει ντογρού για ντίστρικτ ατέρνεϊ! Φιλούθκια Μαράκι μου!