Το post στάλθηκε από τον Παναγιώτη Κ., στον οποίο χρωστώ το μαργαριταρένιο μου χαμόγελο (βλ. Ειδικός Ορθοδοντικός). Θέλει να μοιραστεί μαζί μας τις εντυπώσεις του από την επίσκεψή του στο Galata Meyhanesi, οι οποίες δεν είναι το ίδιο θερμές με τις δικές μου.
Αγγελή καλώς επέστρεψες με καταιγισμό από posts. Ελπίζω μετά τις αγορές από το ΙΚΕΑ να τελείωσες οριστικά με τις μετακομίσεις και διευθετήσεις χώρων, ώστε να διαβάζουμε συχνότερα τις αναρτήσεις σου.
Γνωρίζεις ότι είμαι λάτρης του Fasil και της Türk Sanat Müziği και καμαρώνω ότι κατέχω στη συλλογή μου περισσότερα από 600 CD τούρκικης προελεύσεως. Έτσι, κάθε φορά που βρίσκομαι με παρέα στην Πόλη, η νύχτα μας είναι αφιερωμένη σε Fasil μεϊχανέδες για να απολαύσουμε Canli (live) τη μουσική και το κλίμα της παλιάς Πολίτικης ταβέρνας.
Επειδή εμείς δεν έχουμε την τύχη να είμαστε μόνιμοι κάτοικοι ή μακροχρονίως παρεπιδημούντες στην Πόλη, κατά την επίσκεψη μας φροντίζουμε τις μισές νύχτες να εξερευνούμε και να δοκιμάζουμε νέα μαγαζιά και τις υπόλοιπες πηγαίνουμε σε μαγαζιά δοκιμασμένα και αποδεδειγμένα της αρεσκείας μας. Μερικές φορές «φάγαμε πατάτα», κατά το κοινώς λεγόμενο, και για το λόγο αυτό έχουμε πάντα σε εφεδρεία τις εναλλακτικές λύσεις.
Επιθυμώ να κάνω ένα σχόλιο για το Galata Meyhanesi και να μοιραστώ μαζί σας την δική μου εμπειρία και εντύπωση από την συγκεκριμένη επιχείρηση. Την Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου έχοντας ακούσει, από Πολίτες, πολύ καλά λόγια για το Galata Meyhanesi το επισκεφθήκαμε, το είδαμε, ρωτήσαμε για τις ώρες λειτουργίας του, το πρόγραμμά του και τις τιμές του και τους είπαμε ότι θα είμαστε εκεί το Σάββατο το βράδυ. Το Σάββατο αφού ήπιαμε τον καφέ μας αγναντεύοντας τον Βόσπορο και την ΑγιαΣοφιά από τον τελευταίο όροφο του Intercontinental κατηφορίσαμε προς το Galata Meyhanesi και ήμασταν εκεί πριν τη έναρξη του προγράμματος.
Φευ, το μαγαζί ήταν dolma κοινώς «φίσκα». Το μόνο τραπέζι που είχαν διαθέσιμο για την τριμελή παρέα μας ήταν ένα μικρό (μάλλον το τραπέζι υπηρεσίας), δίπλα στη τουαλέτα, πάνω στο δρόμο των σερβιτόρων, δίχως οπτική και ακουστική πρόσβαση στην ορχήστρα και τους υπολοίπους συνδαιτυμόνες, απλώς χάλια. Μετά πολλές διατυπώσεις και μπαξισώνοντας τον σερβιτόρο με όχι ευκαταφρόνητο μπαξίς, επιλέξαμε να καθίσουμε στο τραπέζι του δρόμου που φαίνεται στην πρώτη φωτογραφία του Αγγελή. Στο τραπέζι αυτό δεν είχαμε ακουστική επαφή με την ορχήστρα και το χειρότερο, δίπλα μας ήταν ένα θορυβώδες και εκτός κλίματος εγγλέζικο γκρουπ συνταξιούχων, που μας απέκοψε εντελώς από την ατμόσφαιρα του μεϊχανέ.
Επιπρόσθετα είχαμε πάνω από τα κεφάλια μας τους καπνιστές που έβγαιναν για ξεμπάφιασμα. Και κάπνιζαν, ειδικά οι γυναίκες, «σαν Τούρκοι». Επιλέξαμε όπως πάντα limitsiz menu με 60 YTL το άτομο. Για τους μη γνωρίζοντες, είναι μενού με απεριόριστη κατανάλωση φαγητού και κυρίως απεριόριστη κατανάλωση εγχώριων αλκοολούχων ποτών (yerli icki). Το αλκοόλ είναι ακριβό στην Τουρκία και πολλές φορές η κατανάλωση του προκαλεί δυσάρεστες οικονομικές εκπλήξεις στους ανίδεους Ελλαδίτες πότες. Οι Τούρκοι που ξέρουν επιλέγουν στις εξόδους τους fix menu. Limitli (με όριο ποτού) ή limitsiz (απεριόριστο), ώστε ο πονοκέφαλος που ενδεχομένως θα έχουν μετά να είναι από το ρακί και όχι από το λογαριασμό.
Δυστυχώς στο λογαριασμό μας ζήτησαν παραπάνω χρήματα ( για πρώτη μου φορά σε μαγαζί με fix menu) και μάλιστα επειδή ήμασταν ήδη κορεσμένοι όταν πήγαμε δεν ήπιαμε ούτε το μισό ποτό από όσο θα δικαιούμασταν αν επιλέγαμε fix menu με όριο ποτού. Χρησιμοποίησαν διάφορες αστείες δικαιολογίες και η τελευταία ήταν ότι ήπιαμε Tekirdag και όχι Yeni Raki!!!!!
Παρ’ όλα αυτά το μαγαζί είναι ωραίο, και το φαγητό του από τα γευστικότερα και τα πλέον καλομαγειρευμένα που έφαγα σε μουσικό μεϊχανέ. Η ορχήστρα (τουλάχιστον αυτή την σαιζόν) είναι πολύ καλή. Η ακουστική του μαγαζιού (διότι καθίσαμε και στο μπαρ για να ακούσουμε) δεν είναι καθόλου καλή.
Η συμβουλή μας: Μπορείτε να πάτε. Αποφύγετε το Σάββατο (ίσως και την Παρασκευή). Επιλέξτε βράδυ καθημερινής, δίχως πολύ κόσμο και κυρίως δίχως τουριστικά γκρουπ. Ζητήστε τραπέζι απέναντι από τη ορχήστρα. Τα όργανα είναι χωρίς ηλεκτρισμό. Πλεονέκτημα και μαγεία σε μισογεμάτο ή μαγαζί με καλή ακουστική. Με γεμάτο το μαγαζί όμως θα ακούτε μόνο μια οχλαγωγία με υπόκρουση τουμπελεκιού. Προσέξτε το θέμα της τιμής εκ των προτέρων και μην επιτρέψετε να σας φερθούν σαν τουρίστες προς σφαγή και να σας χαλάσουν την καλή διάθεση.
Ελπίζω να μη σας κούρασα ούτε να σας απογοήτευσα. ΠανΚαπ.
Αγαπητέ κύριε Παναγιώτη Κ., ούτε κουράσατε, ούτε (θέλω να πιστεύω) απογοητεύσατε τους αναγνώστες του blog. Το εμπεριστατωμένο σας "ρεπορτάζ" είναι πολύτιμο για όλους μας. Αυτό που θα κάνω σίγουρα από την πλευρά μου, είναι να μεταφέρω τη μαρτυρία σας στη διεύθυνση του καταστήματος, ώστε να δοθεί το μήνυμα, ότι οι Έλληνες επισκέπτες δεν υστερούν πλέον σε αντανακλαστικά, σε σχέση με παραδοσιακά πιο "υποψιασμένους" επισκέπτες από άλλες χώρες.
Θα ήθελα επίσης να δώσω κάποια στοιχεία:
Γνωρίζεις ότι είμαι λάτρης του Fasil και της Türk Sanat Müziği και καμαρώνω ότι κατέχω στη συλλογή μου περισσότερα από 600 CD τούρκικης προελεύσεως. Έτσι, κάθε φορά που βρίσκομαι με παρέα στην Πόλη, η νύχτα μας είναι αφιερωμένη σε Fasil μεϊχανέδες για να απολαύσουμε Canli (live) τη μουσική και το κλίμα της παλιάς Πολίτικης ταβέρνας.
Επειδή εμείς δεν έχουμε την τύχη να είμαστε μόνιμοι κάτοικοι ή μακροχρονίως παρεπιδημούντες στην Πόλη, κατά την επίσκεψη μας φροντίζουμε τις μισές νύχτες να εξερευνούμε και να δοκιμάζουμε νέα μαγαζιά και τις υπόλοιπες πηγαίνουμε σε μαγαζιά δοκιμασμένα και αποδεδειγμένα της αρεσκείας μας. Μερικές φορές «φάγαμε πατάτα», κατά το κοινώς λεγόμενο, και για το λόγο αυτό έχουμε πάντα σε εφεδρεία τις εναλλακτικές λύσεις.
Επιθυμώ να κάνω ένα σχόλιο για το Galata Meyhanesi και να μοιραστώ μαζί σας την δική μου εμπειρία και εντύπωση από την συγκεκριμένη επιχείρηση. Την Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου έχοντας ακούσει, από Πολίτες, πολύ καλά λόγια για το Galata Meyhanesi το επισκεφθήκαμε, το είδαμε, ρωτήσαμε για τις ώρες λειτουργίας του, το πρόγραμμά του και τις τιμές του και τους είπαμε ότι θα είμαστε εκεί το Σάββατο το βράδυ. Το Σάββατο αφού ήπιαμε τον καφέ μας αγναντεύοντας τον Βόσπορο και την ΑγιαΣοφιά από τον τελευταίο όροφο του Intercontinental κατηφορίσαμε προς το Galata Meyhanesi και ήμασταν εκεί πριν τη έναρξη του προγράμματος.
Φευ, το μαγαζί ήταν dolma κοινώς «φίσκα». Το μόνο τραπέζι που είχαν διαθέσιμο για την τριμελή παρέα μας ήταν ένα μικρό (μάλλον το τραπέζι υπηρεσίας), δίπλα στη τουαλέτα, πάνω στο δρόμο των σερβιτόρων, δίχως οπτική και ακουστική πρόσβαση στην ορχήστρα και τους υπολοίπους συνδαιτυμόνες, απλώς χάλια. Μετά πολλές διατυπώσεις και μπαξισώνοντας τον σερβιτόρο με όχι ευκαταφρόνητο μπαξίς, επιλέξαμε να καθίσουμε στο τραπέζι του δρόμου που φαίνεται στην πρώτη φωτογραφία του Αγγελή. Στο τραπέζι αυτό δεν είχαμε ακουστική επαφή με την ορχήστρα και το χειρότερο, δίπλα μας ήταν ένα θορυβώδες και εκτός κλίματος εγγλέζικο γκρουπ συνταξιούχων, που μας απέκοψε εντελώς από την ατμόσφαιρα του μεϊχανέ.
Επιπρόσθετα είχαμε πάνω από τα κεφάλια μας τους καπνιστές που έβγαιναν για ξεμπάφιασμα. Και κάπνιζαν, ειδικά οι γυναίκες, «σαν Τούρκοι». Επιλέξαμε όπως πάντα limitsiz menu με 60 YTL το άτομο. Για τους μη γνωρίζοντες, είναι μενού με απεριόριστη κατανάλωση φαγητού και κυρίως απεριόριστη κατανάλωση εγχώριων αλκοολούχων ποτών (yerli icki). Το αλκοόλ είναι ακριβό στην Τουρκία και πολλές φορές η κατανάλωση του προκαλεί δυσάρεστες οικονομικές εκπλήξεις στους ανίδεους Ελλαδίτες πότες. Οι Τούρκοι που ξέρουν επιλέγουν στις εξόδους τους fix menu. Limitli (με όριο ποτού) ή limitsiz (απεριόριστο), ώστε ο πονοκέφαλος που ενδεχομένως θα έχουν μετά να είναι από το ρακί και όχι από το λογαριασμό.
Δυστυχώς στο λογαριασμό μας ζήτησαν παραπάνω χρήματα ( για πρώτη μου φορά σε μαγαζί με fix menu) και μάλιστα επειδή ήμασταν ήδη κορεσμένοι όταν πήγαμε δεν ήπιαμε ούτε το μισό ποτό από όσο θα δικαιούμασταν αν επιλέγαμε fix menu με όριο ποτού. Χρησιμοποίησαν διάφορες αστείες δικαιολογίες και η τελευταία ήταν ότι ήπιαμε Tekirdag και όχι Yeni Raki!!!!!
Παρ’ όλα αυτά το μαγαζί είναι ωραίο, και το φαγητό του από τα γευστικότερα και τα πλέον καλομαγειρευμένα που έφαγα σε μουσικό μεϊχανέ. Η ορχήστρα (τουλάχιστον αυτή την σαιζόν) είναι πολύ καλή. Η ακουστική του μαγαζιού (διότι καθίσαμε και στο μπαρ για να ακούσουμε) δεν είναι καθόλου καλή.
Η συμβουλή μας: Μπορείτε να πάτε. Αποφύγετε το Σάββατο (ίσως και την Παρασκευή). Επιλέξτε βράδυ καθημερινής, δίχως πολύ κόσμο και κυρίως δίχως τουριστικά γκρουπ. Ζητήστε τραπέζι απέναντι από τη ορχήστρα. Τα όργανα είναι χωρίς ηλεκτρισμό. Πλεονέκτημα και μαγεία σε μισογεμάτο ή μαγαζί με καλή ακουστική. Με γεμάτο το μαγαζί όμως θα ακούτε μόνο μια οχλαγωγία με υπόκρουση τουμπελεκιού. Προσέξτε το θέμα της τιμής εκ των προτέρων και μην επιτρέψετε να σας φερθούν σαν τουρίστες προς σφαγή και να σας χαλάσουν την καλή διάθεση.
Ελπίζω να μη σας κούρασα ούτε να σας απογοήτευσα. ΠανΚαπ.
Αγαπητέ κύριε Παναγιώτη Κ., ούτε κουράσατε, ούτε (θέλω να πιστεύω) απογοητεύσατε τους αναγνώστες του blog. Το εμπεριστατωμένο σας "ρεπορτάζ" είναι πολύτιμο για όλους μας. Αυτό που θα κάνω σίγουρα από την πλευρά μου, είναι να μεταφέρω τη μαρτυρία σας στη διεύθυνση του καταστήματος, ώστε να δοθεί το μήνυμα, ότι οι Έλληνες επισκέπτες δεν υστερούν πλέον σε αντανακλαστικά, σε σχέση με παραδοσιακά πιο "υποψιασμένους" επισκέπτες από άλλες χώρες.
Θα ήθελα επίσης να δώσω κάποια στοιχεία:
- Όντως, η επίσκεψη μας στο μεϊχανέ έγινε βράδυ Τετάρτης και όχι Παρ/Σαβ. Σημειώνω ωστόσο, ότι αν και το μαγαζί δεν ήταν "φίσκα", είχε πληρότητα περίπου 80%.
- Αν και την κράτηση την έκανε επιτόπου, 2 ώρες πριν την έναρξη του προγράμματος ένας Έλληνας φίλος (που θα μπορούσε να θεωρηθεί εύκολο θύμα), μας κράτησαν ένα τραπέζι μπροστά στην ορχήστρα.
- Οι τρεις Έλληνες φίλοι έφτασαν λίγο νωρίτερα από εμένα, σερβιρίστηκαν τα πρώτα ορεκτικά, χωρίς να έχουν κάνει νύξη για τιμές, κατανάλωση, fix menu κτλ. Μόνο όταν έφτασα εγώ ο "καχύποπτος" ρώτησα τις λεπτομέρειες και μου είπαν (και τήρησαν) ότι έγραψα στο post μου.
No comments:
Post a Comment